tag:blogger.com,1999:blog-24199316870604278952024-03-13T22:17:12.111+01:00Blog Ouderschap | Trees BlomIk ben Trees, moeder van drie jonge kinderen (2013, 2014 en 2017). Ik schrijf met veel plezier over mijn ervaringen in het ouderschap van deze drie jonge Blommen. Dat gaat over onze menselijke biologie, onze westerse cultuur en over taboes of unieke situaties, die eigenlijk iedereen beleefd.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.comBlogger36125tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-26201185453934223442018-07-31T16:20:00.001+02:002018-07-31T16:20:44.581+02:00Oorsprong<p dir="ltr">Ik zit er een beetje mee. Nadat de oudste weer boos de kamer uit stampt, omdat hij vindt dat we dan 'gewoon een nieuwe kopen' besef ik me dat ik wellicht wat nalaat. Nalaten als in niet-doen en niet als in kennis-erbij, zodat mijn driftige zoon later een weldenkende, functionerende volwassen man is.</p>
<p dir="ltr">Dankbaarheid. Besef dat dingen ergens vandaan komen. Dat iemand er moeite voor gedaan heeft. Dat jij daar nu van kan profiteren.</p>
<p dir="ltr">Ik besluit het te testen en begin direct met een moeilijke: waar komt chocolade vandaan?<br>
'Uit de winkel.'<br>
Oké... Ik heb hier inderdaad nog wat te doen.</p>
<p dir="ltr">Ik leg mijn oudste uit - die direct gefascineerd luistert en waarvan zijn hersenen direct op volle toeren draaien - dat chocolade uit een ver land komt. Dat er cacaobonen, cacaoboeren en chocoladefabrieken zijn. Dat daar mensen werken, dat er vrachtwagens rijden, dat er schepen varen en dat er vliegtuigen vliegen. Dat het niet alleen cacao is, maar ook een beetje suiker.</p>
<p dir="ltr">Het heeft effect, want Kleuter begrijpt direct dat suiker niet uit de winkel komt.<br>
'Groeit dat aan een boom? En dan klontjes? Of...?'<br>
Samen kijken we een filmpje op YouTube over suikerbieten, suikerriet en suikerboeren. Over suikerfabrieken en over alle mensen die daar werken en de vrachtwagens die er naar toe en vandaan rijden.</p>
<p dir="ltr">'Mam... Er zit toch ook papier om chocolade? En dat glimmende, wat is dat?'</p>
<p dir="ltr">We pluizen samen de hele reep uit aan ingrediënten en hun oorsprong. We kijken filmpjes over papier, bomen, water, alles wat nodig is om te zorgen dat die reep zo ligt in onze koelkast zoals 'ie daar ligt.</p>
<p dir="ltr">Dit was een aanzet voor mij om het vaker te doen. Mijn kinderen zijn geen makkelijke eters. De eerste vraag is waar het van gemaakt is en de tweede opmerking is dat het er gek uit ziet. Kleuter begint, Peuter imiteert en Dreumes zit met een nors gezicht en haar armpjes over elkaar te doen wat ze denkt dat je hoort te doen bij elke maaltijd.</p>
<p dir="ltr">Het uitleggen werkt, want eten krijgt ineens een heel andere lading. Er blijkt een proces aan vooraf te gaan en die lieve boodschappenman komt niet naar eigen inzicht bepalen wat hij deze week gaat brengen. Er blijken mensen bij betrokken, mensen die misschien ook wel kindjes hebben. Kindjes die net als mijn zoon graag eens even bekijken waar pappa nou dag in dag uit mee bezig is. Kindjes die pappa en mamma graag helpen, ook als het pappa en mamma helemaal niet uitkomt.</p>
<p dir="ltr">Zo vanzelfsprekend als het is: de kleding die je draagt, het eten dat je eet, de spullen die je gebruikt, de nieuwe bril die je uitzoekt bij de opticien. Zo vanzelfsprekend is het dus niet dat je kinderen daadwerkelijk begrijpen waar het vandaan komt. Ik besef mij dat ik het zelf ook niet van alles in huis weet. Ik kom een eind hoor, want we hebben veel natuurlijke materialen en da's natuurlijk makkelijk, maar eigenlijk weet ik helemaal niet waar dat teiltje vandaan komt waarin ik nu lekker mijn voeten zit te koelen.</p>
<p dir="ltr">We hebben hier dus een nieuwe missie. Het triggert de nieuwsgierigheid van ons allemaal en de gesprekken die er uit voortvloeien zijn voor iedereen leuk. Zo hoop ik de kinderen echt wat na te laten, want dat vogels dood kunnen gaan van plastic en dat mamma daarom anti-ballon is, dat herhalen ze braaf. Maar écht begrijpen en bewustwording creëeren. Da's natuurlijk een prachtige nalatenschap die je door de drukte van alledag toch zomaar kan nalaten na te laten.</p>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-57308431190673003142018-07-11T22:50:00.001+02:002018-07-11T22:50:04.025+02:00Groeien<p dir="ltr">Dat het moederschap een kwestie van groeien is, dat ervaar ik al vrij snel na de geboorte van onze oudste. Steeds denk ik dat ik er ben: nu heb ik de balans gevonden tussen privé, werk, mamma zijn, mamma voelen en ook nog een beetje tijd voor mezelf.</p>
<p dir="ltr">Eigenlijk kom ik steeds van een koude kermis thuis. Helemaal thuis blijven bij de kinderen is in eerste instantie geen optie. Ten eerste ben ik het niet gewend en ten tweede is dit ons eerste kind en heb ik er mijn handen vol aan, maar eigenlijk ook helemaal niet. Ik ben veel drukker met het inrichten van ons nieuwe leven als gezin. Achteraf gezien dan hè.</p>
<p dir="ltr">De overgang van één naar twee kinderen gaat voor mij bijna vlekkeloos. Natuurlijk is de bevalling een bloederige bedoeling en natuurlijk loop ik nog een half jaar met melkvlekken in mijn shirt, maar ach. We hebben al een ritme en dat is erg fijn. We vinden zelfs de tijd om ons huis veel sneller dan verwacht te verkopen en daarmee mijn schoonouders bijna een rolberoerte te bezorgen, omdat wij in hun huis gaan wonen en zij dus ineens sneller dan verwacht een nieuw onderkomen moeten vinden.</p>
<p dir="ltr">Dan de derde. Ja ja. Die doen we er niet even bij. Ik heb al zo'n donkerbruin vermoeden wanneer ik met acht weken zwangerschap al snikkend en snotterend aan de eettafel zit. Mijn lieve man onderschat ook deze keer weer de kracht van de gierende hormonen en heeft het aanrecht niet opgeruimd. Ik raas iets over verantwoordelijkheid nemen voor zijn daden en zorgen dat hij het toch allemaal beter op orde krijgt, want straks lig ik weer een paar weken plat en dan moet het huishouden toch gewoon doordraaien. Onoverkomelijk. Zo'n vuil aanrecht.</p>
<p dir="ltr">Met 32 weken zwangerschap - die ik tot dan toe eigenlijk niet eens echt als zwangerschap heb ervaren want ik kan maar doorgaan en doorgaan - is het genoeg geweest. De Dieuw - zoals ik onze baby liefkozend noem - drukt me plat op de bank. Een onverklaarbare hoge bloeddruk, die overigens twee weken later even onverklaarbaar weer daalt naar perfecte waarden. Die twee weken zijn genoeg voor mij om mijn werk neer te leggen. Ik bedoel. Te minderen. Iets minder. Gewoon even kijken wat ik nog wel kan. Af en toe. Ik weet dat ik iets te leren heb over grenzen stellen, maar eigenlijk ben ik er nog niet aan toe. Achteraf gezien.</p>
<p dir="ltr">We hebben een prach-ti-ge bevalling. Natuurtechnisch ben ik net een aap, want ik sta even stil, ik baar en ik kan weer verder. Natuurlijk steken natuur en karma daar in goed overleg met elkaar een stokje voor, want ze weten hoe de vork in de steel zit en aangezien ik nog heel veel moet leren over grenzen, onthaasten en in het moment leven, drukt karma me met De Dieuw op de bank. Acht lange weken. Achteraf gezien was dat slechts het begin.</p>
<p dir="ltr">Ik werk steeds minder. De Dieuw vraagt namelijk 24/7 zorg, onze oudste blijkt er één met een 'etiketje' en eigenlijk hebben alledrie de kinderen - verrassend genoeg - echt heel erg veel behoefte aan hun moeder. Nou vertel ik dat elke klant en later in september ga ik er ook over schrijven. Ik draag datgene uit wat ik hier thuis zie en toch ook niet helemaal. Ik blijf maar zoeken naar een balans tussen privé, werk, mijn eigen carrière, datgene wat de natuur van me vraagt als moeder en ergens achterin nog iets van tijd voor mezelf.</p>
<p dir="ltr">Ik heb het gevonden. Het is een lange weg geweest met heel veel groeistuipen, gloriedagen en bijbehorende groeipijnen. Daarvan maak ik jullie ongetwijfeld in de toekomst nog deelgenoot, want wat een rijkdom aan ervaringen, stof tot nadenken en verschrikkelijk mooie overpeinzingen heeft dat opgeleverd. Mijn hoofd zit vol met vuurwerk en eureka's.</p>
<p dir="ltr">Het mooie van mijn vondst is tevredenheid met de situatie en voldoening. Trots dat ik het kan zien - na een beetje een pijnlijke lijdensweg wel hoor - als rijkdom en niet langer als falen. Balans. Stevigheid en natuurlijk bijbehorende rugpijn, hoofdpijn en mopperbuien, want dat hoort er óók bij als je keuzes maakt en alle ballast los laat.</p>
<p dir="ltr">De knoop is doorgehakt. Ik ben 'alleen maar' mamma. Een baken voor mijn kinderen, de drijvende kracht achter het bedrijf van mijn man. De allerbelangrijkste taak die er bestaat op de hele wereld. Wie kan onze kinderen beter onder haar vleugels nemen dan hun bloedeigen moeder? Ongetwijfeld zullen ze later mopperen dat ik te streng ben, omdat ik spek geen avondeten vind en ze elk half jaar mee moeten naar de controle van de tandarts. Ik neem het voor lief. Met liefde. </p>
<p dir="ltr">En ik blijf uiteraard schrijven, want dat kan en wil ik niet loslaten.</p>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-28918783490164055012018-07-02T20:19:00.001+02:002018-07-02T20:19:03.832+02:00Tijd<b>Dag na dag kom ik nieuwe onderwerpen tegen om over te schrijven. Dag na dag maak ik voornemens om het op te schrijven of in elk geval voor een tijdje te onthouden, want het is zo zonde wanneer het verloren gaat. Het gaat verloren. Samen met de tijd tikken mijn gedachten weg en zoeken ze een fijn laatje op in mijn bovenkamer, aangezien het aan tijd ontbreekt om het uit mijn hoofd op het beeld te tikken.</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-42-kqHTZvV0/WzpsKJh92AI/AAAAAAAAAe0/xAqKsfaapokpk-C3QuOcUktX5hza4vJiQCLcBGAs/s1600/IMG_20180302_165411_494.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1458" data-original-width="1458" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-42-kqHTZvV0/WzpsKJh92AI/AAAAAAAAAe0/xAqKsfaapokpk-C3QuOcUktX5hza4vJiQCLcBGAs/s320/IMG_20180302_165411_494.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Die tijd. Er zijn zoveel dingen die ik me nooit had kunnen voorstellen toen ik nog geen moeder was. Wat konden we steunen en kreunen, omdat we tijdgebrek hadden. Wat is dat in retrospectief toch een lachertje. Datzelfde lachertje ervaren we ook wanneer we opschakelen van één naar twee kinderen, van twee naar drie kinderen en van drie kinderen naar drie kinderen plus kat. Ik ben me er heel bewust van dat die moeders met vier kinderen of meer over mij kunnen denken 'Ach, wat schattig. Ze denkt dat ze het druk heeft.'<br />
<br />
De tijd gaat soms sneller dan dat ik hem kan invullen. Het lijkt vaak alsof er nog heel veel dingen moeten, zoals wassen, koken, de zoveelste poepluier verschonen of de zoveelste keer de snottebellen van de ramen afvegen. Een bult zand onder je blote voeten, terwijl je nog geen kwartier geleden de stofzuiger hebt opgeborgen. Een bult was in de badkamer, terwijl je een uur geleden echt dacht het laatste wasje te draaien van vandaag. Of die ene achterblijvende pan op het fornuis, terwijl je ervan overtuigd was dat je echt alle vaat hebt opgeruimd.<br />
<br />
<b>Er zijn een paar factoren die invloed hebben op mijn tijdsbeleving.</b><br />
<br />
Ten eerste helpt het wanneer ik goed geslapen heb. Dagen die volgen op nachten die op dagen leken wat betreft inspanning zijn per definitie dagen waarop ik tot een uur of elf in de ochtend humeurig ben. Twee koppen koffie doen hun werk allicht, maar ook dat is natuurlijk geen levenselixer of wondermiddel. Wanneer ik goed geslapen heb - dat gaat in dezen over kwaliteit en niet over kwantiteit - dan kan ik bergen verzetten. Da's dus mooi handig voor die bult zand of die bult was.<br />
<br />
Ten tweede helpt het wanneer de kinderen een goed humeur hebben. Een hangende baby kan ik wel aan. Die hang ik op mijn rug of hang ik een keer extra aan de borst. Daar vaart ze wel bij en dan valt het overige gehang vaak wel mee. Een hangende peuter-puber is al een ander verhaal. Peuter gaat recalcitrant chagrijnig zitten kijken - met haar zwartbruine kijkertjes onder gigantische wimpers - met haar armpjes over elkaar heen geslagen en haar onderlip in een vakkundige pruil. Geen reactie van mamma betekent dat er geprikt gaat worden: mamma achter de voeten lopen, aan mamma hangen, om alles huilen, om alles schreeuwen, aan mamma hangen terwijl je om alles huilt of schreeuwt en als dat niet werkt dan ga je schreeuwend en huilend aan een inmiddels schreeuwende - en soms huilende - mamma hangen.<br />
<br />
Ten derde is het belangrijk hoeveel kwalitatieve 'ik-tijd' ik de afgelopen periode heb gehad. Staat het licht op groen, dan heb ik een opperbest humeur. Staat het licht op oranje dan hou ik het nog wel even vol, maar wanneer ik het idee heb dat ik alleen maar opgeslokt wordt door de bulten en bergen van het moederschap en het bijbehorende huishouden... Bah!<br />
<br />
Tijd blijkt ook maar relatief. Ik kan snakken naar tijd voor mezelf, terwijl ik de hele middag op mijn kont in de tuin heb gezeten. Ik kan opzien tegen die bulten en bergen was, terwijl ik het met een dagje helemaal heb weggewerkt. Ik kan uitstellen als de beste wanneer ik te veel en te vaak en te lang op mijn telefoon zit te pielen. Scrollen door Instagram. Scrollen door Facebook. Hier even reageren. Daar even reageren. Nog een keer scrollen. Nieuw berichtje. Hopsakee. Daar had ik ook nog een mening over en ik vind het ook wel netjes om te reageren op het bericht waarin ik ben getagd.<br />
<br />
Tijd. Mijn telefoon eet tijd. Meer dan wat dan ook merk ik dat mijn telefoon niet alleen de eigen accu leeg slurpt, maar ook mijn tijd weg slurpt. Heel even gaat het nog wel, maar als je de grens eenmaal over bent, tikt er zo een half uurtje of een uurtje weg. Al die kleine ogenblikjes bij elkaar, even kijken, even reageren. Ze vormen samen een flinke bult of berg die je maar zo anders had kunnen besteden.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-60179617096264808422018-06-13T16:22:00.001+02:002018-06-18T13:54:08.861+02:00Emoties<p dir="ltr">Emoties maken ons tot wie we zijn. Nadat ik onze auto vorig weekend in de prak reed, terwijl twee van mijn kinderen achterin zaten, valt het me des te meer op hoe het leven een aaneenschakeling van emoties is.</p>
<p dir="ltr"><b>Zo essentieel als deze emoties zijn, zo weinig geven we er daadwerkelijk ruimte aan.</b></p>
<p dir="ltr">Verbazingwekkend hoe een jonge moeder haar mond wordt gesnoerd wanneer zij aangeeft dat het ouderschap haar zwaar valt, dat ze moe is van de baby en diens constante verzoeken, dat ze graag zelf eens zou willen douchen en vooral zou willen slapen. Lang willen slapen. Héél lang.</p>
<p dir="ltr">'Ja ja, weet waar je aan begonnen bent.'<br>
'Zo hebben we er allemaal bij gezeten.'<br>
'Dit heb je zelf gewild hoor!'</p>
<p dir="ltr">Je begint wellicht uitgerust aan je bevalling, maar uitgerust aan het ouderschap beginnen is mij tot drie keer toe niet gelukt. Dus kom je ook direct in aanraking met de facetten van jezelf die je tot dan toe prima kon wegstoppen, omdat je uitgerust en goed gevoed was. Bovendien was je ontspannen en had je geen last van de eeuwige moederlijke onzekerheid. Die dus ook gewoon bij een tweede, derde en volgende keihard toeslaat.</p>
<p dir="ltr">'Het is je [tweede, derde, etc] nu weet je het wel toch.'<br>
'Jaaa, twee is een vertiendubbeling van één.'<br>
'Nu kun je niet meer zo gemakkelijk uitrusten hè!'</p>
<p dir="ltr">Ik vraag me dus daadwerkelijk heel hard af wat nou de toegevoegde waarde is van bovenstaande zes opmerkingen, waar er allicht nog heel wat aan toe te voegen zijn. In geen van de gevallen is er namelijk ruimte voor de emoties van de ouder.</p>
<p dir="ltr">Hoe we hebben aangeleerd om vooral niet te benoemen wat de emoties zijn en wat ze met ons doen, vind ik niet zo gek.</p>
<p dir="ltr">Een baby valt. De baby huilt (uiteraard, want schrik en wellicht ook pijn)<br>
De ouder komt naar de baby toe. 'Kusje erop. Over!'</p>
<p dir="ltr"><b>Uh... Nee dus. Pijn en schrik gaan niet over door een kusje.</b></p>
<p dir="ltr">Wat zou er gebeuren als je zou benoemen dat je ziet dat je kind gevallen is? Dat het misschien geschrokken is? Dat het pijn heeft? Waar dan? Hoe voelt het? Door even stil te staan bij de gevoelens van je kind - óók als baby - creëer je een mens dat weet wat het ervaart, waarom en vooral hoe het er mee om kan gaan. Bovendien zoom je even in en kan de ervaring daarna een plekje krijgen, zonder dat het je blijft achtervolgen - al dan niet op de achtergrond.</p>
<p dir="ltr">Nu hebben we dus legio vrouwen die voelen wat ze voelen, denken dat ze er niet over mogen praten, het voor zichzelf houden en er volgens lekker op gaan zitten malen. Legio mannen die hebben aangeleerd dat ze hun emoties niet mogen tonen, dus tranen inslikken of überhaupt vergeten zijn dat ze kunnen huilen.</p>
<p dir="ltr">Ik leer mijn kinderen te voelen wat ze voelen. Het te benoemen. Als er tranen vloeien wil dat niet zeggen dat je verdrietig bent. Peuter huilt om muziek, baby huilt van frustratie en ik laat zelf mijn tranen vloeien bij boosheid.</p>
<p dir="ltr">Mooi hoe Kleuter tegen mij zegt: 'Mam, met traantjes kan ik ook blij zijn.'</p>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-11533106628747873672018-06-12T11:15:00.004+02:002018-06-12T11:26:02.281+02:00Mooie plaatjes<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Je hebt klotsende oksels van de geringste lichamelijke inspanning, rondom je neus zie je bleek en dat wordt prachtig afgemaakt met wallen tot onder je kin. Die kin is trouwens ontsiert door hier en daar een 'jeugd'-puistje. Vers moederschap.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Ik had geen verwachtingen van het moederschap, behalve dan dat ik dacht dat ik het wel leuk zou vinden en er daarom aan ben begonnen. Inmiddels ben ik alweer ruim vijf jaar moeder. De tijd vliegt. Ik sta er maar niet teveel bij stil dat ik zelf ook vijf jaar ouder ben geworden, zonder dat ik dat eigenlijk goed en wel kan beseffen tussen alle voedingen en luiers door. Ik voel me trouwens niet ouder, want datzelfde moederschap heeft me veel veerkrachtiger gemaakt dan dat ik was.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Afgelopen week werd het me weer duidelijk hoe belangrijk het is om te praten over het moederschap en welke gevoelens dat bij je oproept. Ik heb meerdere keren met ouders gesproken die weliswaar geen verwachtingen hadden van het ouderschap, maar waar het toch best allemaal nog zoeken was en ook best tegenviel. Daar heb ik ook direct meteen de kern te pakken, want uitspreken dat het ouderschap je tegenvalt is toch wel een taboe van heb ik jou daar. Je moet genieten en op je roze wolk blijven zitten. Alsof dat kan met al die resterende zwangerschapskilo's...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-q0nGbCpY0ds/Wx99OwgAfgI/AAAAAAAAAeA/P2MHx6yIqZgQgb3hMuWMjKCokwJqLJzAgCEwYBhgL/s1600/IMG_20180612_094804.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-q0nGbCpY0ds/Wx99OwgAfgI/AAAAAAAAAeA/P2MHx6yIqZgQgb3hMuWMjKCokwJqLJzAgCEwYBhgL/s320/IMG_20180612_094804.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Het raakt me diep wanneer ik de struggle zie van jonge moeders. Zoveel emoties die je voelt, maar een omgeving die vaak nog net niet letterlijk tegen je zegt dat je niet mag voelen wat je voelt. Daardoor wordt je nog onzekerder en ben je eigenlijk veel te druk met jezelf en je emoties, terwijl je alle energie en aandacht voor je baby nodig hebt. Baby voelt dat jij er 'niet helemaal' bent en gaat ook nog eens lekker protesteren. Zie daar een vicieuze cirkel. Eentje die behoorlijk onprettig voelt, kan ik je verzekeren vanuit mijn eigen ervaring.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Waarom dan die foto? Uiteraard zit daar een weloverwogen besluit achter. Ik geloof namelijk dat dit juist een heel groot deel van het probleem is: sociale media, überhaupt de media. Het verse moederschap en bijbehorende leven lijkt allemaal zo prachtig en je kan er ook nog eens filters over aanbrengen, zodat het nóg mooier lijkt. Ik hou daar zelf ook van: plaatjes oppoetsen voor Instagram. Ik hou er alleen niet zo van om dat oppoetsen in mijn dagelijks leven te verweven, want als dat is wat ik mijn kinderen moet meegeven dan wordt het een gekke wereld.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b>Achter elk mooi plaatje zit een verhaal. Zoveel er zichtbaar is voor de buitenwereld op basis van een eerste indruk, zo weinig is er zichtbaar over wat er daadwerkelijk speelt.</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b><br /></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b>Twee kinderen en een fiets</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
De foto van onze jongste met onze oudste lijkt heel gemoedelijk. Dat is het op dat moment trouwens ook. Ik zit lekker onder de parasol de was op te vouwen, terwijl de kinderen spelen. Twee gezonde, ondernemende kinderen die lekker met elkaar een fiets aan het ontdekken zijn.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Het verhaal achter de foto is dat beide kinderen als baby's ont-zet-tend veel huilde. Met de oudste wisten we niet wat ons overkwam! Waar we steeds op zoek waren naar bevestiging van onze gevoelens van onmacht en wanhoop, ontbrak er een klankbord. Hoe vaak ik niet heb aangehoord dat het 'een fase' is of dat ik mijn kind 'gewoon even moest laten huilen'. Ik voelde juist als ouder heel goed aan dat het niet om een fase gaat, maar om temperament. Dat je kind gewoon zo is. Dat vergroot alle onzekerheid en wanhoop nog meer, want wat staat je dan nog te wachten voor de verdere toekomst? Een beetje begrip was zo fijn geweest.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Uiteindelijk zijn wij tot de conclusie gekomen dat onze veerkracht vele mate groter is dan we op voorhand dachten.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Ons tweede kind is bijna saai te noemen. Als baby slaapt ze, ze drinkt en ze maakt haar luier vol. Vervolgens slaapt ze weer. Wat een verademing: zo kan het dus ook! Dat gemakkelijke heeft ze inmiddels trouwens ruimschoots ingehaald. Ze heeft nogal gevoel voor theater.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Bij de zwangerschap van de derde krijg ik al een beetje een voorgevoel dat zij net zoals de oudste is. Niets blijkt minder waar en waar je met de eerste nog lekker de baby helemaal kan volgen en zo het huilen enigszins beperkt - al is dat ook maar achteraf gezien, want toen ervoer ik dat echt niet zo - moet die derde gewoon mee in het leven van het gezin dat er al is.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Ik heb me heel vaak afgevraagd waarom ik dit wil en heel vaak gewenst om een week alleen op een tropisch eiland. Gewoon even niks anders dan slapen, zon en rust. Man, wat zou dat genieten zijn.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b>Een heerlijk etende baby</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Heerlijk een baby die zo goed eet! Met een vork nog wel! Baby is zo enthousiast over alles wat met eten te maken heeft dat ze hysterisch aan mijn rok hangt, wanneer ik aan het eten koken ben. Zodra ze haar kans schoon ziet klimt ze de eettafel op om te veroveren wat haar het meest lekkerste stukje van alles lijkt. Op het moment dat het lijkt dat haar broer of zus meer krijgt begint ze te protesteren en vliegt er een vork of drinkbeker om onze oren als we haar durven te negeren.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Over het eetgedrag van de oudste twee nog maar te zwijgen. De oudste heeft bedacht dat alles op zijn innerlijke weegschaal van betrouwbaarheid gewogen moet worden. Mamma heeft namelijk maar één doel en dat is haar kinderen vergiftigen met groenten en fruit.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
We hebben een groentetuin. Alles wat daaruit komt is per definitie betrouwbaar uiteraard, behalve wanneer we het hebben verwerkt tot een gerecht. Onze middelste kopieert de oudste, omdat dat zo hoort. Wanneer we haar er op wijzen dat we haar vervolgens ook kunnen aanspreken met de naam van de oudste en dat ze dan net zulke korte haren mag, wordt ze hartstikke boos: durf niet aan haar staartjes te komen.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Je kan je een voorstelling maken van de taferelen aan onze eettafel.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b>De heerlijk slapende baby in de draagzak</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Schattig hè! Ik vind het een prachtige foto en het geeft mooi weer hoe ontspannen onze jongste is als ze eenmaal in de draagzak zit. Ze is helemaal vertrokken. Dit was ongeveer de eerste keer dat ze zonder speen in slaap is gevallen. Die speen was ik namelijk kwijt...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Vóórdat ze in slaap viel heeft ze een half uur gemopperd. Heb ik haar zo'n twintig keer in en uit de draagzak gehaald, geprobeerd of ze wilde drinken, of ze zin had om wat te eten en met klotsende oksels en lichte paniek alle spullen overhoop gehaald om te kijken waar die verrekte speen is gebleven. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het dat ik dénk dat ik materieel voldoende toegerust ben voor baby en haar nukken en dan een heel essentieel stukje materiaal lijkt te ontbreken.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Zelfs bij de derde kan je nog complete wanhoop ervaren. Als je goed kijkt zie je dat ik een beetje wit rond mijn neus ben.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b>Bloemen</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Uiteindelijk heb ik door alle emoties die mijn kinderen in de afgelopen zes jaar bij mij op hebben geroepen ook een soort rust gevonden. Ik kan me nog steeds heel gestresst voelen hoor, zeker als het huis ontploft is en ik weet dat ik door die ontploffing niet aan de dingen toe kan komen die me weer kunnen ontspannen. Ik heb geleerd dat alles tijd kost. Veel meer tijd dan mijn vaak ongeduldige zelf wil.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Verzetten heeft geen zin. Je overgeven aan de situatie wel. Dus koop ik een bos bloemen. Ik word namelijk heel blij van bloemen. De kleuren, de geur, nog meer leven in huis. Een bosje bloemen aan een moeder is wat mij betreft echt het meest onderschatte cadeau. Duidelijker laten weten dat je aan haar denkt en onuitgesproken waardering uitspreken, kan bijna niet.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Mijn man is boer en heeft niet altijd gelegenheid om het huis van een verse bos te voorzien. Dus, bij alle aankopen voor het bedrijf bedingt hij een bosje bloemen. Voor zijn vrouw én zijn moeder.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-50410496270690648222018-05-25T16:19:00.002+02:002018-05-25T16:24:47.320+02:00VergetenHet is alweer drie weken geleden dat ik ein-de-lijk eens een momentje voor mezelf heb. Als moeder van drie kinderen onder de vijf is het natuurlijk altijd stevig aanpoten. Als moeder van een plakkende baby - en inmiddels dreumes - is het helemaal een uitdaging om wat uurtjes 'vrije tijd' bij elkaar te sprokkelen. Waar ik dacht dat het misschien alleen maar makkelijker zou worden naarmate Dreumes ouder wordt, kom ik er steeds achter dat die eerste vier jaar écht heel intensief zijn en dat je dat dus heel gemakkelijk kan vergeten.<br />
<br />
Zo kwam ik al denkend over wanneer ik toch de laatste keer echt weg ben geweest tot de conclusie dat ik in vijftien maanden tijd ongeveer een etmaal aan 'eigen tijd' had gehad. Da's dus 24 uur hè. Oef... Geen wonder dat ik me af en toe zo opgesloten voel!<br />
<br />
Ik merk namelijk wel dat ik iets teveel in die moederrol gedrukt word. Hoe je het ook wendt of keert: als ik vijftig jaar eerder had geleefd was het een stuk normaler geweest dat ik een thuisblijfmoeder ben - of nouja vooruit, een moeder met een eigen onderneming werkend vanuit huis - en dat had ongetwijfeld gescheeld in het aantal visites dat ik overdag zou kunnen verrichten en het gevoel van opgeslotenheid of sleur. Nu zijn er soms vier muren van het huis, vier rijen struiken van de heggen om het huis en vier metalen hekken van het schoolplein. Dat was het dan. Enerverende boel hoor.<br />
<br />
Zie het tij daarin maar eens te keren! Het doorbreken van patronen die er zo ingesleten zijn is een uitdaging op zich. Denk maar eens aan de keren dat je je man vraagt om zijn sokken ín de wasmand te gooien in plaats van er naast - of zoals die van mij naast het bed. Dat patroon is zo hardnekkig dat het gewoon al zeven jaar zo gaat. Om eerlijk te zijn vind ik het het grootste gedeelte van de tijd ook gewoon prettig om te zorgen voor de kinderen en Man. Het is fijn als het thuis allemaal lekker loopt. Maar toch. Steeds vaker vliegt het me naar de keel en merk ik dat het ook echt ten koste gaat van mezelf. Mijn creativiteit, mijn humeur. Ik ben een beetje een moppermoeder. Vaker dan ik zou willen in elk geval.<br />
<br />
Man ziet het ook - zij het dat ik het ook wel echt heel duidelijk heb moeten vertellen. Dus daar zit ik dan. Ik heb drie uur 'vrij'! De oudste is op zijn clubje en Man heeft de andere twee onder zijn hoede genomen, want - oh hulde - op het bedrijf achter is het toevallig ook net rustig. Drie uur. In de auto op weg naar het clubje van Kleuter heb ik wel een idee wat ik kan gaan doen. Ik heb 1000 ideeën.<br />
<br />
Uiteindelijk lever ik Kleuter af en kan ik dus nu gaan en staan waar ik wil. Let wel, voor het eerst in vijftien maanden! Dat zou een moment zijn waarop je in je ondergoed naar buiten rent, omdat je zo blij bent dat het na de tropische hitte eindelijk weer eens regent. Of dat je een bommetje maakt in het zwembad, omdat je zo blij bent met de verkoeling. Maar zoals zo vaak wanneer er 'een beetje tijd over' is, bevries ik juist.<br />
<br />
Ken je dat? Het is alleen maar druk, druk, druk en nou heb ik al een hekel aan stress en jagen, maar druk, druk, druk vind ik helemaal irritant. Dan zit ik op de bank met Dreumes die net nog weer even een matrasje zocht voor haar ochtendslaap en dan kan ik alleen maar denken aan wat ik nog allemaal zou kunnen doen. De kozijnen verven, bloemen planten in de tuin, eindelijk eens de kledingkast opruimen. En dan is er dat unieke moment dat je écht even wat kan doen en dan kan je alleen maar als een zoutzak op de bank hangen. Dat had ik dus nu ook, alleen dan in de auto.<br />
<br />
Ik rij eerst een uur rondjes in de auto. Nou vind ik autorijden heerlijk, maar ook dat het liefst met een doel. Dat is er niet. Of nouja, ik kan niets verzinnen. Na een uur ben ik eigenlijk een beetje verdrietig. Ik constateer namelijk dat ik het vergeten ben hoe ik mezelf kan vermaken zonder kinderen. Dat was iets waar ik juist altijd heel erg goed in was! In mijn studententijd pakte ik gewoon de trein naar Scheveningen, omdat ik daar zin in had. Hoe vaak heb ik niet in mijn eentje op een terras gezeten, zonder telefoon! Gewoon zelf. Lekker in het moment. Ik was daar echt heel goed in.<br />
<br />
Nu dus niet meer en dat maakt me verdrietig. Juist omdat ik het zo belangrijk vind om ook aan de kinderen mee te geven dat je jezelf niet hoeft te verliezen, zodra je nieuw leven op de wereld zet. Ik had het er ook met een vriendin over: hoe ziet je eigen kledingkast eruit en hoe ziet de kledingkast van de kinderen eruit? Ik loop dus in kleding die al minimaal vijf jaar oud is en dus ook drie zwangerschappen heeft meegemaakt. Ongekend. Oeps.<br />
<br />
Dat momentje alleen, want uiteindelijk vond ik mijn levenslust weer een beetje terug, belandde ik op een terras aan het water met een kop thee en een veel te groot stuk Mon Chou taart. Ik heb een plan gemaakt. Ik kan echt alleen maar de niet-moppermoeder zijn wanneer ik af en toe tijd heb voor mezelf. Gewoon écht alleen. En ik maak mezelf ook heel blij als ik in mijn eentje in de bios of in de sauna zit hoor. Heerlijk! Dat gevoel ben ik nog niet vergeten.<br />
<br />
Het mooie van zo'n plan is wel dat het in mijn hoofd al helemaal klopt en logisch is, maar dat ik ook een wederhelft heb die er de noodzaak van moet inzien. Het kwartje valt af en toe. Het grootste gedeelte van de tijd is het kwartje aan het tollen en zit ik er hoopvol naar te staren wanneer het nu eindelijk eens omvalt. Dan moet ik er wel even bij vermelden dat Man dus absoluut een communicatieve held is en ontzettend ondersteund in huis, maar dat deze gewoonte - en ik denk eigenlijk dat het toch een soort van traditioneel rollenpatroon is - van 'mamma doet de kinderen wel' er hardnekkig ingesleten is.<br />
<br />
Ik ben nu alweer drie weken mijn plan aan het uitvoeren, zodat ik meer momenten 'vrij' heb. Het ziet er als volgt uit:<br />
- Ik heb een boekje gemaakt met de maaltijden die we gedurende de week eten, van ontbijt tot avondeten. Daar staat direct bij welke producten er voor nodig zijn en zo heb ik ook heel eenvoudig mijn boodschappenlijst klaar.<br />
- De was is al drie weken op orde. Ik wist niet dat het mogelijk was! Het washok is zo goed als leeg en de kasten zijn gevuld. De 'waar is mijn onderbroek' hoor ik nauwelijks! Da's al een hele verademing op zichzelf.<br />
- Nu ik ook het huis weer zelf moet schoonhouden, omdat onze poets helaas niet kon blijven, lukt dat zelfs ook beter!<br />
<br />
Het is allemaal zo verschrikkelijk onsexy en burgerlijk. Maar het werkt! Dat is echt het enige dat telt. Als het huishouden loopt is er tenminste weer tijd en ruimte voor andere dingen.<br />
<br />
En dat is het 'em helemaal: ik ben al zo lang zwanger en voedend dat ik ben vergeten hoe het is om 'alleen maar' faciliterend te zijn. De keren dat Dreumes bij me drinkt zijn zo afgenomen dat er daarin ook adem ontstaat. Al die ruimte die vrijkomt, zorgt natuurlijk ergens ook voor een leegte. Uiteindelijk ben ik één massa die gevuld wenst te worden. Dan kijk ik naar mezelf en dan denk ik: 'Goh, het is nu weer tijd voor Trees in plaats van mamma.' En ondertussen weet ik niet meer zo goed hoe.<br />
<br />
Da's dus nog wel even wennen allemaal. Ik ben begonnen met een nieuwe garderobe voor Man en mij, want we hebben er beiden drastisch op ingeleverd die afgelopen vijf jaar. Alleen dat al: weer frisse en vooral goed passende kleding. Een genot! Verder is het nog even zoeken naar een nieuwe routine. Dan scheelt het weer dat ik het misschien vergeten ben, maar dat als ik maar diep genoeg graaf het vanzelf wel weer bovenkomt drijven. Dan besef je je weer: écht vergeten is mij nog nooit gelukt.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-45868251113461459952018-04-16T13:40:00.001+02:002018-04-16T13:40:05.784+02:00Zwemmen<br />
<div class="MsoNormal">
Ruim vijf jaar geleden breken mijn vliezen. We worden ouders
van ons eerste kind. Het is onze eerste kennismaking met het zelfstandig
verzorgen van een baby. Het is niet de eerste de beste kennismaking. Dit kind wijkt
af van de westerse modelbaby waarover ik in mijn zwangerschap gelezen heb. De
modelbaby die lekker in het eigen wiegje slaapt, mooie nachten van zeven tot
zeven maakt met twee maanden of de baby die de box een fijne plek vindt om in
te verblijven. Deze baby rebelleert tegen alles dat ook maar iets lijkt op de
westerse cultuur. Behalve dan tegen zijn ouders en tegen de ontzettend westerse
borst van zijn moeder: daar is hij graag. Dag en nacht. Zeven dagen per week,
ongeacht de situatie. Daarover heb ik niks gelezen. Klopt mijn kind wel?<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De noodzaak is geboren. Ik leerde tijdens mijn opleiding tot
loopbaanadviseur het zinnetje ‘noodzaak doet veranderen’. Tot dan toe is het
een theoretisch stukje gereedschap. Met mijn vers verworven moederschap zie ik
dat zinnetje plotseling in een totaal ander licht. Pas wanneer het water je aan
de lippen staat zal je leren zwemmen. Het is leren zwemmen of verzuipen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De rebellerende biologisch dynamische baby maakt me wanhopig.
De baby verzuipt in mijn moedermelk. Ik verzuip in tranen en Man verzuipt bijna
onder de douche wanneer hij daar in slaap sukkelt door het slaapgebrek. Ik
begrijp serieus niet waarom dat mensen praten over een roze wolk of ‘genieten’
van de kraamtijd. Ik begrijp niks van mijn baby. Als ik mensen om raad vraag krijg
ik adviezen waarvan ik buikpijn krijg als ik ze toepas. Klop ik wel? Waarom
werkt het niet?<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
De baby dwingt mij achteraf gezien om te luisteren naar onze
biologie: met een hoog volume, gedurende een hele lange tijd, zodat ik zijn behoeften
heel serieus moet nemen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tot op de dag van vandaag ben ik mijn oudste dankbaar voor
deze lessen. Ik weet zeker dat ik onze kinderen in eerste instantie net zo had
grootgebracht als hoe mijn ouders en schoonouders hun kinderen grootbrachten. Voordat
ik dat de volgende verjaardag wat uit te leggen heb: dat is niet slecht geweest.
Mijn man en ik zijn uiteindelijk tot gezonde volwassenen uitgegroeid. En ook:
het is geweest. Een nieuwe generatie vraagt weer andere dingen van ouders. Vijf
jaar later benadrukken onze kinderen ons nog steeds dat het belangrijk is om op
het pad te blijven dat we gekozen hebben en dat soms mijlenver afstaat van wat
ik als kind heb geleerd. Wanneer we terug willen naar het gemoedelijke warme
pierenbadje dat we kennen van vroeger, duwen ze ons keihard in het koude grote-mensen-bad.
‘Zwemmen mamma! Als je er weer even in zit, voelt het best aangenaam!’<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Daar zit ik als verse mamma met mijn verse baby. De
lactatiekundige vertelt wat over voeden op verzoek. Dat klinkt wel logisch. Ik
check het eens bij mijn naasten. Ik ben namelijk een onzekere verse moeder met
een verse baby. Onze omgeving heeft een andere mening. De lactatiekundige
vertelt over de draagdoek wanneer onze zoon zes weken is. Na wat lezen lijkt
ook dat logisch. Ook dit check ik bij mijn naasten. Onze omgeving heeft ook
daar een andere mening over. Ik raak een beetje verscheurd tussen mijn eigen
gevoel, de adviezen van deskundigen en de adviezen van mijn naasten.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik heb zes weken op de bank doorgebracht met lekkende
borsten (hyperlactatie), een huilende baby van de krampen (door diezelfde hyperlactatie)
en ik heb ook nog steeds een flinke kraamvloed. Ik voel toch echt een zekere urgentie
om veranderingen aan te brengen in deze situatie. Ik kan me niet voorstellen
dat ik dit op de lange termijn vol kan houden. Gelukkig ben je die eerste zes
weken na de bevalling – en in mijn geval ook ongeveer het eerste half jaar
daarna – absoluut niet bezig met of je er al dan niet aantrekkelijk uitziet.
Die weken ben je moeder en melkbar. Mooie uitvinding van de natuur ook: dat
voortplanten heeft verregaande consequenties. Daar kun je maar beter een beetje
voorzichtig mee omspringen. Maar toch: ik wil mezelf ook wel weer eens verzorgen.
Douchen hoeft niet eens. Gewoon eens uit die pyjama en een fatsoenlijke
maaltijd eten.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik laat een draagconsulent langskomen en zij leert ons hoe
we onze kleine baby veilig in een draagdoek kunnen knopen. Wat een verademing!
Het gevoel dat het op dat moment opriep kan ik nog altijd terughalen. Ik had
een slapende baby!! Het duurt daarna nog twee lange, hele lange, ontzettend
lange en heel erg chagrijnige dagen voordat mijn eigen draagdoeken met de pakketjesman
mee komen. Wat een euforie als ze daar zijn: ons Gouden Ei in de vorm van een
groen gestreepte draagdoek!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dat het een Gouden Ei is, is natuurlijk niet waar. De baby
wordt er niet anders door. De draagdoek is wél een mooie oplossing. De draagdoek
in combinatie met het gevoel van euforie wordt uiteindelijk zelfs mijn nieuwe
werk. In dat werk leer ik meer over onze biologie. Ik leer ook steeds meer over
onze westerse cultuur. Ik kom tot de conclusie dat die twee eigenlijk helemaal
niet zo mooi op elkaar aansluiten, maar… de omgeving heeft er vervolgens wel
een mening over wanneer je de noodzaak ervaart om af te wijken en dat ook
daadwerkelijk gaat doen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De pogingen om de biologie en de cultuur naadloos op elkaar
te laten aansluiten geeft een soort kortsluiting. Er ontstaan allemaal beroepen
om die kortsluiting heen: we zijn met z’n allen bezig om in meerdere of mindere
mate de baby’s die moeder natuur zo perfect aflevert te boetseren naar onze westerse
cultuur, omdat wij hebben geleerd dat het zo hoort en dat baby’s zich zo horen
te gedragen. We zoeken verklaringen en we leren moeders zwemmen. In de vlinderslag.
De schoolslag is misschien gemakkelijker, maar die past niet zo goed bij goed
ontwikkelde en geciviliseerde mensen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar gemak klinkt toch wel
erg aantrekkelijk als je wallen op je knieën hangen en de patatboer je van
voornaam kent, omdat je weer geen puf had om te koken.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De vlinderslag gaat mij niet zo goed af. Ik krijg er
buikpijn van. Mijn kinderen worden opstandig. Ze rebelleren de tent uit. Hoe
meer ik MIJN plan wil doorvoeren, hoe harder ZIJ hun wasbare – inmiddels weer wegwerp
- luierbillen tegen de krib gooien. Vanaf dag 1. Het zou toch maar zo kunnen
zijn dat het daadwerkelijk om zelfstandige individuen gaat die alleen maar
vragen om ze te begeleiden bij het groot worden!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Gelukkig bestaan er nog andere manieren om je door het water
voort te bewegen zonder te verzuipen. Ook dat is menselijk: vindingrijkheid. De
biologie begrijpen zorgt ervoor dat ook het water van het grote-mensen-bad stijgt
naar aangenamere temperaturen. Weten dat je je kinderen niet kan verwennen in
aandacht – er is serieus toch niemand die op zijn sterfbed zal zeggen ‘ik had
die kinderen echt minder moeten knuffelen’ – en dat je je kinderen niet verpest
door naar hun behoeften van veiligheid, voeding en geborgenheid te luisteren. Het
begrip van het gedrag van je kind. Dat geeft rust. Adem.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik moet wel zeggen: ons derde kindje is weer een geval
apart. Ik heb al van alles verzamelt om goed te zwemmen. Ik heb meerdere
zwemdiploma’s en ik kan ook reddingszwemmen voor het geval dat Man verzuipt of
één van onze kinderen ineens besluit om in het diepe te springen. Die derde
heeft koudwatervrees. In alles. Ze vertrouwt vooral de buitenwereld niet. Dat
betekent dat ik heb moeten leren zwemmen mét kind. Ook daar hebben mensen een
mening over, want dat heb ik natuurlijk zelf veroorzaakt door mijn kind met
mijn borst te voeden en haar te dragen in een draagdoek. Alsof ik er belang bij
heb om een kind dat moet volgroeien tot een zelfstandige volwassene compleet
afhankelijk te maken van haar moeder… Dat klinkt inderdaad iets als wat ik zou
willen nastreven. Grapje.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Weet je wat ik nou fijn zou vinden? Dat we eens met z’n
allen beginnen te praten. Met elkaar, in plaats van over elkaar welteverstaan.
En dan echt luisteren. Gewoon naar de woorden die iemand uitspreekt in plaats
van dat je gaat lopen vissen naar de verborgen boodschap. Luisteren zonder
oordeel. Die oordelen zijn er al genoeg. Als ouders onder elkaar weten we toch
allemaal hoe verschrikkelijk koud dat grote-mensen-bad kan voelen. Als
oudere-ouder vergeet je het misschien een beetje. Ook ik word er vaak weer aan
herinnerd wanneer ik jonge ouders zie met hun eerste kindje. Mijn watertje
voelt duidelijk al iets aangenamer.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Denk je dat je als ouder de energie hebt om maar eens even ‘iets
nieuws’ te proberen omdat het een ‘hype’ is of omdat het je ‘leuk’ lijkt? Denk
je ook wel eens: ‘Weet je, ik heb zoveel tijd en energie over. De was is klaar,
het huis is schoon en de kinderen zijn zo lekker rustig. Ik ga eens bekijken of
we het allemaal over een totáál andere boeg kunnen gooien. Dat lijkt me nou zó
leuk!’<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Er móet wel sprake zijn van noodzaak om je in een akelig
onbekend en koud water te begeven en om daar vervolgens ook nog van zwemslag te
verwisselen, zeker als je weet dat iedereen daar een oordeel over heeft. Een
oordeel dat zo hard kan binnenkomen dat het water je tot aan de lippen stijgt.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Je bent moe van het slaapgebrek, de strijd met je kinderen
of gewoon de beslommeringen van alledag die het draaiend houden van een gezin
van je vragen. Het gras bij de buren mag groener lijken, inmiddels weet ik dat
het er achter elke voordeur min of meer hetzelfde aan toe gaat. Maar weinigen
praten erover. We denken allemaal dat we als enige falen in het zwemmen in de
vlinderslag, terwijl ondertussen de rest van de ouders ook gewoon lekker voor
de schoolslag kiest, waarbij je kinderen bij je op de kamer slapen en ze een
tosti als avondeten eten.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-19315639670390925792018-04-07T09:12:00.003+02:002018-04-07T09:33:45.631+02:00De Norm<br />
<div class="MsoNormal">
Toen ik nog een peutertje was, gaf mijn moeder mij een boek
aan. Op de kop. Ik draaide het recht. Boeken horen namelijk niet op hun kop.
Dan kun je niet lezen wat er staat. Over mijn taalontwikkeling hoor ik jaarlijks
op mijn verjaardag nog mooie anekdotes. Piramide. Verkeerslicht. Verzin het! Ik
ben de oudste thuis, dus wat ik doe is voor mijn ouders de norm.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik ga naar school. In groep vier lees ik op AV niveau 9. In
groep acht struin ik de bibliotheek in Zevenaar af naar boeken van Sigmund Freund.
Al snel kom ik tot de conclusie dat ik het werk van zijn leerling Carl Gustav
Jung veel interessanter vind. Ik ben nog steeds de norm. Er is niemand (bij mijn
weten) die zich afvraagt of dit daadwerkelijk de norm is en ik neem het gewoon
aan. Ik voel me wel een beetje anders. Ik begrijp de wereld niet zo goed.
Vooral niet hoe mensen met elkaar omgaan.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De middelbare school vind ik nog lastiger. Ik weet niet hoe
ik moet leren. Ik weet niet hoe ik mijn huiswerk in mijn agenda moet schrijven.
Ik weet alleen dat ze hebben gezegd dat wanneer je havo doet je altijd een punt
hoger hebt dan wanneer je vwo doet. In de praktijk blijkt dat tegen te vallen
als je niet daadwerkelijk hebt leren leren. Bovendien maak ik kennis met gierende
hormonen en ik vorm een – ontzettend sterke en afwijkende – mening over de
maatschappij.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik wil naar de kunstacademie. Daarvoor leg je een portfolio
aan en dan bepalen ze elk half jaar wat je vooruitgang is. Ze bekijken je werk
en hebben er commentaar op. Ik durf niet. Klotsende oksels, alleen al bij het
idee! Dat kan ik nooit. Ik kan wel een beetje tekenen hoor, maar anderen zijn
veel beter. Mijn portfolio hang ik aan de wilgen en ik kom na wat omzwervingen
via Nijmegen in Deventer terecht. Daar woon ik op mijzelf. Ik werk 32 uur naast
mijn fulltime studie. Voor mij is dit de norm.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Na mijn studie solliciteer ik bij Stichting MEE in Arnhem: ‘Ben
jij wel eens getest op hoogbegaafdheid?’<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik weet niet wat ik hoor. Ik? Koekoek! Wat denk je zelf? Ik
heb maar HAVO gedaan… Zo slim ben ik echt niet. Oké, ik kan dingen wel goed
onthouden. Vooral telefoonnummers, adressen, namen, plaatsen, gebeurtenissen,
maar da’s gewoon een goed geheugen. Ik ben niet hoogbegaafd. Bovendien kwam ik
hier voor een sollicitatie en niet voor een diagnose. Ik ben nooit bij MEE
begonnen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn zoon is een dreumes. Hij praat nog niet zo goed. Hij
laat de kraamverzorgster zien waar alle spullen in huis staan wanneer ze de
vaatwasser uitruimt. Eerst gelooft de kraamverzorgster het niet. Daarna blijkt
het toch allemaal te kloppen. Hij begrijpt haar echt! Het verbaast ons, maar
ja, het is ons eerste kind, dus wat zoon doet is voor ons de norm.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zoon gaat naar school. Na twee weken roept Juf ons bij haar:
onze zoon maakt zich de stof wel heel gemakkelijk eigen. Zou de Plusklas wat
voor hem zijn? Het wordt zoon te veel. Zodra mensen wat van hem verwachten vindt
hij het spannend. Hij hangt zijn motivatie aan de wilgen en besluit zich te
voegen naar de norm. Wat moet voor groep één doet hij. Geen werkje meer. Pas
als Juf zegt dat hij óók groep twee is komt er schoorvoetend een weektaakje
bij.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zoon zegt ‘ik kan lezen in mijn hoofd’. Wanneer we aan hem
vragen om het te laten horen, haakt hij af. ‘Ik kan het echt hoor!’ Zo gaat het
een paar maanden door. We installeren een spelletje op mijn telefoon. Ik
selecteer groep drie. Taal. ‘Laat maar zien, jongen.’ Zoon gaat aan de slag.
Verrek. Hij kan lezen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vanaf daar gaat het balletje rollen. Aangezien zoon
behoorlijk koppig, intens, autonoom, wilskrachtig en temperamentvol is hebben
we zowel regulier als alternatief hulpverleningsland bewandeld vanaf zijn
geboorte tot aan nu. Soms blijkt er echt wat te zijn, zoals een vastgeslagen
wervel in zijn onderrug. Soms is er niets en moeten we weer verder zoeken. We krijgen
steeds meer het vermoeden dat onze norm wat anders ligt dan bij anderen. Maar
ja, dat toegeven… Lastig hoor.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Inmiddels moeten we wel. Onze zoon wijkt af van de norm en
heeft daarbij hulp nodig. Het heet een ontwikkelingsvoorsprong. En ja mamma,
jij bent ook echt hoogbegaafd.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Schoorvoetend neem ik het aan. Misschien eerst maar eens wat
lezen. Hoogbegaafd. Weet je dat ik daar wat van vind? Ik ben geen Down, ik ben
geen Borderline, ik ben geen ADHD, die dingen héb je. Ik heb dus ook hoogbegaafdheid.
Naast dat ik daar wat van vind, vind ik ook wat van de benaming. Hoog. Alsof je
beter bent. Ik ben niet beter. Mijn zoon is ook niet beter. Alle mensen zijn
gelijk en we hebben allemaal onze kwaliteiten, maar om jezelf te vereenzelvigen
met een bepaalde hersenstructuur vind ik een lastige.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik ga in de rouw. Om dingen die ik heb laten liggen. Om
dingen die ik heb ervaren zoals ik ze heb ervaren en die dus niet volgens de
norm waren. Dingen die ik heb ervaren omdat mijn hoofd daar dingen mee deed.
Alles is namelijk intenser, maar wist ik veel. Ik dacht dat het de norm was. Of
eigenlijk voelde ik wel dat ik niet helemaal in de norm pas, maar waar dan wel?<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Alles gaat snel bij mij. Niet alleen de informatieverwerking
dus klaarblijkelijk, maar ook de manier waarop ik verwerk. De rouw wordt boosheid,
want liever was ik als alle anderen en liever had ik een zoon binnen de norm.
Daarna word ik boos omdat er zo betrekkelijk weinig geregeld is voor kinderen
die op deze manier afwijken van de norm en dat ik steeds moet uitleggen dat het
geen luxeprobleem is. Mijn kind is niet slim. Ik ook niet. Onze hersenen werken
fundamenteel anders en omdat mijn zoon op dit moment mee moet met een norm –
die regulier basisonderwijs heet – heeft hij daar verrekte veel last van.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Inmiddels zit ik in een soort stilte. Ik dobber wat in mijn
rubberbootje op het meer dat omringt is door enorme bergen. Bergen die me het
zicht versperren. Ik heb geen idee wat erachter ligt. Ik moet zélf roeien, maar
daar ben ik eigenlijk te moe voor. En te bang. Ik weet niet wat er achter de
bergen ligt. Als er één ding onlosmakelijk verbonden lijkt met hoogbegaafdheid
dan is het wel faalangst. Oh wat voel ik die. Als toen ik naar de kunstacademie
wilde en niet ging.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Waarom deel ik dit? Dat vind ik best spannend eigenlijk. Er
is ook een beetje faalangst. Er kleven zoveel vooroordelen aan hoogbegaafdheid.
Het is een hype lijkt het. Ik begrijp het niet, die hype. Alsof het een luxe
is. Ondanks dat het heel veel mooie facetten heeft die ik inmiddels goed weet
te benutten – daarom lees je onder andere mijn blogs – lijden wij eronder. Als
gezin. Het is intens, alles is anders en je moet steeds maar uitleggen dat het
écht anders is en dat een soort van ‘standaardoplossing’ niet werkt. Ik heb
inmiddels ook wat ouders ontmoet wiens huwelijk niet bestand is gebleken tegen
het natuurgeweld dat gepaard kan gaan met diezelfde hoogbegaafdheid.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hoe dan ook. Ik ben ooit gestart met schrijven om taboes te
doorbreken. Bij dezen.<br />
<br />
---<br />
<br />
<i>Voetnoot:</i><br />
<i><br /></i>
<i>Uiteindelijk maakt het natuurlijk helemaal niet uit wat je labeltje, verklaring of stempeltje is. Ik heb gemerkt dat het adem kan geven om te weten wat de verklaring is voor je gevoelens, je gedrag en het constante zoeken naar aansluiting, terwijl je die maar weinig écht vindt.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Een label is een verklaring. Geen excuus. Geen tent of grot waarin je je kan verschuilen en waar je kan gaan zitten zwelgen. Vanaf de verklaring begint de erkenning, de verwerking en de blijvende strijd met de buitenwereld, omdat die niet ineens anders zal wezen.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Het geeft richting aan je weg. Een soort vage routekaart waardoor je iets beter weet hoe je je eigen pad kan vervolgen, zonder telkens weer in een klif te storten of tegen een bergwand te stuiten.</i><br />
<i><br /></i>
<i><b>Ik hou niet van etiketjes. Ook niet op flesjes bier trouwens. Uiteindelijk gaat het om wat er in zit.</b></i></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-24708973390825849522018-03-19T11:40:00.003+01:002018-03-19T11:40:47.302+01:00VerwerkenAlles wat we meemaken moet een plekje krijgen. De één verwerkt in zijn dromen, de ander verwerkt door dagelijkse of nachtelijke tripjes naar de koelkast en weer een ander verwerkt door - al dan niet fanatiek - te gaan sporten. Hoe dan ook hebben we allemaal een manier ontwikkeld die min of meer bij ons past en min of meer het gewenste effect heeft. De Blommetjes verwerken elk op hun eigen manier, ondanks dat ze vanuit hetzelfde genenpakket ontstaan zijn. Ik sta erbij, ik kijk er naar. Het overkomt me. Zie dat maar eens een plekje te geven.<br />
<br />
<b>Baby</b><br />
Baby is nu 11 maanden. Nog even en ze is geen Baby meer. Zo gedraagt ze zich dus ook. Alles is heftiger, intenser en ze ontwikkelt een eigen Ik. Alle nieuwe dingen zijn in de eerste maanden een garantie voor een oerkreet en daarna proberen of de weg terug naar de baarmoeder nog intact is. De conclusie is al snel dat het daarbij om eenrichtingsverkeer gaat. Baby zoekt dus een nieuwe weg terug naar mijn binnenste. Dat kan zowel via mijn schouder, via mijn borst of via mijn navel. Bij voorkeur beukt ze zich een weg naar binnen met haar hoofd. Nu ze kan kruipen en staan biedt dat uiteraard perspectief. De conclusie is nog altijd dat er geen weg meer terug is. Ze zal de confrontaties moeten leren aangaan.<br />
<br />
Daar vindt Baby wat van. Baby houdt niet van gedoe. Zodra ze haar façade van schattige, verlegen baby afwerpt, komt haar werkelijke aard naar boven. Ze kan je observeren totdat je je er ongemakkelijk bij voelt. Haar mimiek is dusdanig levendig dat je ziet dat ze er tijdens haar observatie van alles van vindt. Ze vindt wat van je. Ze trekt conclusies. Ze kijkt dwars door je heen. Ze houdt alles - en dan bedoel ik ook daadwerkelijk alles - nauwlettend in de gaten. Als een havik volgt ze sociale interacties. Bij het pinapparaat in de supermarkt houdt ze in de gaten wat ik precies met dat pasje doe en ik weet zeker dat ze mijn pincode ook al opgeslagen heeft. Je kan maar beter alles opslaan wat bruikbaar lijkt voor nu of de nabije toekomst.<br />
<br />
Wanneer Baby ontspannen is, komt alles er uit wat ze die dag geregistreerd heeft. In één keer. Als een onverstaanbare verbale diarree vliegt je het één na het andere om de oren. Man denkt soms 'even snel' langs Baby heen te kunnen lopen, wanneer hij na een lange dag werken de keuken binnenstapt. Zodra Baby doorheeft dat Man er is, kruipt ze op hem af met een snelheid die we nog niet eerder zagen en dan begint het. Je kan er maar beter even de tijd voor nemen - ook al zijn er twee andere kinderen die óók wat willen vertellen - het maakt Baby niet uit. Dit is háár moment. Zij moet even verwerken. Negeer je haar? Die decibellen van haar zus lijken te werken. Dat is dan Plan B.<br />
<br />
<b>Peuter</b><br />
Peuter is 3,5 jaar. Ook Peuter is van het observerende soort. Behalve wanneer het om poep gaat. Poep kan altijd en dien je te pas en te onpas over tafel te slingeren. Gelukkig is ze al zindelijk. Je dient poep als argument naar voren te schuiven in elk willekeurig gesprek, als elk willekeurig argument, tijdens elke willekeurige vraag en vooral in elk willekeurige spelletje.<br />
<br />
Die spelletjes. Dat is mooi. Peuter begint (gelukkig) steeds meer zelf te spelen, zonder dat ze van mij verwacht dat ik alles in de gaten hou. Ze zit naast me. Soms best irritant, want Peuter praat dus de he-le tijd. Zodra ze wakker wordt begint ze en ze stopt pas wanneer ze gaat slapen. Eten is ook geen reden om te stoppen met praten: een gesprek voeren terwijl je mond tjokvol zit is namelijk ook heel goed mogelijk en ze heeft er schijt aan dat wij al honderdduizend keer hebben gezegd dat wij het toch echt aangenamer vinden zonder die brij van speeksel en banaan.<br />
<br />
Tijdens de spelletjes hoor ik exact wat haar bezig houdt. Ze komt met hele verhalen, waarbij haar oom een paard heeft gered, haar tante door de lucht vliegt in een vliegtuig en Baby een verhaaltje voorleest. Alles wat ze heeft gezien koppelt ze aan voor haar dierbare personen, waardoor die de wildste avonturen beleven zonder dat ze daar zelf vanaf weten. Ook bij het ontdekken van de verschillende nieuwe dingen in huis - die er al sinds dat ze hier woont zijn, maar die ze nooit eerder ontdekte - komen allerlei theorieën naar voren. De dierbaarste personen zijn allemaal deelgenoot van dit fantastische nieuwe object en ze ervaren de meest uiteenlopende emoties. Oma is verdrietig om het windscherm, tante is erg blij om het windscherm en oom gaat met haar dansen onder het windscherm. Multifunctioneel zo'n ding.<br />
<br />
Wanneer het verwerken op gang is begint Peuter het leven te bezingen. Eerst ligt ze even op de grond naar het plafond te staren. Ik vermoed dat ze eerst het orkest ordent. Heel voorzichtig hoor je de eerste tonen. Tonen worden woorden. Woorden worden zinnen. Het volume gaat omhoog. Het gaat harder en harder en zodra haar orkest eenmaal op stoom is gekomen kunnen we het best de oordopjes opzoeken die we tijdens festivals en concerten gebruiken. Veelzijdig en volumineus. Laten we het daar op houden.<br />
<br />
<b>Kleuter</b><br />
Kleuter en Baby zijn bijna identiek. Bijna. Baby houdt niets intern: zij heeft overal een mening over en wanneer ze die niet durft te ventileren in de massa, dan zijn wij de Sjaak wanneer ze zich wel veilig genoeg voelt. Kleuter houdt alles intern met als gevolg dat er soms uitbarstingen zijn. 's Nachts tijdens het dromen of overdag wanneer het even niet gaat zoals hij wil. Ik denk eigenlijk dat zijn basis wat minder stevig is als de basis van zijn twee zusjes. We hadden geen idee toen hij Baby was. Ook wij moeten leren en vervolgens verwerken dat we toen misschien onhandige keuzes hebben gemaakt.<br />
<br />
Kleuter heeft een levendige fantasie. Hij vindt het moeilijk om realiteit en fantasie uit elkaar te houden. Hij heeft Grote Vragen. Kleuter verwerkt door buiten te spelen en bezig te zijn met datgene waar kinderen volgens mij over de hele wereld mee bezig zijn: een stokje prikken in het zand en liggen op het gras terwijl je naar de wolken kijkt. Kleuter is eigenlijk heel basic.<br />
<br />
Bij Kleuter hebben we heel lang geen idee gehad hoe hij precies verwerkte. Ik vraag raad aan mijn ouders, ik vraag raad aan vriendinnen, ik vraag raad aan het consultatiebureau, ik struin Google af naar tips. Ik lees me een ongeluk. Ik ben alleen maar op zoek naar iets tastbaars waarmee ik kan doordringen tot de kern van mijn oudste kind. Zodat ik hem kan ondersteunen in het groter worden en hem kan uitleggen hoe de wereld werkt. Hij lijkt het namelijk zelf niet altijd even goed te kunnen bevatten. Hij wil hulp. Nu hij wat ouder is, heeft hij dat meerdere malen zelf benoemd.<br />
<br />
Zo komen we ergens: Kleuter verwerkt door te voelen. Stoeien met Man. Op je blote voeten door het zand en het gras. Kriebels in je buik op de schommel en de glijbaan. Hij verwerkt door te onderzoeken hoe hij in een boom kan klimmen. In zijn fantasie zit hij al bovenin de top. Nu moet hij alleen nog ontdekken hoe hij dat dan daadwerkelijk voor elkaar krijgt en daar kan hij een middag zoet mee zijn. Kleuter verwerkt ook door vragen te stellen. Alles wat in zijn hoofd zit, mag er uit. Soms lijkt het alsof hij heel ver weg is. Dan check ik dat: 'Nee mamma, ik vind de lucht gewoon mooi. Zie je dat ook?'Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-68513179459715661382018-03-10T14:12:00.001+01:002018-03-12T17:40:38.149+01:00Luisteren<p dir="ltr">Om eerlijk te zijn kan ik me niet meer zo goed herinneren wanneer ik echt begon 'op te voeden' bij onze oudste. Dat wil zeggen: gedrag bijsturen wat als ongewenst te boek staat binnen onze cultuur of in elk geval binnen ons gezin.</p>
<p dir="ltr">Tot aan dan hebben we er eigenlijk nooit zo over nagedacht. Welk idee hebben we erbij? Wat kan? Wat kan niet? Waarom dan niet? Kan dat dan écht niet of hebben we onszelf een beperking in de creativiteit opgelegd?</p>
<p dir="ltr">Zo groeit er met onze oudste een bepaald beeld. Ook over hoe we denken dat 'iets hoort' te zijn. De hilariteit is natuurlijk dat onze oudste vanaf begin af aan al tegendraads is. Of nouja. Hij weet prima hoe de natuur en onze basis functioneren, maar pappa en mamma proberen het met alle geweld in een bepaalde vorm te drukken. Pappa en mamma hebben zich eigenlijk niet heel veel verder in de menselijke biologie verdiept dan de voortplanting. Actie, reactie. Dat blijkt wel.</p>
<p dir="ltr">Het moge duidelijk zijn dat dat 'opvoeden' dus niet bepaald van een leien dakje gaat. Man en ik komen regelmatig van een koude kermis thuis zodra we gedrag willen bijsturen wat volgens anderen - ja, dat lees je goed - volgens anderen dus, niet door de beugel kan. Dit houden we niet vol. Zoveel is zeker. Als je al niet vanuit je eigen volste overtuiging kan uitleggen waarom dat je de dingen doet zoals je ze doet, hoe moet je kind het dan begrijpen? 'Gewoon omdat ik dat zeg!' ... Net alsof Man en ik daar vroeger en nu genoegen mee nemen. Laat staan ons kind; het kwadraat van ons.</p>
<p dir="ltr">Dus, zoals het een kritische geest betaamd, raadplegen we Google.</p>
<p dir="ltr">We komen er niet veel verder mee moet ik zeggen. Negen van de tien situaties zijn toch keer op keer samen te vatten met 'je kind moet luisteren'. Ja, mooi... Wat nou als je kind gewoon een kritische parlementariër is in een schattige, mollige verpakking? Moties van wantrouwen vliegen over tafel en wanneer we een stemming houden gelden niet de daadwerkelijke argumenten, maar vooral het aantal decibel. Gehoorbescherming krijgt een geheel nieuwe noodzaak in ons gezin. Vooral wanneer de parlementariër de leeftijd bereikt van 2,5 jaar.</p>
<p dir="ltr">Man en ik hebben graag diepgaande gesprekken. We hebben geen televisie. De standaard reactie daarop is: 'Maar wat doe je dan? Ik zou echt niet zonder kunnen!' Wij doen niet aan het 'samen zwijgzaam op de bank met een kop koffie'. Wij doen aan 'goede gesprekken met een kop thee' - anders slaap ik namelijk nog slechter dan dat je mag verwachten met een baby. Die goede gesprekken zou ik dus echt niet willen missen. Ze hebben vaak ook een verrassend goede uitkomst.</p>
<p dir="ltr">Zo zitten we een avond buiten te genieten van de zomer. Da's trouwens ook een voordeel van geen tv: we leven echt veel meer buiten. De muggen vieren feest, ondanks onze poging om ze te weren met een citronella kaars. We hebben het over opvoeden en over hoe we dat eigenlijk een gekke term vinden, want het suggereert dat we ons kind moeten bijschaven. We hebben ons kind op de wereld gezet, zodat het later hopelijk een liefdevolle, integere en zelfstandige volwassene is. Daarbij ondersteunen we. Wij wijzen de weg of we laten in elk geval een pad zien waarvan we denken dat daar de minste weerstand zal zijn. Pijn, frustratie, verdriet. Eigenlijk wil je alles als ouder voorkomen.</p>
<p dir="ltr">Dat is eigenlijk gek! Hoe leren we zelf? Door fouten te maken. Door keihard - of minder hard - onderuit te gaan. Door verdriet te ervaren, door weerstand te ervaren, door te falen. Wanneer het beekje kabbelt dan zal de van nature lui aangelegde mens heus geen kritische noot plaatsen. Pas wanneer er een vlekje verschijnt aan de smetteloze horizon - en bij de één is dat een speldenknop en bij de ander een zwart gat - dan voelen we een noodzaak tot handelen of veranderen. Dus het besparen van leed, maakt ons kind niet perse weerbaar. Ondanks dat ons - mijn - weke moederhart soms anders ingeeft.</p>
<p dir="ltr">Daarom vinden Man en ik dat je een kind begeleidt. Als een gelijke. Een volwaardig mens. We bieden het warmte, veiligheid, liefde en geborgenheid, zodat het minimens vanuit daar de wereld kan verkennen. Als het dan zo hard onderuit gaat op een pad dat je als ouder absoluut niet voor ogen had - ik zei nog zo: niet doen! - dan keert het terug om op te laden en vanaf daar weer opnieuw te beginnen. Het ene kind zie je regelmatig met allerlei oorlogswonden terugkeren en het andere kind kiest de weg van de minste weerstand. Dat is ook mooi.</p>
<p dir="ltr">Zo hebben Man en ik geleerd dat onze kinderen moeten luisteren naar ons, wanneer ze over een grens gaan. Een grens is een regel in het gezin waardoor het leefbaar en aangenaam blijft. Die grenzen bestaan ook in de maatschappij en leer dan liever in een veilige omgeving wat de consequenties zijn. Wat wij vooral ook moeten doen - en wat ik hopelijk nooit verleer - is blijven luisteren naar mijn kind. Een nieuwe generatie die misschien nog wel beter weet hoe de huidige wereld in elkaar steekt dan dat ik dat weet. Zo vullen we elkaar aan en helpen we elkaar ouder worden. Wederom als gelijkwaardige mensen. We hebben tenslotte elk onze eigen kracht.</p>
<p dir="ltr">Dat is niet altijd gemakkelijk. De nogal primitieve krachten van een peuter of kleuter kunnen heftig zijn. Er zijn zoveel externe factoren die invloed hebben. Om op mijn - of ons - pad te blijven hebben Man en ik regelmatig 'goede gesprekken zonder televisie'. 'Luisteren doe je met je oren,' zeg ik regelmatig tegen onze Peuter. Maar is dat écht zo?</p>
<p dir="ltr">Als ik echt even stilsta bij ons ouderschap dan besef ik dat ik eigenlijk iets heel anders doe. Iets dat soms nog veel meer pijn doet dan die overmatige decibellen. Bij voorkeur luister ik naar Man, de kinderen en mijzelf met mijn hart.</p>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-8137142490592035612018-03-05T09:00:00.000+01:002018-03-05T21:32:46.166+01:00VerdrietigTranen met tuiten. Het is wat. Als je kind huilt dan vind je dat vreselijk. Of vreselijk irritant. Zeker wanneer het lang duurt, het met (heel veel) lawaai gepaard gaat en wanneer je niet weet wat er aan de hand is. Ik voel me dan net zo machteloos als dat kleine wezentje dat met of zonder tranen huilt.<br />
<br />
Met Kleuter hadden we heel wat te stellen als baby. Hij huilt veel, hij huilt vaak en we kunnen er geen peil op trekken wat hem triggert. Soms lijkt het alsof hij 'alleen maar' de dag moet verwerken. Dat is dan vervolgens wel een verwerking van tweeënhalf uur, waarop wij ons afvragen wat we die dag dan toch allemaal gedaan hebben dat onze lieve baby daar zo'n gezouten mening over heeft.<br />
<br />
Hij blijft huilen. Soms wel zeventien uur in een etmaal. Dat is gewoon alle wakkere tijd hè. In retrospectief kan ik me er niets meer bij voorstellen. Gelukkig. Hartverscheurend huilen en ik heb geen idee meer wat ik er mee moet. Ik zit met hem en Man loopt kilometers met hem. We slapen in een soort van ploegendienst, om ervoor te zorgen dat we nog enigszins uitgerust de zit- of wandeldienst kunnen draaien.<br />
<br />
Ik weet niet meer wanneer het huilen minder werd. Ik hou lang - héél lang - een soort panische reactie op alles dat maar iets op huilen lijkt. Elke kick die hij geeft, laat mijn hart sneller slaan en ik ben altijd alert. Ik reageer geprikkeld op geluiden die naar mijn mening te hard zijn, want stel je voor dat je die zoet-slapende baby wakker maakt. Dan zit ik weer met de ellende.<br />
<br />
Hij slaapt vijf uur per nacht. Hij doet dit meerdere keren per week. Hij doet het een aantal dagen achter elkaar. Per ongeluk slaapt hij zeven uur per nacht. Inmiddels is Kleuter gek op slapen. De zinsnede 'ben je moe?' is natuurlijk een uitnodiging voor een snoeiharde ontkenning. Dat snap je natuurlijk wel. Slapen is voor mensen die het totaal niet interessant vinden wat er in de wereld gebeurt. Dat vindt Kleuter super interessant, dus hij wil niet naar bed. Behalve op mamma's plekje.<br />
<br />
Nu hij naar school gaat moet ik hem soms wakker maken, omdat hij de nacht doorslaapt en het liefst de hele ochtend er ook nog bij pakt. Hij slaapt door zijn huilende - en met een stemgeluid als op de Albert Cuyp - babyzusje heen, hij slaapt door het gekletter van de douchestralen op de douchebak heen, hij slaapt door zijn mopperende peuterzusje heen die twintig keer in en uit bed - liefst ook met heel veel lawaai, uiteraard - stampt, valt of, met iets minder lawaai, sluipt. Dan staat ze ineens middenin de nacht naast Man: 'Hallo pappa.' Wat kan een mens schrikken.<br />
<br />
Kleuter heeft nog steeds een intense wereldbeleving. Ik zie veel terug van hem in Baby en hoe fijn is het dat ik ein-de-lijk al - de meeste van - die subtiele signalen snap die een baby kan geven. Ze geeft maar heel kort aan dat ze er genoeg van heeft en dan zet ze het op een krijsen. Als ik wissel van borst, dan is dat trouwens sowieso garantie tot krijsen. Al vanaf haar eerste levensweek. Alsof ik zou vergeten dat ik er twee heb - hallo stuwing - en alsof ik zou vergeten om haar te voeden.<br />
<br />
Hoe dan ook: in Baby herken ik veel van Kleuter. Kleuter was dus vroeger in zijn babytijd ook zo subtiel, maar dat zagen we niet. Met als gevolg dat hij lawaai moest maken om wel gezien te worden of omdat wij - met alle goede bedoelingen natuurlijk - gewoon keihard over zijn babygrensjes waren geparadeerd. Arm kind.<br />
<br />
Inmiddels is Kleuter een grote, stoere, ondeugende en super gevoelige Kleuter. Hij huilt nog altijd. Daar hebben we nu gelukkig (!) ook een ondertiteling bij, verzorgt door Kleuter zelf. We hebben tot in den treuren met hem gepraat over ons intense gevoelsleven. Dus niet alleen blij, maar ook euforisch of gewoon vrolijk. Niet alleen verdrietig, maar ook teleurgesteld, boos, gekwetst of machteloos. Dat lijkt wat veel voor een kleuter.<br />
<br />
Al die emoties zijn zeker veel voor een Kleuter en zeker als er maar één weg naar buiten is: door de tranen! Wij kunnen dat als volwassene al amper bevatten, laat staan dat je net komt kijken op deze wereld en gewoon even moet dealen met dat hele kleurenpalet aan emoties. Wat een gedoe. Ik zou daar ook van moeten huilen. Kleuter wordt ook wel eens heel boos als ik hem vraag te benoemen wat hij voelt: 'Ik praat nooit meer tegen jou!'<br />
<br />
Kleuter koelt af. Dat doet hij het liefst in zijn eentje. Daarna komt hij terug. Hij kruipt op schoot. 'Mamma, ik was gewoon heel erg verdrietig. Ik schreeuw, maar ik ben niet boos. Ik vind het gewoon zo jammer en daar word ik echt heel verdrietig van.'<br />
<br />
Daar klopt mijn hart nou sneller van. Wat geweldig dat je zo kan benoemen wat je voelt! Daar kan menig volwassene nog wat van leren.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-82661870399844333462018-02-26T09:00:00.000+01:002018-02-26T20:18:12.481+01:00Het is een faseIk geloof dat mijn oudste een jaar of anderhalf was toen er op Facebook een berichtje circuleerde waarin stond: 'Het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een monster, het is een fase, het is een fase.'<br />
<br />
Treffender had het op dat moment niet kunnen wezen. Ik weet wel wat van fases, maar eerlijk gezegd voelt het eerste anderhalf jaar met een nieuw gezinslid als één grote fase. Soms vraag ik me af waar ik toch aan begonnen ben en waarom ik toch geluisterd heb naar die oerroep van de natuur. Net op het moment dat ik denk dat het allemaal gemakkelijk gaat worden - de baby loopt tenslotte - blijkt het nog een graadje erger te kunnen. Die ex-baby heeft namelijk een eigen willetje van heb ik jou daar en trekt een sprintje, zonder ook maar één keer om te kijken. Té veilig gehecht, noem ik dat. Blind vertrouwen dat je moeder er is als vangnet, ook al staat ze vijftig meter bij je vandaan.<br />
<br />
Waar het bij de oudste nog een fase was waar we doorheen kabbelden - en waar ik ook nog wat minder over weet (verdrongen heb) omdat ik hartstikke zwanger was van de tweede - lijkt het bij diezelfde tweede alsof er een nieuw wezen in mijn mooie, lieve meisje is gekropen. Van de ene op de andere nacht is ze geen schattige dreumes meer. Af en toe kijkt ze als een ork en gilt ze als Gollem om de ring. Alleen dan om een appel die niet door de helft is gesneden, maar in twee stukken. Of de banaan die ik in plakjes van twee centimeter snijd, terwijl ze drie centimeter moeten zijn.<br />
<br />
Het kan nooit goed en het moet altijd anders en dan wel zo subtiel anders dat ik echt geen flauw benul heb waar het om gaat. Dan ben ik toch echt wel perfectionistisch aangelegd en heb ik een behoorlijk kritisch oog voor detail. Misschien presteer ik beter wanneer ik de situatie rustig en doordacht kan beoordelen. Rustig - met gillende en hysterische dreumes op de achtergrond - en doordacht - met ont-zet-tend slaapgebrek... Ik weet het niet hoor. Het moet soms uit mijn tenen komen.<br />
<br />
Peuter is moe en ze vraagt of ze mag slapen. 'Natuurlijk, ik breng je naar bed.' Dat is een rode knop: 'Nee, niet naar bed! Ik wil niet slapen!' Duidelijk... Ik had moeten weten dat ze liever op de bank slaapt. Nooit invullen voor een Peuter, maar altijd doorvragen totdat je het zeker weet. Zonder suggestieve vragen. Heb ik toch nog wat aan mijn opleiding.<br />
<br />
'Wil je dit laatste hapje yoghurt ook nog hebben?' Ai... Ik zie dat ik deze vraag nooit en te nimmer had mogen stellen. Haar ogen worden groot. Ze kijkt in haar bakje. Ze was zo heerlijk aan het smullen en aan het lepelen dat ze niet doorhad dat het nu al op was... Tranen met tuiten. De lepel - met resten yoghurt - vliegt over tafel. Het bakje - met net genoeg yoghurt om er een zooi van te maken - belandt omgekeerd op de vloer en dreumes heeft in die korte tijd yoghurt over haar handen, haren en gezicht weten te smeren.<br />
<br />
Dan het tafereel waar ik me telkens weer over verbaas. Dit doet zich elke dag voor, omdat we dagelijks de deur uit gaan. Soms met iets meer tijdsdruk, al ben ik nog steeds in de stellige modus dat ik nooit meer wil haasten.<br />
Ik: 'We gaan zo weg. Trekken jullie je schoenen en jas aan?'<br />
Kind 1 rent naar de bijkeuken om de schoenen en de jas te pakken.<br />
Kind 2 rent naar elke andere willekeurige plek in huis om zich daar te verstoppen of ineens een studie kruimelkunde te beginnen.<br />
<br />
Ik: 'We gaan eten! Komen jullie aan tafel?'<br />
Kind 1 sprint verwachtingsvol naar de eettafel en neemt plaats.<br />
Kind 2 is meer getraind in deze situatie en werpt eerst even een blik in de pannen. 'Waarom hebben wij geen zuurkool?'<br />
Ik: 'Dat wilde jullie niet vandaag toch? Ik heb broccoli gemaakt.'<br />
Kind 2 begint te nukken dat hij geen zuurkool heeft.<br />
Ik: 'Wil je wel zuurkool?'<br />
Kind 2: 'Nee.' En hij eet nog net zijn bord niet bij de rest van zijn eten op.<br />
<br />
Zo zijn er talloze en talloze situaties waarvan ik inmiddels had verwacht dat ik er een zekere oefening mee zou hebben. Zeker na ze toch al twee keer intens te hebben doorleefd. Dat ik zou weten hoe ik in elke willekeurige fase moet reageren om het allemaal zo lekker gemoedelijk te laten verlopen in huis. Zoals het lijkt te verlopen bij al die andere jonge gezinnen. Toch weet ik telkens weer de rode knoppen van mijn - zij het ernstig verbaal-gevoelige - kinderen te vinden en verloopt het hier dan iets minder gemoedelijk.<br />
<br />
Ik heb van die dagen dat ik me zelfs niet meer kan inleven in mijn kinderen. Met alle goede bedoelingen van de wereld heb ik geen enkel idee hoe ik ze door deze turbulente tijd heen kan helpen. Ik kan er met mijn volwassen-mensen-verstand niet meer bij. Als ik de roze beker pak, dan begint Peuter te gillen om de paarse beker. Als ik de paarse beker pak dan begint Peuter te gillen om een roze beker. Als Kleuter de tafel dekt, pakt hij de paarse beker voor zichzelf - zodat Peuter begint te gillen - en neemt hij de roze beker voor Peuter mee. Peuter wil geen roze. Peuter begint te gillen. Peuter wil geel. Spontaan hoeft Kleuter de paarse beker ook niet meer, zet die alsnog bij Peuter neer die daar dan toch ook wel weer erg vrolijk van wordt en uiteindelijk zitten we dan toch - zij het met suizende oren en uitgeput van deze veldslag - gemoedelijk aan tafel.<br />
<br />
Baby heeft wat dat betreft een wat duidelijkere fase. Ze reageert op alles dat er uit ziet als eten, alsof ze in geen weken heeft gegeten. Het aantal decibel staat gelijk aan het aantal minuten dat het volgens haar geleden is dat ze daadwerkelijk heeft gegeten. Wanneer ze het er niet mee eens is, is het 'nee, nee, nee, nee, nee' - want ik ben tien maanden en ik zeg 'nee' (?!) En wanneer het haar wel kan bekoren klapt ze in haar handjes. Het liefst met voedsel tussen die kleine handjes, want pureren door je tandeloze mond is natuurlijk zonde als je daar ook een mooi paar handen voor hebt gekregen van Moeder Natuur. Dat handjes klappen vinden die andere twee trouwens ook erg leuk, dus als Baby huilt dan kletsen er ineens twee paar handen ritmisch tegen elkaar aan in de vurige hoop dat Baby zo stopt met huilen.<br />
<br />
Dat eindeloze gehuil af en toe. Ik vraag me af of iedereen daar mee te maken heeft of dat onze kinderen gewoon een extra hit hebben op het 'ik maak het liefst heel veel lawaai'-gen. Humor zit er trouwens ook wel in. In overvloed. Kleuter is inmiddels in de fase belandt dat alles een grapje is. Hij baalt er alleen van dat zijn moeder niet hetzelfde gevoel voor humor deelt.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-63217646690079153332018-02-19T20:13:00.000+01:002018-02-19T20:23:45.643+01:00Jij bent altijd thuis<div dir="ltr">
'Jij kan dat, want jij bent altijd thuis'. Vanaf dat ik in 2013 besluit om thuis te blijven bij mijn kind krijg ik deze zin te pas en te onpas naar mijn hoofd geslingerd. Ik heb namelijk mijn huis zo opgeruimd en schoon én ik 'hou het vol' om suiker- en glutenvrij te eten, omdat ik altijd thuis ben.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Dus...</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Het is een beetje hetzelfde als met een partner die 's ochtends weggaat van huis en 's avonds doodmoe van zijn werk thuiskomt. Ik zit ook doodmoe op de bank, nog na te sputteren van twee of drie individuen die ik de hele dag heb moeten verzorgen. Ik heb geen kans gehad de telefoon weg te drukken of me te verschuilen bij het koffieapparaat. Ik probeerde het wel hoor, maar dat koffieapparaat is niet zo groot hier en mijn klantjes lopen gewoon in de werkruimte. Een diepe zucht van mijn kant. Een frons: 'Huh? Jij bent toch de hele dag thuis?' Er komt nog net geen: 'Waar ben je nu dan zo moe van?' achteraan.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Dat zou er nog eens bij moeten komen...</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Al foeterend sta ik hoogzwanger buiten: 'Jij hebt het maar gemakkelijk! Jij springt de auto in, lekker op je dooie gemakje langs alle klanten. Als je geen zin hebt om de telefoon aan te nemen druk je hem weg en je kan plassen en poepen zonder publiekelijke belangstelling!' Vooral die laatste blijkt toch een pijnpunt te zijn, want het komt in het heetst van de foetering toch nog maar mooi even om de hoek kijken.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Man heeft het lef gehad om te klagen over drukte. Niet handig met een tikkende hormonentijdbom in huis. Ook omdat ik wel duizend keer heb gevraagd of zo'n derde Blom wel een goed idee is met die temperamentjes en onze drukke - zeg maar barstensvolle - levens. Een zucht van afkeuring over de vaat die er nog staat is voldoende om mij direct weer tegen het plafond te laten knallen.</div>
<div dir="ltr">
'Ik bedoelde het niet zo,' klinkt het nog zwakjes, maar Man heeft inmiddels teveel ervaring met een zwangere of ontzwangerende of premenstruele vrouw om die strijd nog weer aan te willen gaan.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Sinds 2013 heb ik het gevoel dat ik drukker ben dan ooit. Ook dat ik flexibeler ben dan ooit trouwens. Niet zozeer lichamelijk hoor, want van de borstvoeding kunnen je schouders en nek ook akelig vast komen te zitten. Er is in en om het huis zoveel te doen. Dat wordt nog een graadje erger wanneer we verhuizen naar de boerderij in 2015. Alleen al het aankleden, voeden en tevreden houden van de kinderen vraagt zoveel energie dat ik met regelmaat zo rond haf vier 's middags de voorraadkast in duik op zoek naar iets met héél veel calorieën. Mijn lijf schreeuwt om zoet! Er ligt dan ook altijd een plak chocolade klaar. Chocolade helpt altijd. Vooral die pure met noten.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Peuter komt naar me toe gedarteld. Ze kijkt me onderzoekend aan terwijl ik snel de deur van de voorraadkast achter me sluit en mijn kaken stijf op elkaar houd. Ik probeer mijn adem zo lang mogelijk in te houden. Ik ben namelijk wel bekend met dit tafereel. Peuter kijkt nog eens en snuift een keer: 'Mamma, eet jij chocola?'</div>
<div dir="ltr">
<br />
Kak.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Ik vind het een hele prestatie wanneer ik alle was gewassen heb, wanneer ik tenminste twee keer per dag voor het eten heb gezorgd - en dan niet even heen en weer rij naar de snackbar - en dat iedereen nog blij en tevreden is, omdat ik me óók niet heb laten verleiden tot allerlei geschreeuw, gefoeter en ander pedagogisch onverantwoord gedrag. Dat ik mezelf ook gewoon nog lekker voel, ondanks alle emoties die er die dag voorbij zijn gekomen. Ik heb moeten schakelen tussen verdriet om een gestoten teen, verdriet om een verloren duplosteen, verdriet om het onrecht dat Kleuter Peuter aandeed, ongekende blijdschap om een banaan, ongekende blijdschap om de roze bakjes en vervolgens weer oneindig verdriet uitlopende tot intense woede toen bleek dat er niet drie, maar twee roze bakjes waren. Kleuter verzandt daarna nog in boosheid, omdat zijn suggestie om 'even bij Ikea een ander roze bakje te kopen' wordt afgedaan met een 'dat gaat nu even niet'. Respectloze en ondoordachte moeder. Hoe durf je de geniale ideeën van je Kleuter af te doen met een 'dat gaat nu een niet'?</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Als iemand zegt dat ik het allemaal zo lekker voor elkaar heb omdat ik 'toch altijd thuis ben', dan voelt dat als totale miskenning van datgene wat je als thuisvrouw (of thuisman natuurlijk) voor je kiezen krijgt. Het ploeteren, het blij zijn met de wc die schoon is en nog geen vijf minuten later afgaan op de intense en dus uiterst verdachte stilte op het toilet om er vervolgens achter te komen dat het weer helemaal besmeurd is met bruine vegen, omdat Peuter de gedachte had dat ze zélf haar billen kon afvegen en dat restje wat er bleef hangen er ook zélf kon afpoetsen met meters toiletpapier.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Kak zei ik toch?</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Een kennis stond onverwachts voor de deur. Mijn telefoon gaat terwijl ik met drie kinderen in de supermarkt loop. Eén in de winkelwagen, één in het stoeltje van de winkelwagen en één rennend tussen winkelwagen en gevraagde producten. Ik vind het al heel wat dat ik er twee in de winkelwagen heb gekregen, want soms doen Peuter en Kleuter een soort van 'wie vindt het snelste de boter, de kaas en de eieren'-spel.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
'Hee, waar ben je?' is de vraag.</div>
<div dir="ltr">
'Ik sta in de supermarkt met de kinderen,' antwoord ik.</div>
<div dir="ltr">
Er volgt een stilte. Ik voel dat er wat van me verwacht wordt, maar ik begrijp nog niet helemaal wat ik dan zojuist heb nagelaten.</div>
<div dir="ltr">
'Hoezo dan?' vraag ik.</div>
<div dir="ltr">
'Ik dacht ik kom even langs...' volgt het aarzelend aan de andere kant van de telefoon.</div>
<div dir="ltr">
'Ja sorry! Had even een berichtje gestuurd, dan was je niet voor niets gereden.' Ik begin me nog schuldig te voelen ook.</div>
<div dir="ltr">
'Ja, weet je. Ik dacht, die is toch altijd thuis.'</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Jakkes. Dat is wel een beetje een dooddoener hoor.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Het is keihard werken met die kinderen. Het is veel flexibeler zijn dan ik ooit had kunnen bedenken, het is veel geduldiger zijn dan ik had kunnen bedenken en ik kan ook echt veel bozer zijn dan ik ooit had gedacht. Vooral met die gierende hormonen door mijn lijf. Wat een verschrikkelijk overdreven versie van jezelf kan je toch wezen. Het is trouwens ook veel meer en veel intenser kunnen genieten van dat kleine grut dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Hoe dan ook. Ik ben er van overtuigd dat het werken buiten de deur absoluut voordelen heeft ten aanzien van het leven als thuisvrouw. Been there, done that and I liked it. Andersom heeft het leven als thuisvrouw absoluut voordelen ten aanzien van het werken buiten de deur. Ik zit er nu in en het is prima zo.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Hoe fijn zou het zijn dat we elkaar allemaal in elkaars keuze kunnen respecteren en niet de keuze van de ander gebruiken als excuus waarom dat het bij jezelf ogenschijnlijk zoveel anders loopt. Ik vraag me namelijk ook echt af óf het wel zo anders loopt. Tenslotte zijn we allemaal moeders, die allemaal de schoteltjes hoog proberen te houden en af en toe breekt er eentje, omdat Peuter de tafel dekte.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-21857213580541760352018-02-05T09:00:00.000+01:002018-02-18T19:37:50.457+01:00Vijf minuutjesZowel Man als ik hebben een eigen bedrijf. We werken beiden aan huis, al houdt dat in de praktijk in dat Man uit huis is en dat ik in huis ben. Blij toe trouwens, want ik zit niet te wachten op een dozijn stieren in mijn woonkamer. Daarnaast hebben we een redelijk conservatieve rolverdeling. Die is ontstaan door ons werk, maar zeker ook omdat we beiden de visie delen dat je elkaars kwaliteiten moet benutten. Dat ik dan iets meer opruimerig en wasserig ben en Man iets meer van het inzetten van de brute krachten, is dan een toevallige samenloop van omstandigheden.<div>
<br></div>
<div>
Man is een ster in het vuilnis buiten zetten en de containers aan de straat zetten. Daarnaast kan hij goed de vaatwasser inruimen. Ik genoot laatst wat bijscholing van zijn kant toen bleek dat je echt geen afwasmiddel in een vaatwasser moet gieten. Na wat bijscholing vanuit mijn kant - al toen ik zeven jaar geleden bij hem kwam hoor - is hij inmiddels ook een ware keukenheld. Koken, bakken, braden. Hij draait er zijn hand niet voor om. Hij kan trouwens ook leuk een pannenkoek de lucht ingooien om te draaien. Iets dat mij nog altijd niet is gelukt. Kwaliteiten dus.</div>
<div>
<br></div>
<div>
Ik ben goed in opruimen en orde aanbrengen in de grootste chaos. Daarnaast vind ik het heerlijk om de was te doen. Iets dat goed uitkomt met een boerderij ( = véél was) en drie jonge kinderen, waarvan er twee graag buitenspelen en één graag over de vloer kruipt om verschillende structuren te ontdekken die op diezelfde vloer zijn terecht gekomen.</div>
<div>
<br></div>
<div>
Orde, orde, orde. Als het huis opgeruimd is, is mijn hoofd opgeruimd. Als het dan ook nog eens schoon is ben ik helemaal in mijn nopjes - ook al duurt het soms maar vijf minuutjes - en de eerlijkheid gebied te zeggen dat we sinds anderhalf jaar iemand hebben die eens in de week de grote klussen doet, zoals de badkamer poetsen en de ramen zemen. Hoe leuk ik het ook vind: ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen en ik vind het gewoon echt wel heel erg fijn om ook van het uitzicht buiten te kunnen genieten als je dan toch buitenaf woont.</div>
<div>
<br></div>
<div>
Waar ik ook erg goed in ben is de rust bewaren bij de kinderen. Ik ontdek altijd wel een soort van structuur, zodat ik met minimale sturing de kinderen een maximaal speelgenot kan geven en ergens ook nog aan mezelf toe kom. Ontspanning tijdens de inspanningen van het moederschap kan ik dan ook prima combineren. Een beetje handwerken, de keuken soppen of de kinderen helpen met hun zoveelste Lego project. Het serieus-grote-mensen-werken met de kinderen op de achtergrond is in 99% van de tijd ook wel mogelijk. Dat vergde een beetje oefening, maar inmiddels heb ik daarin aardig een balans gevonden.</div>
<div>
<br></div>
<div>
Het wordt lastiger wanneer ik taken moet verrichten waarbij ik echt de volledige aandacht nodig heb. Het schakelen tussen het scannen wat de kinderen uitvoeren en of dat nog binnen de acceptabele normen van huize Blom past, of er niemand in acuut gevaar is en het serieuze denkwerk is onmogelijk. Dat resulteert dan in mopperen, geërgerde blikken en een 'laat me nou eens met rust'-gedachte. Het is ook zo lekker realistisch om je te willen concentreren op iets buiten de bubbel van het huishouden met drie kleine kinderen...</div>
<div>
<br></div>
<div>
Wanneer ik zit te schrijven interesseert het me echt niet dat Baby rondscharrelt rond mijn benen, af en toe wat nieuws proeft en weer door scharrelt. Het interesseert me ook niet dat Baby op me hangt. Op de één of andere manier ben ik zo gewend geraakt aan de aanwezigheid van Baby dat ik nog prima kan functioneren wanneer ze bij me is. Dat maakt het serieus-grote-mensen-werken een stuk gemakkelijker!</div>
<div>
<br></div>
<div>
Peuter is inmiddels hartstikke drie. Ik vind twee jaar gemakkelijker dan drie jaar. Met drie willen onze kinderen al heel veel, ontbreekt het aan de verbale mogelijkheden om duidelijk te maken wat die innige wens dan is en omdat die wens zo ontzettend innig is en de verbale mogelijkheden ontbreken resulteert het in 99% van de tijd in groot verdriet. Frustratie. Of ik nou geduldig luister of in de 'laat me nou eens met rust'-gedachte zit. Het maakt niet uit. Daarmee is serieus-grote-mensen-werken al een stuk moeilijker en al dan niet onmogelijk gebleken.</div>
<div>
<br></div>
<div>
Kleuter is vijf en weet zichzelf prima te vermaken. Hij komt af en toe voor een kus en een knuffel, hij vraagt even wat ik aan het doen ben en wanneer ik weer met hem Technisch Lego kan doen en hij gaat weer lekker op in zijn eigen fantasiewereld. Dat maakt het serieus-grote-mensen-werken ronduit aangenaam.</div>
<div>
<br></div>
<div>
Het wordt hier een beetje een probleem wanneer je er een Peuter tussenzet. Baby en Kleuter vermaken elkaar kostelijk. Zo kostelijk dat ik niet aan werken toe kom, omdat ik zit te genieten van hoe ze met elkaar spelen, hoe Baby een geluid weet te produceren met de decibellen van een opstijgend vliegtuig en hoe bijdehand Baby toch alweer geworden is. Kleuter is ook zo lief met haar... Zucht...</div>
<div>
<br></div>
<div>
Goed. Die Peuter dus. Peuter is in de fase van 'alles is van mij'. Alles. Haar pasgeboren nichtje is van haar. Als een trui haar kleur heeft (roze) dan moet die trui uit of dan verzoekt ze Kleuter vriendelijk om haar kleur van de trui af te halen. Niemand anders mag roze. Roze is van haar. Roze lego, roze duplo, roze bekers, roze bakjes, roze sokken en waag het niet Baby een roze slab om te hangen, want Peuter morst per ongeluk ook haar kleren onder zodat ze zichzelf er alvast zeker van heeft gesteld dat ze de volgende keer een optie heeft op die felbegeerde roze slab.</div>
<div>
<br></div>
<div>
<b>Met die dynamiek thuis kan het dus niet anders dat ik soms even tijd wil voor mezelf. Eens in de zoveel tijd moet ik gewoon serieuze-grote-mensen-dingen doen - of douchen - zoals een aangifte omzetbelasting of een boekhouding. Op dat moment vraag ik Man om een 'vrije dag' of 'vijf minuutjes'. Die krijg ik dan ook. In theorie.</b></div>
<div>
<br></div>
<div>
In de praktijk blijkt dat dus echt lastig! Met die vrije dag doorbreken we het patroon dat ik altijd aanwezig ben en altijd beschikbaar ben zo drastisch dat de kinderen compleet van het padje raken. Waar ik de noodzaak er van inzie om gewoon al het kinder geklets op een veilige afstand van diegene te houden die serieuze-grote-mensen-dingen aan het doen is, is Man daarin net vaak een paar stappen te laat. Met als resultaat dat er alsnog twee kinderen op kantoor liggen te stoeien op het vloerkleed - waarbij het natuurlijk wachten is tot de één de ander een serieuze kopstoot geeft - of Peuter onderaan de trap onbedaarlijk staat te gillen 'Maar ik wil naar mamma!' Neeee!! Maaam-maaaaa!' Ze heeft me vijf minuutjes geleden nog gezien...</div>
<div>
<br></div>
<div>
Het is op dat soort momenten dat ik eens diep zucht. Ik laat een aantal woorden de revue passeren. Ik besef dat dat geen zin heeft en ik laat mijn vrije moment weer los, in de hoop er later diezelfde dag nog eens terug naar te mogen keren.</div>
<div>
<br></div>
<div>
Even alleen zijn. Heel even kunnen douchen in alle rust. Dat is zó ont-zet-tend waardevol. Als daar dan een kind - ook al is het je eigen vlees en bloed en vind je het het liefste wezen van de hele wereld - doorheen komt, dan is dat gewoon strontvervelend. Gewoon. Even. Héél even. Eén momentje kalmte en rust. Ik overweeg wel eens om 's nachts uit bed te stappen en dan te gaan schrijven of dan te douchen. Ik weet alleen zeker dat de kinderen, met hun ingebouwde sensoren, binnen vijf minuutjes ook bij me onder de douche willen. Ook al is het middenin de nacht.</div>
<div>
<br></div>
<div>
Vijf minuutjes complete rust. Even niks anders aan je hoofd dan stilte. Die vijf minuutjes is ook echt voldoende om er daarna weer een volle week tegenaan te kunnen. Wat mij betreft zijn die vijf minuutjes echt compleet onderschat.</div>
<div>
<br></div>
<div>
Wat is nou vijf minuutjes op een mensenleven? Niets toch? En toch ook zo ont-zet-tend waardevol.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-25337013310594397372018-01-29T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:55:36.612+01:00Dragen en verwennen | Info<div class="MsoNormal">
<b>Zodra je aan de wereld laat weten dat je plannen hebt om je
baby te dragen in een draagdoek, heb je direct te maken met een aantal
vooroordelen. Zo zou je je baby verwennen en maken mensen zich zorgen of de
baby nog wel alleen zou kunnen slapen. Eén van de zinnen die ik het meest hoor
wanneer mensen mijn hulp inroepen als draagconsulent is: 'Mijn baby is alleen
maar stil als ik het bij me draag. Zodra ik het wegleg begint het te huilen.'
Moeders voelen zich schuldig, omdat ze hun baby willen oppakken wanneer het
huilt.</b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het is tijd om er algemene ruchtbaarheid aan te geven. Je
kan rustig blijven ademhalen: er is niets mis met jou of met je baby. Biologisch
gezien reageren jullie volkomen normaal. Je baby weet dat het de kans op
overleven vergroot wanneer het bij je is. Bij jou is het namelijk warm, bij jou
is er voeding en jij kan je baby beschermen. Je wil je baby ook heel graag
beschermen.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hieronder leg ik stap voor stap voor je uit waar deze
behoeftes vandaan komen, zodat je je baby hopelijk nog een beetje beter kan
begrijpen. Het is ook fijn dat je je niet meer schuldig hoeft te voelen over
datgene waarvan je voelt dat het goed is voor je baby. Het ouderschap is
lastig. De geboorte van je baby is tenslotte je kennismaking met een nieuw
mens. Dit nieuwe mens heeft een geheel eigen gebruiksaanwijzing. In de basis is
het gelukkig de biologie die je ziet en daar bestaat wel een soort van
gebruiksaanwijzing voor.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn ervaring als moeder van drie kinderen – drie intense en
eigen wijze kinderen - is dat het moederlijke leven er een stuk gemakkelijker
op wordt wanneer je weet dat je gevoel je nooit voor de gek houdt. Jij
kent je kind het beste. Het dragen van je kindje voelt waarschijnlijk heel
logisch. Dit kan je ook echt met een gerust hart doen, zonder dat je daarover
een schuldgevoel hoeft te hebben. Mensen zíjn biologisch gezien dragers. Dragen
hoort bij ons.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h3>
Het vierde trimester</h3>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het is gemakkelijker om je huilende of ‘plakkende’ baby te begrijpen
wanneer je beseft dat we vanuit biologisch oogpunt gezien dragers zijn en onze
baby’s daar hun instincten ook naar hebben.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Je baby ziet het levenslicht nadat je het negen maanden in
je baarmoeder hebt gedragen. Rond negen maanden past het, in verhouding grote,
hoofd nog mooi door je bekken heen. Je kindje is na negen maanden alleen nog
niet voldragen. Om onder andere het zenuwstelsel en verteringsstelsel verder te
laten ‘afrijpen’ heeft je kindje nog ongeveer drie maanden extra intensieve
verzorging nodig: het vierde trimester.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dit vierde trimester krijgt een baby in de meeste landen al automatisch,
omdat hun moeder hen vanaf dag één na de geboorte continue bij zich heeft in
een draagdoek of door een andere draagmethode te gebruiken. De
belangrijkste zaken voor een baby zijn warmte, voeding en bescherming. Dichtbij
mamma kan de baby zich goed op temperatuur houden, is er altijd voeding
beschikbaar en zo is de baby bovendien beschermt voor gevaar van
buitenaf. Wanneer je al die drie zaken kan afvinken zegt het oerinstinct van
je baby: ‘Gebruik je energie maar lekker om te groeien, want je bent veilig.’<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><br /></o:p></div>
<h3>
30% versus 90% draagtijd</h3>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In westerse landen brengen baby's gemiddeld ongeveer 30% van
hun tijd bij mamma door. Dit komt mede doordat we een heel arsenaal aan
middelen hebben waarmee we onze baby’s ook ‘los’ van ons warm kunnen houden,
kunnen voeden en bescherming kunnen bieden. Hartstikke handig bedacht door
ons individueel ingestelde westerlingen, maar dat wil niet zeggen dat je baby
zich schikt in deze visie! Je haalt de biologie niet uit je baby. Het
oerinstinct zit zo diep in onze hersenen verankert dat een paar 100 jaar
wandelwagens daar geen verandering in kan brengen.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In andere landen, bijvoorbeeld in een groot deel van Afrika
en Zuid-Amerika, krijgen baby’s van nature een vierde trimester: maar liefst
90% van hun tijd brengen deze baby’s bij hun mamma door. Onder andere doordat
hun moeders hen dragen, maar ook doordat ze ’s nachts bij hen in de buurt
slapen. Dat is eigenlijk precies zoals de natuur het bedoeld heeft.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dat een baby behoefte heeft aan een vierde trimester
dichtbij mamma is zelfs zo duidelijk dat er is aangetoond dat westerse aandoeningen
als (verborgen) reflux, darmkrampjes en excessief huilen
(huilbaby’s) amper voorkomen in landen waar een baby veel gedragen
wordt. Al deze aandoeningen zijn een logisch gevolg van de onrijpheid van het
zenuwstelstel en het verteringsstelsel van je baby. Wanneer je de biologie van
de baby volgt, waarbij dragen beweging betekend, ervaart de baby minder hinder
van deze ontwikkelingen. Wanneer je tegen de biologie van je baby ingaat, door
het veel stil te leggen in een wieg of box, dan zal je baby meer hinder
ondervinden van de ontwikkelingen. Een gedragen baby huilt de eerste drie
tot vier maanden 56% minder dan een baby die niet gedragen wordt. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h3>
Verwennen</h3>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Allereerst breekt er een soort van paniekstatus uit wanneer
ik tijdens een consult vertel dat je baby het liefst tegen je aangeplakt leeft, toch zeker voor 90% van de tijd. Hoe ga je dit doen als je ook straks weer
aan het werk moet? De vraag die daarna vaak snel volgt is: ‘Verwen ik mijn
baby niet teveel wanneer ik het altijd draag?’<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dat je een baby kan verwennen met aandacht is een typisch
westerse visie. Ik heb niet duidelijk welke overtuiging er precies aan ten
grondslag ligt, maar dat het als iets afschuwelijks wordt ervaren merk je wel
door het aantal opmerkingen dat je erover ontvangt. Je kan je baby écht niet
verwennen. Je baby heeft je nodig. De warmte en geborgenheid hoort bij de
biologie van je baby. Je baby weet bovendien niet dat hij in Nederland is
geboren (waar we cultureel gezien momenteel weinig dragen) en niet in
Indonesië, Zuid-Amerika of Afrika (waar we cultureel
gezien wel dragen).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De eerste drie tot vier maanden is dragen een biologische
behoefte van je kindje. Het enige wat je doet wanneer je het oppakt of je het (het
grootste gedeelte van de tijd) bij je draagt is tegemoetkomen aan de behoeften
van je baby. Je geeft het warmte, voeding en veiligheid waardoor je baby zich
lekker voelt en alle energie kan gebruiken om zich te verder te ontwikkelen en
te groeien. Het antwoord op de mogelijkheid tot verwennen is dus ‘nee.’ Voel je
niet schuldig wanneer je baby alleen dichtbij je slaapt en je je baby veel
draagt.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h3>
<br />Mijn eigen ervaring</h3>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als moeder van drie kinderen en als draagconsulent die
inmiddels heel wat huishoudens van dichtbij heeft mogen zien kan ik op
bovenstaande nog aanvullen dat het per kindje verschilt of het wel of niet
tevreden is zonder lichamelijk contact.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn drie kinderen komen allemaal voort uit dezelfde vader
en moeder. Onze oudste van februari 2013 was een huilbaby. Pas – en dat voelt
echt als pas – zes weken na zijn geboorte kwam ik er achter dat er zoiets
bestond als een draagdoek. Op de avond dat ik leerde knopen was het voor het
eerst sinds zes weken dat mijn zoon in slaap viel ’s avonds.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik heb onze zoon ongeveer 50% van de tijd dat we samen waren
gedragen. Inmiddels is hij een grote kleuter. Hij houdt nog steeds van
genegenheid en het is een enorme knuffelkont. Met periodes slaapt hij op de
slaapkamer met zijn zusjes en met periodes komt hij bij ons op de kamer liggen.
Eén ding geldt voor hem het meest: van lichamelijk contact wordt hij rustig.
Dat is tot op de dag van vandaag nog niet anders dan net na zijn geboorte.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Onze dochter van november 2014 woonde de eerste vier maanden
van haar leventje bij mij in de draagdoek. Totdat ze anderhalf werd had ze meer
behoefte aan een eigen bed. Alleen wanneer er veel tegelijkertijd gebeurde
kroop ze even tegen me aan. Ze is nu een kordate peuter en ze vindt het
heerlijk om te knuffelen en bij ons in bed te kruipen. Echt tot rust komt ze
nog steeds het best in haar eentje, en wij trouwens ook, want madame gaat 360
graden door het bed wanneer ze slaapt.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Onze dochter van april 2017 woonde de eerste acht maanden
bij mij in de draagdoek. Sinds acht maanden is haar ontwikkeling in
sneltreinvaart gegaan en neemt ze genoegen met haar eigen ledikantje. Wat nog
niet veranderd is, is dat ze altijd óp ons in slaapt valt. Ze is verzot op
lichamelijk contact en wanneer we haar dragen is ze direct rustig.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn zoon is inmiddels een enorm makkelijke slaper die zelf
aangeeft wanneer hij moe is. Mijn dochters slapen allebei erg licht. Van elke
scheet komen ze overeind. Bang om wat te missen in het leven.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h3>
Frequentie </h3>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Wanneer je baby net geboren is zal je ongetwijfeld de
behoefte voelen om je baby continue bij je te houden. Dit is heel logisch,
omdat elke vezel in je lijf is geprogrammeerd op het beschermen van je
kwetsbare baby.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Naar mate de tijd vordert merk je dat je de baby makkelijker
even apart legt. Vaak gaat dit gelijk op met de ontwikkeling van de baby. Op
het moment dat de baby wat interesse toont in de omgeving, is het voor jou
een logische stap om de baby ook een keer los van je neer te leggen. Je gevoel
geeft prima aan wat bij je kindje past, want ook daarin zijn verschillen.
Sommige baby’s durven meer dan anderen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zo groei je met je baby mee. Na zo’n drie tot vier maanden –
en dat is direct de periode dat je in Nederland weer aan het werk moet – is er
al sprake van een hele andere dynamiek dan net na de geboorte. Je baby drinkt
minder vaak en het heeft soms zelfs al een heel duidelijk slaap-waak-ritme.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de loop van de tijd veranderd dit alleen maar meer. Mamma
(of pappa natuurlijk) blijft de basis. Een gehechte baby, peuter of kleuter
strekt de armen uit naar mamma wanneer het verdrietig is of getroost wil
worden. Voor veel volwassenen geldt het zelfs nog steeds. Toch zal je baby ook
steeds meer los van je komen en op eigen houtje de wereld gaan ontdekken.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn
visie daarbij is dat je maar beter een mooie basis met je baby hebt waarin het
zich veilig voelt en weet dat je er bent wanneer het je nodig heeft. Hoe fijn
voelt dat: weten dat je de wereld kan ontdekken en ook altijd kan terugkeren
naar de veilige armen van een ouder.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Bronvermelding</b><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><br /></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Koester je Kleintje – Jill Berman<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Lieve Lasten – I.C. van Hout<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>A Baby Wants to be Carried – Evelin Kirkilionis<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>De Tastzin – A. Montagu</i></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-16518215223744619622018-01-22T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:54:58.768+01:00Schaap<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Schaap. Zo'n beest met vier poten, een krullerige al dan niet langharige vacht en tot voor kort was ik compleet in de veronderstelling dat het dier geen staart had... Zo heeft iedereen wel eens wat hè.</div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Ik herinner me het moment dat ik ontdekte dat een schaap een staart heeft nog als de dag van gisteren. Wat stom! Hoe kan ik dat nu al 30 jaar niet gezien hebben?! Het is alsof je er achter komt dat een koe vlekken heeft of een paard manen. Voor mij is die staart bij dat schaap echt niet zo vanzelfsprekend schijnbaar. Bovendien, waar je je niet op focust, dat zie je niet. Daarvan blijk ik toch het levende bewijs.</div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Het voelt desalniettemin ook gewoon een beetje suf.</div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Zo'n schaap. Daar zijn de Blommetjes dol op. Bij Kleuter hebben we nog weinig ervaring met wol, maar op het moment dat hij een koukleum blijkt én een kind wat gevoelig is voor prikkels, vinden we in wol het antwoord. Bovendien ben ik er wel over te spreken dat het een heel ander soort onderhoud vergt. Weinig kledingstukken, weinig was, veel warmte. Ik was in mijn sas.</div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Peuter krijgt een schaap voor haar geboorte. Twee zelfs. Velletjes dan, want echte schapen houden we liever in de wei van de buurman. Zodra BabyPeuter de vacht raakt, beginnen haar handjes te kroelen in de haren van de vacht. Al sabbelend op een speentje, met één wangetje bedekt met wol, slaapt ze zo heerlijk rustig in. Voor de beeldlezers: wij laten onze kinderen inderdaad op hun buik slapen.</div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Peuter slaapt in haar eigen ledikant. Peuter slaapt in de box. Peuter duikt in Pavlov op het velletje op de vloer bij IKEA. Peuter slaapt waar schaap is, dus schaap moet ook mee naar oma als ze daar gaan logeren, omdat Baby aankondigt ter wereld te willen komen.</div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Baby wordt geboren en om eerlijk te zijn hadden we ook onze schaap reserves. Ook zij krijgt twee schapen, ook weer de velletjes, maar we zijn vooral benieuwd of Baby zo'n innige relatie zal onderhouden met schaap. We hoeven niet lang op dat antwoord te wachten: ondanks dat Baby de meest über plakkende Baby uit het Blom arsenaal is: geef haar een schaap, ze begint te kroelen en drukt haar neus in de vacht...</div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Ai... Dat vinden we wel spannend. Baby blijkt dat alleen te doen in de eerste minuut. Ook een Pavlov, want al dragende doet ze het ook. Weten wij veel... Zo'n baby is toch een kennismaking met een nieuw mens en ondanks dat er al twee rondrennen blijkt ook deze een eigen wijze te hebben. Al met al dus geen reden tot ongerustheid en schaap mag blijven.</div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Schaap integreert in ons leven. Lekker warm en behaaglijk. Schaap komt op de bank en mag zelfs soms mee in bed, omdat één van ons het veel te koud heeft. Schaap ligt nog altijd bij de kinderen in bed. Schaap is een troon voor Poes.</div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Net als bij el<span style="font-size: 15.84px;">k ander huisdier zouden we schaap enorm missen wanneer het er niet meer zou zijn.</span></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-size: 15.84px;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
Dit verhaal heeft verder geen staartje. Het is zoals het is. Lekker ontspannen en gemütlich. Net als schaap.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-89197120785597826492018-01-15T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:53:54.316+01:00Leegte<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;"><b>Als je het gevoel hebt dat je kinderen je in de weg zitten...</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Ik wil nog zoveel doen, maar ik kom aan niets toe. Zittend op de bank met een plakkende Baby of een koortsige Peuter draaien mijn hersenen overuren. Ik moet nodig de vensterbanken eens schilderen. Is de speelhoek eigenlijk nog wel leuk genoeg? Een kast daar zou ook wel handig zijn. Als ik straks even tijd heb maak ik direct nieuwe kussenhoezen voor op de bank. Dat vloerkleed past dan ook niet meer. Misschien maar even op Marktplaats kijken.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Waar ik de middag begon met lekker rustig zitten op de bank voor het functionele – de kinderen slapen super gemakkelijk in wanneer ze op mijn borst liggen – zit ik een uur later nog steeds vast op de bank, te klooien met mijn telefoon. Al zoekend op Marktplaats naar een vloerkleed waar we nu toch geen budget voor hebben.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Op die momenten dat ik aan de bank gekluisterd zit, heb ik 1000 ideeën die allemaal niet uitvoerbaar zijn vanwege het jonge leven op mijn borst. Dat jonge leven heeft mij hartstikke hard nodig. In mijn hoofd past het alleen niet dat ik door er te zijn ook al een topprestatie lever. In mijn hoofd moet ik nuttig zijn en actief. Dat ik ook nuttig ben terwijl ik als matras dien, is dan weer iets wat ik zo vanzelfsprekend ben gaan vinden dat ik het niet eens meer zie. Ik begin te mopperen in mijn hoofd en al gauw ontstaat er onrust.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Ik voel me leeg. Nutteloos. Gedwongen inactief. Dezelfde leegte voelde ik toen ik het besluit nam om te stoppen met werken in loondienst. Dat is nu bijna vijf jaar geleden. Het was verschrikkelijk in het begin. Op een verjaardag valt elk gesprek stil zodra er de vraag komt wat je eigenlijk 'doet'. 'Ik ben thuis bij mijn kind.’ Een ongemakkelijke stilte. Een frons. Een 'wat fijn dat dat kan' of een 'ik zou het ook wel willen, maar we hebben een hoge hypotheek'. Excuses voor het maken van je keuzes, zonder dat ik een oordeel heb over jouw keuze.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Zo’n gesprek draagt er niet aan bij om me wel weer even 'iets' te doen voelen. Ik ben 'alleen maar' moeder. Ik zorg voor het huishouden en mijn kinderen. Ik faciliteer, zodat Man een al dan niet flitsende carrière kan maken. Ik doe zo ontzettend veel en ik heb misschien wel de belangrijkste onbetaalde (of onbetaalbare?) baan op aarde. Ik ben moeder. Toch voel ik me volkomen leeg en nutteloos.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Het was in die tijd dat ik mijn kruistocht begon. Mijn hoofd boven het maaiveld uitsteken is me niet vreemd. Ik ben ook erg goed in de 'waarom' en het eindeloos speuren naar rechtvaardigheid. Zo ontstaat mijn fascinatie voor onze biologie en onze cultuur.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Inmiddels werk ik vanuit huis. Dit jaar al voor het derde jaar fulltime. Soms zit ik met de handen in mijn haren: hoe doen anderen dat toch?! Met een eigen bedrijf heb ik de lat direct weer over de Grand Canyon gelegd. Balanceren, want als ik val dan val ik te pletter in duizend jaar oude aarde.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Ik beteken ontzettend veel voor jonge ouders. De moraalridder in mij ziet dat en is oprecht blij dat ik ouders hetzelfde opgeluchte gevoel kan geven wanneer baby’s biologie van de eeuwig durende plak en mamma’s cultuur van de eeuwig durende nuttigheid met elkaar conflicteren. Maar ook ik heb die cultuur meegekregen waarin ik alleen iets 'ben' wanneer ik werk voor een ander. Een ander dan Man en kind. Voor een volstrekte vreemde werk je je uit de naad en breng je je kinderen naar nóg een vreemde. Wederom, ik heb hier geen oordeel over. Ik aanschouwde mezelf vanaf een afstand en dat was het moment dat ik me afvroeg of het niet anders kan. Het voelt vreemd. Alsof ik naar een ander kijk. Is dit echt waar?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Wij moeders zijn zo ont-zet-tend belangrijk. We staan klaar voor alles en iedereen. Voor een mondje meer aan tafel draaien we de hand niet om. Ben je eerst uitgeput met één kind; zodra je er twee hebt voelt één als vakantie en moet je uitkijken dat je je niet gaat vervelen. Dat gaat door. Met drie voelt twee als peanuts. Mamma is zó veerkrachtig. Ondertussen verzorgen we alles en iedereen en vergeten we onszelf. Mamma is een kei in zichzelf naar de laatste plek verdringen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Het laatste hapje slagroom… Twee kinderen kijken me smachtend aan. In plaats van het door drie te delen geef ik alleen de kinderen wat en sla ik mezelf weer over. Shoppen gebeurd vooral voor de kinderen. Het hoognodige om er netjes uit te zien schaf ik af en toe aan – uiteraard in de uitverkoop - en waar een truitje in de puberteit na zes weken bij het vuilnis moest, heb ik nu kledingstukken van zes jaar oud. In elk geval ben ik een stuk milieuvriendelijker geworden.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Vind je het gek dat ik me soms leeg voel? Zoveel offers die ik geef. Een citaat uit Braveheart: 'Ik deed moeder meer pijn bij de geboorte dan dat ze mij ooit zal kunnen raken.’ Een nare scène, maar absoluut waar! Al bij de baring leren wij offers geven ten gunste van onze kinderen. Daarin kunnen we doorslaan. Dan eindigen we in een huispak op de bank en niet omdat dat zo lekker zit, maar omdat je niets anders meer hebt. Alles voor de kinderen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Uiteindelijk draait het allemaal om balans in het leven. Wanneer ik de balans verlies voel ik me leeg. Er trekt een mist op in mijn hoofd. Mijn gedachten worden gesluierd en mijn waarnemingen zijn gedempt. Mijn gevoel verdwaald. Er is stilte. Die stilte heb ik trouwens ook gewoon even nodig om de zon weer te kunnen laten schijnen. De momenten waarbij de mist in mijn hoofd verdwijnt en ik hernieuwde energie vind, voelen als het beste, lekkerste stuk chocolade met nootjes en praline vulling. Goddelijk. Als de eerste dag dat de zon weer de kracht heeft om door het wolkendek heen te breken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Kracht. Dat hebben wij moeders meer dan we zelf beseffen. Als we denken dat we weten hoe die kracht eruit ziet, dan is het nog altijd weer een beetje meer. Die kracht. Dat in balans leven. Wat kan ik me sterk en trots voelen. Wat een geduld kan ik hebben met de kinderen. Maar het leven met kinderen is net als het weer. Storm in huis en alle emoties bulderen door elkaar heen. Dan is er stilte. Oorverdovende stilte als tegenhanger van de kakafonie aan geluiden van een halve minuut geleden. Ook dat is balans.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Ik vraag me wel eens af of ik wel normaal ben. Of ik de enige ben die het leven met kinderen als een westerstorm met springvloed ervaart, maar dan wel een prettige waarbij je geniet van de wonderen van de natuur. De extremen komen vanzelf. Wanneer het kabbelt geniet ik het meest.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">In de boekjes die ik las tijdens mijn eerste zwangerschap hebben ze het nooit over datgene wat de balans maakt gehad. Het is of héél erg. Zo erg dat er een diagnose aan hangt. Of héél leuk. Zo leuk dat je er prijzen mee wint en in een glossy komt te staan. Maar zo is het leven toch niet echt!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Ik kan me inmiddels voorstellen dat ik leegte ervaar als het kabbelt. Simpelweg omdat ik het idee heb ingeprent gekregen dat het leven uit uitersten bestaat. Hoe saai is dan mijn gewone leventje met een man, drie kinderen en een poes. Gewoon. Ik zie niet meer wat er is. Ik blijf scrollen op mijn telefoon op zoek naar nieuw, uitersten.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #191401; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15.84px;">
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Ik voel me leeg. Terwijl ik het waardevolste mag zijn wat er bestaat: een moeder.</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-85194793301671796232018-01-08T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:52:16.218+01:00De drie wijzen<strong>Onze jonge Blommen hebben als grootste overeenkomst dat ze allen zijn voortgekomen uit dezelfde vader en moeder. Je zou het soms niet zeggen als je ze los van elkaar treft, want elke Blom heeft een eigen wijsheid. Alle drie hebben ze ons bij de geboorte – of in elk geval vanaf dat moment – telkens weer een mooi geschenk gegeven. Nooit hadden we gedacht dat het ouderschap er zo uit kon zien zoals we dat op de dag van vandaag beleven.</strong><br />
<br />
Onze allereerste. Een zoon. Hij brengt ons in de eerste plaats flexibiliteit, geduld en het vermogen tot aanpassen zoals we dat nooit voor mogelijk hadden gehouden. Vervolgens brengt hij ons nog meer geduld en de ontdekking dat je prima drie jaar kan functioneren op maximaal drie uur slaap aaneengesloten. Later brengt hij ons nog meer geduld. Hij brengt nog een beetje meer geduld en toen was het geduld ook een keertje op. We hebben inmiddels fascinerende aspecten aan ons eigen karakter mogen ontdekken.<br />
<br />
Met dat Kleuter ouder wordt en we – soms iets regelmatiger dan dat we eigenlijk zouden willen – ons beklag doen over het temperament en het vuur van deze doerak, horen we ook steeds vaker dat het mettertijd wel gemakkelijker zal worden met hem. Het enige dat we nog moeten hebben is geduld. Ha. Grapjassen. Ze zijn tenminste eerlijk op zijn basisschool: zo’n jongen, met zo’n temperament. Dat wordt nooit gemakkelijker. Je krijgt er alleen steeds meer handigheid in. Had ik al gezegd dat we met onze zoon ook geduld geschonken hebben gekregen?<br />
<br />
Toen is daar nummer twee: een dochter. Ze is er natuurlijk niet super plotseling ofzo, want daar gaat echt wel duidelijk wat werk aan vooraf. Ook niet heel bijster veel trouwens. Onze tweede Blom heeft nogal haast en bedenkt eigenlijk eerder dat we toe zijn aan gezinsuitbreiding dan dat we zelf die keuze definitief hebben gemaakt.<br />
<br />
Dat past bij Peuter. Net als we denken dat het niet gekker of vreemder kan, dan is daar Peuter. Waar de eerste er drie jaar over deed om überhaupt iets van een slaappatroon te ontdekken, doet zij dat vanaf de geboorte. Bam. Gewoon, uit de buik, 20 minuten aan de borst en vanaf dat moment elke drie uur. Behalve ’s nachts, want ’s nachts slaap je. Peuter Baby dus ook. Dan mag je haar absoluut niet storen. Die enkele dwang- eh… droomvoeding die ik haar wil geven komt me direct duur te staan: twee klemmende babykaken om mijn tepel. Dat haal ik dus wel uit mijn hoofd.<br />
<br />
Peuter besluit dat ze kan lopen en rent vervolgens con-ti-nue van ons vandaan. Onder gierend lachen en wanneer je haar dan achteraan zit dan begint ze alleen nog maar harder te lachen. Haar eerste stapjes hebben we op film vastgelegd. Het stappen wordt vergezeld door een fiks stemgeluid. Iets dat we inmiddels herkennen als zingen. Ken je dat? Dat je denkt dat de geluiden die je kind maakt misschien nog wel over gaan? Ik dacht dat dus echt. Peuter bewijst dat het finetunen van je zangtalenten absoluut tot kunst verheven kan worden.<br />
<br />
Zo zitten we van de week op onze ‘het is vandaag maar makkelijk dus patat’-dag te eten. Man en ik zijn aan het keuvelen en Kleuter doet zijn best het wereldrecord patatjes eten te verbreken. Baby brabbelt wat tussendoor, want die wil natuurlijk met pappa en mamma mee praten. Ik kijk voor me, want ik hoor de eeuwig kwebbelende Peuter niet.<br />
<br />
Twee donkerbruine pretlichtjes staren me aan. Over een kroket. Op haar neus geplakt. Ik bedoel: heh?! Dat deed Kleuter dus echt nooit hè. Waar er misschien ergens iets van een verwachting is dat je dit absoluut niet tolereert van je kind, het tot de orde maant en vervolgens met een strak gezicht je weer focust op je eigen bord, barsten wij in lachen uit. Peuter geeft ons humor. Zo’n klein meisje kan al een levensgroot gevoel voor humor hebben. Een kroket op je neus. Verzin het.<br />
<br />
Baby is een mengelmoes. Dat is ze natuurlijk sowieso al wel, maar letterlijk. Het haar zoals haar broer. De blik zoals haar zus. Donkere haren. Lichte ogen. Met baby ontvingen we basis. De basis van het zorgen. Terugkeren naar je eigen basis en als je niet wil luisteren, moet je maar voelen. Zo werkt het universum, karma of hoe je het ook wil noemen. Echt hè. Zo werkt Baby ook. Als je de eerste keer niet wil luisteren naar de signalen, dan komt er steeds een schepje bovenop. Net zolang totdat je wél luistert.<br />
<br />
Tijdens de zwangerschap heb ik amper door dat ik zwanger ben. Ik voel me fit en tot op de laatste maanden hoef ik geen dutje te doen. Mijn schaambeen protesteert wat, maar als uitstekende oplossing daalt Baby ook al snel diep in waardoor haar hoofd prima functioneert als stabilisator voor mijn wankelende bekken. Met 32 weken zit ik plotseling aan de bank gebonden vanwege een onverklaarbare hoge bloeddruk. Ik begrijp het nog steeds niet. Misschien was mijn lijf alvast aan het oefenen voor de toekomstige puberteit van Baby. Zoals het kwam, zo ging het ook weer weg.<br />
<br />
De bevalling is een eitje. Dat klinkt echt heel gek. Dat is het ook. Ik kan nog steeds niet bevatten wat een oerkracht erbij komt kijken, maar ook dat je dus écht vanuit de grond van je hart kan zeggen dat je een bevalling nog wel tien keer wil overdoen. De baring gaat zo gemakkelijk dat Baby niet eens doorheeft dat ze geboren is. Ik zie haar nog liggen in mijn armen. Geen kik. Alleen een vredige blik. De verloskundige zegt letterlijk: ‘Ze heeft niet eens door dat ze geboren is.’<br />
<br />
<strong>Het universum steekt een stokje voor onze lichtelijk lakse houding ten aanzien van zoiets bijzonders als kinderen baren, want datzelfde universum voelt natuurlijk alweer haarfijn aan dat ik direct uit het kraambed weer het volledige huishouden wil gaan draaien. Dus ik ontvang gekke ontstekingen in mijn voet, waardoor ik niet meer kon lopen. Aangezien ik me nog steeds niet helemaal wil overgeven aan het middagdutje ontvangen we ook de waterpokken. Of nouja, ik niet, maar de kinderen wel. Zelfs mijn mooie smetteloze baby. Ik ben best boos op dat karma gedoe.</strong><br />
<br />
Veerkracht blijkt mijn tweede naam. Ik zou niet eens meer allemaal durven opnoemen wat hier de revue passeerde, maar dat er tijdens de kerstborrel van de buurt – negen maanden post partum – nog aan gerefereerd wordt zegt wel dat het geen kattenpis was. Veerkracht dus. Ik heb dus echt geen seconde zitten balen. Wel huilen, tranen met tuiten, want dat doe je ook gewoon als moeder. Soms kan je alles hebben en dan is die ene scheet die je kind laat op precies het verkeerde moment gewoon een garantie voor een onbedaarlijke huilbui. Ik heb er toch ook nooit genoeg van ofzo. Het is het ene moment ontzettend kunnen janken, maar aan de andere kant heb ik aan vijf minuten rustig zitten op de bank genoeg om me weer helemaal op te laden voor de volgende uitbarsting van kinderlijke opstand. Telkens als ik naar die Baby kijk voel ik toch iets van oer. Zo’n fluisterstemmetje. Dit is écht zoals de natuur het bedoeld heeft. Terug naar de basis. Al vind ik het soms wel super irritant dat ze zoveel op ons plakt en keihard begint te huilen als er iemand anders dan vader of moeder tegen haar praat.<br />
<br />
Die fijne kinderen met hun geschenken. Met recht zijn het wijzen. Dan zie ik een driftige Kleuter die niet driftig is, maar intens verontwaardigd en diep gekwetst. Eigenlijk net zoals ik zelf kan reageren. En een Peuter die de zaak eindeloos op stelten zet en elke grens probeert te verleggen. Ik kan hier natuurlijk heel gemakkelijk Man de schuld van geven, maar uiteindelijk zie ik mezelf ook daar in terug. Als puber dan.<br />
<br />
<br />
Die confrontaties. Gewoon drie keer keihard in your face: dit is wie je bent, dit is wat jij doet en ik doe je lekker na. Wijsheid komt met de jaren. Dat blijkt wel.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-61407692355984506082018-01-01T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:44:09.437+01:00VuurwerkHet leukste aan Oud & Nieuw vond ik het lange opblijven. Lang opblijven in combinatie met de oliebollen en appelflappen die mijn moeder de hele dag had staan bakken. We kaartten de hele avond en als je dan bijna niet meer kon zitten, omdat je buik pijn deed van de oliebollen, je ogen vierkant waren van het kaarten en je gewoon hart-stik-ke moe was, dan was er dat vuurwerk. Gemengde gevoelens. Een hele fijne avond en toch brak van alle oliebollen en het korte nachtje.<br />
<br />
Man grapte van de week eens dat ik telkens schrijf over de bevallingen. In elke blog refereer ik schijnbaar naar een bevalling. Bijna verontwaardigd sneerde ik: ‘Maar dat zijn ook de belangrijkste gebeurtenissen uit mijn leven!’<br />
<br />
Negen maanden lang draag je je baby in je. Je buik wordt boller en boller, totdat je zeker weet dat het echt niet meer vol te houden is. Je buik kan toch nog verder. Nog verder. Nog verder. Als die laatste oliebol waar je eigenlijk geen zin meer in hebt, maar waar je ook niet nee tegen kan zeggen. Je voelt je in het begin van je zwangerschap nog vol goede moed. Later is dat minder. Nog later is dat nog minder en op het eind val je bijna om. Je kan bijna niet meer zitten. Je voelt je hartstikke vierkant en je bent MOE. Dan is er dat vuurwerk.<br />
<br />
Het vuurwerk van de bevalling. Het is voor iedereen anders en het is voor iedereen een levensveranderende gebeurtenis. Ongeacht de afloop! Het heeft mij op zoveel vlakken opnieuw in het leven gezet dat ik er een boek over zou kunnen schrijven. Niet zo gek dus dat ik, wanneer ik over mijzelf of mijn kinderen schrijf – die er tenslotte niet waren geweest zónder een bevalling – automatisch ook weer terug grijp naar dat moment waarop ik voor het eerst kennis met hen maakte. Over vuurwerk gesproken. Gemengde gevoelens. Blij en brak.<br />
<br />
Dat is dan vuurwerk in het perspectief van een volwassene. Met de blik en ervaring van een volwassene. Ik kijk er toch ook graag nog naar door de ogen van een kind. Net zoals vroeger. Bijna moeiteloos kan ik dat gevoel weer oproepen van oudjaarsavond.<br />
<br />
Kleuter rent hysterisch rondjes en zit bijna de hele dag met zijn neus tegen de ruiten gedrukt – als hij niet rent - om elk sprankeltje vuur op te vangen. Hij is hevig teleurgesteld van de goede afloop van al dat vuurwerk. In één van zijn favoriete filmpjes loopt het vuurwerk namelijk helemaal in de soep. Dat had hij toch graag zelf ook eens mee willen maken.<br />
<br />
Dit jaar ging hij weer mee carbid schieten. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord voordat ik Man leerde kennen. De eerste keer. Ik wist niet wat te verwachten en toch was ik ergens ook teleurgesteld. Alleen dat (keiharde!!) knallen en het ontbreken van de glitters voelt toch wel een beetje als een anticlimax. Ik hou er tot op de dag van vandaag gemengde gevoelens bij. Kleuter niet. De techniek achter het schieten vindt hij alleen al machtig interessant. Die knallen des te meer. Het maakt hem niet uit dat de glitters ontbreken: geef hem een knal en een bal en het kind is gelukkig. Niks geen gemengde gevoelens. Euforie!<br />
<br />
Peuter voelt zich ondertussen ook vol vuur en dat werk hebben wij er ondertussen wel mee. Gemengde gevoelens pur sang. Dit is de hele decembermaand al zo. Ze is gespannen. Ze gedraagt zich onmogelijk, zoals het een gespannen vurige Peuter betaamd. Ze komt continue in opstand om alles wat beslisbaar lijkt. Ze gilt hysterisch wanneer wij de klemtoon verkeerd leggen. Als kers op de taart kan ze tegenwoordig ook met een boos gezicht en haar armen over elkaar in de hoek gaan zitten. 'MUH!' Dachten we net dat die fase eindelijk een beetje was gaan liggen, komen ze met zoiets complex als een decembermaand. Met jawel, als flitsende afsluiting: vuur en een hoop werk.<br />
<br />
Peuter houdt absoluut niet van harde geluiden. Waar je zou verwachten dat Poes bang onder het fornuis zit te bibberen van al die knallen en flitsen, is het Poes die met de neus tegen het raam zit te snorren en Peuter die zich ondertussen onder het fornuis probeert te wurmen.<br />
<br />
Voor arme Peuter is het dus mooi dat het jaar is afgesloten met vuurwerk. Het zal voor haar ook als vuurwerk voelen. Opluchting. Dat hebben we voorlopig ook weer gehad. Mooi.<br />
<br />
Baby heeft altijd gemengde gevoelens. Of juist helemaal niet, omdat ze gewoon direct reageert op wat ze waarneemt. Baby houdt van harde geluiden. Baby houdt van flitsen en knallen. Baby houdt van Peuter en Kleuter. Baby houdt van Poes. Baby wurmt zich ook onder het fornuis. Baby roept dan hysterisch. Baby houdt van alles, wil alles en begint oorverdovend te protesteren als het niet naar haar zin gaat. Baby klapt blij in haar handjes wanneer Peuter 'MUH!' zegt. Die Baby toch. Net een mens.<br />
<br />
Vuurwerk is naast knallen en glitters ook heel symbolisch. Een spetterend optreden van het geoefende dansstukje op school. Eindelijk de losse wiebeltand eruit. Eindelijk dat nachtje doorslapen – al was het niet de eerste échte nacht, maar die bewuste nacht lag je continue op waak om te horen of Baby zich echt niet zou melden. De eerste stapjes van je kind. Al die eerste keren die je nog heel vaak en heel veel hoopt te mogen meemaken. Het moment dat je Baby begint te kruipen en de wereld begint te verkennen. Eerst onder luid protest, omdat alles zo indrukwekkend is. Later onder luid gekraai, omdat ze weer wat anders heeft ontdekt. Iets magisch in haar ogen.<br />
<br />
<br />
Vuurwerk blijft ook magisch. Het lijkt zo onschuldig, maar ondertussen kan het levensveranderend zijn. Gemengde gevoelens. Elk jaar weer.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-25875891615996804322017-12-25T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:50:36.571+01:00Baby kleden in de winter | InfoJe zou geen jonge ouder zijn als je niet voor het ene na het andere dilemma staat. De vraag van vandaag is: <strong>‘Wat trek ik mijn baby aan tijdens het dragen in de draagdoek of draagzak?’</strong><br />
Voor het gemak gebruik ik trouwens overal het woord draagdoek, want dat leest een stuk prettiger voor je.<br />
<br />
Ik baseer dit artikel op mijn eigen ervaringen. Allereerst natuurlijk de ervaring als moeder van drie jonge Blommetjes, maar ook door het bijna dagelijks uitwisselen van tips met andere jonge ouders. Ook ik groei elke dag een beetje meer in mijn ouderschap en ik deel deze tips graag met jullie.<br />
<br />
<strong>Onderaan dit artikel staat een stap voor stap ‘gebruiksaanwijzing’ voor het aankleden van je baby.</strong><br />
<br />
<h3>
<strong>Wat trek je je baby aan in de draagdoek?</strong></h3>
<br />
Elk kindje is anders. Je hebt koudbloedige baby’s, warmbloedige baby’s en baby’s die gewoon alles wel best vinden. In elke situatie geldt dat je goed naar je kindje blijft kijken. Een rood hoofdje of zweten betekent dat je baby het te warm heeft. Haal het dan uit de draagdoek en laat het afkoelen.<br />
<br />
In het nekje van je baby zit een soort thermostaat. Je kan daar altijd voelen hoe het met de temperatuur is. Warm is te warm, koud is te koud. Er zullen heel wat bezorgde oma’s zijn die vol goede bedoelingen de handjes en de voetjes van je baby checken. Laat ze vooral weten dat ze in het nekje kunnen voelen hoe het met hun lieve kleinkind gesteld is. Ook zij zijn nooit te oud om te leren.<br />
<br />
Je hebt (ook nog) een visie volgens de antroposofie: houd je baby aangenaam warm, zodat het alle energie kan gebruiken om te kunnen groeien en zich te kunnen ontwikkelen. Die visie vind ik persoonlijk wel een mooi uitgangspunt, voornamelijk omdat ik het zelf ook graag aangenaam warm heb. Waarom zou dat voor mijn kinderen dan anders wezen?<br />
<br />
<h3>
<strong>Ontsierende bobbels op je baby</strong></h3>
<br />
Heb je de draagdoek perfect geknoopt en gladgestreken, verschijnt er zo’n ontsierende bobbel op de rug van je kind… De opkruipende shirts, vestjes of jasjes zullen je niet vreemd voorkomen.<br />
<br />
De ideale oplossing voor de ontsierende bobbels: jumpsuits! Deze pakjes uit één stuk houden de rug en buik van je baby lekker warm. Ze zijn bovendien erg handig voor het beperken van je was, want doordat je steeds één pakje hebt hoef je ook maar één kledingstuk op te vouwen. Dat laatste geeft natuurlijk de doorslag.<br />
<br />
Hetzelfde geldt voor het superleuke jasje van je baby. Superleuk in theorie en in de praktijk blijkt het ding toch behoorlijk een eigen leven te leiden. De oplossing is een overall. Deze staat minstens zo schattig. Op deze shop vind je een betaalbare fleeceoverall. Wanneer je iets meer budget hebt kun je kiezen voor een wollen overall van bijvoorbeeld het merk Cosilana.<br />
<br />
Deze overall hoeft je baby overigens alleen aan in het autozitje, de kinderwagen of wanneer je over je jas draagt. Wanneer je onder je jas draagt of binnen bent, vind ik een overall al snel veel te warm. Een overall is trouwens ook nog ideaal voor de al lopende kleine donderstenen.<br />
<br />
<h3>
<strong>De blote spekbeentjes van je baby</strong></h3>
<br />
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel aan koude enkels. Om dit dan maar weer fijn op mijn kinderen te projecteren houd ik van compleet afgedekte beentjes, van bil tot kleine teen.<br />
<br />
Om bij de bil te beginnen: je kan kiezen voor een wasbare luier of een wegwerpluier. De wollen overbroekjes voor een wasbare luier doen ook prima dienst over een wegwerpluier. Zo heb je een groot deel van de romp én de bovenbeentjes al mooi afgedekt. Zo’n wollen overbroekje is trouwens ook ideaal als korte broek in de zomer.<br />
<br />
Opkruipende broekspijpen tackel je met maillots, kniekousen en beenwarmers. Gebruik datgene wat bij je past en je zal merken dat er enorm veel te koop is.<br />
<br />
Ik gebruik zelf maillots van Ewers. Die zijn wat duurder, maar houden een prachtige pasvorm. Deze maillots vallen trouwens groot. De kniekousen van Duns Sweden zijn van uitstekende kwaliteit en kunnen ook tegen een stootje. Hier komen ze zelfs af en toe in de wasdroger terecht. Beenwarmers zijn écht multifunctioneel. Ideaal voor over de jumpsuit, maar ook leuk bij je meisje onder een rokje of korte broek en ook nog eens ideaal tijdens het zindelijk worden. Tot slot kun je ze over je eigen polsen gebruiken. Koude polsen is namelijk net zo vervelend als koude enkels.<br />
<br />
<h3>
Het blote bolletje van je baby</h3>
<br />
In de kraamweek hameren ze enorm op dat mutsje van je baby. Het hoofd is namelijk zo’n grote oppervlakte in verhouding, dat daar gemakkelijk veel warmte aan verloren gaat. Eigenlijk is het heel gek dat het na de kraamweek geen issue meer is, want dat hoofd blijft nog wel even groot en lang niet alle baby’s hebben een haardos als Jan Vayne.<br />
<br />
Om het hoofdje van je baby langere tijd te kunnen beschermen zijn er strikmutjes. Deze knoop je onder het kinnetje of op de rug. 100% katoen is natuurlijk prima. Er zijn ook strikmutsjes van wol, wolzijde of van zijde. Elk materiaal heeft zijn eigen eigenschappen. Wol en zijde zijn met name interessant vanwege de temperatuur regulerende eigenschappen.<br />
<br />
Volgens de antroposofie omhult en beschermd zijde je baby, zodat enerzijds de warmte bij je baby blijft en anderzijds je baby (en de openstaande fontanel!) afgeschermd worden van prikkels van buitenaf. Doordat een strikmutsje ook de oortjes bedekt, is het echt een omhulsel. Ik kan vooral aan mijn jongste dochter merken dat het mutsje haar helpt om haar energie vast te houden.<br />
<br />
<h3>
<strong>Maak je (baby)borst maar nat</strong></h3>
<br />
Je kent het vast wel. Doorkomende tandjes. Althans, dat vermoed je. Ondertussen kwijlt je baby al maanden al z’n kleding nat en is er nog geen tand te bekennen. Door een bandana of kwijlslab te gebruiken bescherm je de kleding en je wisselt het gemakkelijk. Dat scheelt omkleedstress en hier zorgt dat dan weer voor een blijere baby.<br />
<br />
<br />
<h2>
<strong>Babykleding stap voor stap</strong></h2>
<br />
Nu je bovenstaande heb doorgeploeterd of lekker ontspannen hebt zitten lezen is het tijd voor een gebruiksaanwijzing, want hoe breng je bovenstaande tips nu in de praktijk? Je werkt laag over laag en daarbij vraag je je telkens af wat bij je baby en de weersomstandigheden past. Ik heb trouwens gemerkt dat we snel geneigd zijn de baby te koud te kleden. Je zou het andersom verwachten hè!<br />
<br />
<br />
<h3>
Winter</h3>
<br />
<h4>
Stap 1 | Luier</h4>
Wasbare luier / wegwerpluier en eventueel wollen overbroekje.<br />
<br />
<h4>
Stap 2 | Romper</h4>
Romper met lange mouwen. Katoen, wol/zijde, zijde, wol. Het kan allemaal als het maar een natuurlijk materiaal is. Wel zo prettig voor het tere huidje van je baby.<br />
<br />
<h4>
Stap 3 | Maillot of kniekousen</h4>
Maillot of kniekousen. Dit beschermt de onderbeentjes én de bovenbeentjes van je baby. Je kan ook kiezen voor kniekousen. Zeker in combinatie met een wolbroekje heb je dan de bil tot kleine teen ook goed bedekt.<br />
<br />
<h4>
Stap 4 | Jumpsuit of Dungaree</h4>
Jumpsuit met lange mouwen. Dit omhult je baby helemaal en ze zijn in zoveel verschillende opties en uitvoeringen te verkrijgen dat er wel iets tussen móet zitten dat bij jou en je baby past.<br />
<br />
Dungaree, Tuinbroek of Salopette + Trui met lange mouwen. Hiermee kun je ook lekker los gaan. Geen beperking voor je wasgoed, want je hebt alsnog 2 items nodig, maar wel erg leuk om mee af te wisselen. Vooral lopende kindjes in een salopette vind ik om op te vreten!<br />
<br />
Een Salopette + Trui is bijvoorbeeld ook een hit wanneer je kindje zelfstandig eet en kliedert. Zo kun je gemakkelijk het truitje verwisselen en hoef je niet steeds een nieuwe jumpsuit te kiezen.<br />
<br />
<h4>
Stap 5 | Sokken en Slofjes</h4>
De afwerking bestaat uit een paar fijne sokjes of sloffen. Je baby draagt misschien al een maillot of kniekousen, maar hierbij zou ik echt de laagjes in ere houden. Loop je nu zelf enkel op je sokken door het huis (zonder vloerverwarming…) of heb je liever sokken én sloffen aan?<br />
<br />
<h4>
Stap 6 | Beenwarmers</h4>
Naast de sokken kies je een paar leuke beenwarmers. Die kun je laten matchen met de rest van de outfit. Als je baby warmbloedig is kun je ervoor kiezen om de beenwarmers enkel te gebruiken wanneer je naar buiten gaat. Oók als je onder je jas draagt. Ongemerkt koelen die beentjes toch snel af en als je merkt dat het te warm is zijn ze zo uitgetrokken.<br />
<br />
<h4>
Stap 7 | Strikmutsje</h4>
Een strikmutsje kun je ook binnen dragen. Het is echt niet zo dat een muts alleen voor buiten is. Ik ken zelfs mensen die voor binnen een mutsje gebruiken (katoen of wol/zijde) en dan er voor buiten nog een lekkere dikkere wolfleece muts overheen doen. Het hoofdje van je baby beslaat nog lang een grote oppervlakte en je baby verliest daardoor dus ongemerkt nog best wat warmte en energie. Energie die ze ook goed kunnen gebruiken om lekker te groeien.<br />
<br />
<h4>
Stap 8 | Bandana of Kwijlslab</h4>
Wanneer je een kwijlbaby hebt – ongeacht de oorzaak – is een bandana bijna onmisbaar. Je hebt hele leuke varianten bij de Hema en ook kledingmerken als Maxomorra en JNY hebben leuke printjes.<br />
<br />
<br />
<strong>Ik wens je heel veel plezier met het aankleden van je baby! Hopelijk neemt dit artikel wat van je ouderlijke zorgen weg. Mocht je vragen hebben, suggesties willen aanleveren of opmerkingen willen plaatsen, dan sta ik daar uiteraard voor open.</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://www.mijnwebwinkel.nl/winkel/blomste/c-4307346/webshop/"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="350" height="200" src="https://4.bp.blogspot.com/-VqkR9XrI1VE/Wol1qc_-XZI/AAAAAAAAAYc/xtHN046TUjE28d_jYPuwC5ovYx_DVQx_gCLcBGAs/s200/categorie%2Bknop_webshop_geel.png" width="200" /></a></div>
<strong><br /></strong>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-48080695854063936152017-12-18T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:43:19.635+01:00Pappa's plekjeHet plekje van Pappa, dat is er eentje om te begeren en te veroveren. Niet alleen is het zo dat het biologische instinct van onze mensenkinderen nog altijd op volle toeren draait – ze zijn tenslotte nog steeds voor 98% aap in hun DNA - het is ook nog zo, dat die vent die gebukt gaat onder de naam Pappa altijd de volledige aandacht van Mamma krijgt (en een mooi Technisch Lego pakket heeft van een trekker (tractor)). Dat moet en zal je gewoon ook hebben.<br />
<br />
Hiërarchie. Ik ben er zelf een beetje allergisch voor. Al is allergie trouwens niet eens de perfecte omschrijving, want eigenlijk voel ik hiërarchie gewoon nooit. Ik kan wel aanvoelen dat iemand zich beter of minder dan me voelt – of dat een nare vertegenwoordiger me op een soort van door hem bedachte plek wil drukken – maar bottomline trek ik me daar weinig wat van aan en kan ik er ook heel weinig mee. In mijn hoofd werkt het namelijk heel anders.<br />
<br />
Ik ervaar iedereen als mens. Dus iedereen is voor mij gelijk en ik heb geleerd van mijn moeder dat je een ander nooit mag veroordelen. Het zit dus ook nog een stukje in de cultuur die ik van huis uit heb meegekregen. In de praktijk werkt dat natuurlijk soms een beetje anders, omdat mensen nu eenmaal erg snel oordelen. Ook zo werkt ons brein. Ons brein is lui en houdt van voorspelbaarheid en hokjes. Toch kan ik wel stellen dat ik die open blik die ik als baby had, nog steeds wel heb. Zij het wat minder bleu en met wat minder kwijl rond mijn mond. Wanneer ik iemand tref ga ik altijd uit van de goede bedoelingen van de ander en probeer ik me dusdanig te verplaatsen in de ander dat ik het gedrag of de opmerking kan plaatsen. Bij sommige mensen is dat gemakkelijker dan bij anderen, maar, het werkt! Zo lang ik te maken heb met volwassenen althans.<br />
<br />
Bijna vijf jaar geleden werd ik moeder van een zoon. Hartstikke leuk. Alle verhalen van zonen de hun moeders vereren passeren de revue. Ik moest vooral gaan geloven dat er niets zo bijzonder is als de relatie tussen een moeder en haar zoon. Bovendien leek het mij dan weer hartstikke leuk dat hij me ooit boven het hoofd groeit. In letterlijke zin dan. In figuurlijke zin gebeurde dat al vrij snel, omdat hij de eerste paar jaren van zijn leventje enorm gehuild heeft en er nog al een eigen mening op na houdt, zo klein als ie is.<br />
<br />
<strong>Het was dat iemand me er op attendeerde hoe het in de natuur eigenlijk werkt. Mannetje eerst en dan pas het vrouwtje. Zo voelen de kinderen het ook. Die varen tenslotte voortdurend op hun biologische imprent en wij proberen daar een soort van sausje over te gieten in de smaak van onze cultuur. Mijn zoon is de enige in een roedel vrouwen en als pappa er niet is, wie neemt er dan de leiding? Weet hij veel dat het in de moderne Westerse wereld zo is dat mamma het roer dan overneemt. Het kan wel zo zijn dat het in onze cultuur zo geldt, maar die hardnekkige biologie – met dus die 98% aap – die voelt dat gewoon anders! Hij is de man. Hij is de baas.</strong><br />
<br />
Dus inderdaad. Toen ik er op ging letten zag ik de eeuwige strijd om de macht ook in ons gemoedelijke – uhm… iets minder gemoedelijke – huishouden ontstaan. Zoon zat aan het hoofd van de tafel. Oeps… Dat was dus onbewust een soort signaal: jij bent de baas. Daar gaan we eens even mee experimenteren.<br />
<br />
Toen we zoon verplaatste naar de zijkant van de tafel ontstond er direct een strijd. Met veel lawaai maakte hij duidelijk dat deze verandering niet naar zijn zin was. Hij wilde bepalen hoeveel hij at, wanneer hij at, of hij at en waar hij mocht zitten. Ik zeg je: ik stond er bij en ik keek er met grote ogen van verbazing naar. Mijn lieve, kleine, jonge, piepjonge, zoon die zo probeert om zijn plekje te veroveren. Zou het dan toch echt waar zijn?<br />
<br />
Je kan mijn zoon – die inmiddels bijna vijf is – enorm driftig maken door de woorden uit te spreken: ‘Jij bent niet de baas in huis.’ Dat haantjesgedrag van Man of de salsa-klanken van het testosteron, hoe je het ook wil noemen, dat zit ook ernstig is die lieve, ondeugende – en dus ook ontzettend driftige en koppige! – Kleuter. Ik spreek die woorden dan bij voorkeur ook niet uit. Ik deed er na het lezen van een interessant artikel nog een ander experiment mee.<br />
<br />
Op de website van Kiind las ik eens een artikel over Bokito wanneer het gaat om het grootbrengen van je kinderen. Wat zou Bokito doen? De moraal van het verhaal was dat we nog steeds voor 98% aap zijn en dat een apenmoeder haar kind niet probeert omver te blazen met de meest ingewikkelde en dure woorden. Het gaat om de non-verbale acties. Dus wanneer je je kind waarschuwt, dan voeg je daar direct een non-verbaal signaal aan toe. Alleen woorden vinden weinig doorgang in die overheersende 98%.<br />
<br />
Het leuke aan ouder zijn is dat ik ook maar wat doe. Als ik dus weer eens met mijn handen in het haar zit, omdat ik naast een landje-pik-Kleuter ook een ik-ga-de-strijd-aan-Peuter heb rondlopen, dan zoek ik mijn toevlucht tot een van mijn beste vriendinnen die eenzelfde soort kinderen op de wereld zet en tot artikelen die ik dan ‘toevallig’ tegenkom.<br />
<br />
Bokito werkt. Dat is een ding wat zeker is. Het enige probleem is dat ik nogal verbaal ben aangelegd – vandaar ook deze fijne blog -, dus ik moet echt heel hard mijn best doen om mijn non-verbale kant naar boven te laten komen. Dat mijn kinderen daar geen enkele moeite mee hebben bleek wel in de zwangerschap van Baby. Na 32 weken moest ik absolute rust houden. Mijn bloeddruk ging omhoog (vind je het gek…) en het werd wat minder aangenaam voor Baby in mijn buik. Daar zat ik dus. Op de bank. Een beetje haken en thee drinken. Het enige dat ik kon was verbaal ingrijpen en jongens wat moest ik mijn best doen.<br />
<br />
Peuter had binnen no time door dat de situatie anders was en ze voelde ruimte. Waar eerder zoon de dienst uit probeerde te maken, begon Peuter nu hard haar best te doen om mijn plekje in te pikken. Het was pappa voor en pappa na. Ze wilde alleen maar op het plekje van mamma slapen: ‘Mij naast pappa!’ Ze wilde alleen maar naast pappa zitten aan tafel: ‘Mij naast pappa!’ En wanneer er iets was dat in haar ogen volstrekt logisch was, maar in mijn ogen niet door de spreekwoordelijke beugel kon, dan trok ze haar laarzen aan en trok ze één lange sprint naar achteren, naar de boerderij. Daar was pappa en daar zou ze wel eens even vertellen wat die gekke mamma allemaal deed. Inclusief pruillip en stampende voetjes.<br />
<br />
Ik was bevallen van Baby en het ging door. Tot overmaat van hiërarchische ramp kregen we in het kraambed de waterpokken. Peuter begon. We wilden haar een beetje uit de buurt houden van de tot dan toe smetteloze Baby, dus ze kon wel slapen op haar eigen kamer. Pappa zou ’s nachts wel bij haar blijven… Ja ja, je voelt de bui inmiddels vast wel hangen. Dat beetje aanzien voor mij wat er nog resteerde verdween als smeltende sneeuw bij een stralend zonnetje. Ik begon weer bij nul.<br />
<br />
Nou is er geen nood aan de man. Alles werd automatisch weer in het gareel getrokken doordat ik uit bed kwam, weer meer mijn moederrol kon vervullen en er weer vaste plekken aan tafel kwamen (in plaats van op de bank of op het vloerkleed). Het heeft me wel aan het denken gezet. Zeker omdat ik dus zelf niet zo goed ben met die hiërarchie. Ik heb er niet zo’n boodschap aan. En toch. Je kan onze biologie gewoon niet ontkennen. Dat kom ik dagelijks tegen in mijn werk als draagconsulent en dat vertel ik ouders ook dagelijks! Op de één of andere manier trek ik dat dan niet door naar het gezin wat hier leeft.<br />
<br />
Wat is dan wijsheid? Je stug blijven voornemen dat we in 2017 leven en dat er in deze moderne tijd andere regels gelden dan zeg duizenden jaren geleden? Of is het misschien toch ergens de kunst om je open blik te blijven behouden? Om te accepteren dat we inderdaad in 2017 leven met de huidige wetten, regels, waarden en normen. Maar om óók te accepteren dat we nog steeds 98% aap zijn. Dat onze biologie blijft schreeuwen op de achtergrond en dat je dat wel weg kan willen drukken, maar dat dat gewoon niet mogelijk is.<br />
<br />
<strong>Het lijkt zo bekrompen. Zo primitief ook om te benoemen dat je zoon zijn dagelijks bezigheden gewoon enkel gestoeld zijn op de overwinning. Aan het hoofd van het gezin komen te staan. Op de plek van pappa als hij er niet is of in elk geval als generaal onder de maarschalk. Misschien is dit dan wel natuurlijk ouderschap met een heel andere smaak: simpelweg erkennen dat je voor 98% een aap bent en dat implementeren in de huidige moderne samenleving.</strong><br />
<br />
<br />
Overigens ben ik er heilig van overtuigd dat het niet alleen voor de jongens geldt. Meiden zijn net zo hard bezig met hiërarchie. Dat merk ik wel aan mijn eigen dochters – die ondanks de 8 maanden van Baby al heerlijk met elkaar samenspannen - en de continue strijd tussen zoon Kleuter, dochter Peuter en een kruipende dochter Baby in hun kielzog. Ik denk wel dat het helpt om wat lucht te krijgen als ouder: laat ze maar gewoon lekker voor 98% de Bokito uithangen en dan gieten we er als ouder heel af en toe nog een beetje 2% cultuur overheen.<br />
<br />
Loslaten. Ai…Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-52938416111037945062017-12-11T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:42:23.820+01:00Nooit meerOp de één of andere manier werkt het menselijke brein zo – of in elk geval mijn menselijke brein – dat ik iets doe, dat ik daar dan van denk dat ik dat nooit meer wil doen en dat ik het dan vervolgens toch weer doe. Eigenlijk zit dit in mijn hele leven verweven, want wie heeft er niet ook eens al kokhalzend proberen uit te brengen dat je nooit meer alcohol drinkt…<br />
<br />
<strong>Hoe toepasselijk de alcohol dan ook mag wezen voor deze periode van het jaar. Ditmaal gaat het natuurlijk over ouderschap. In het bijzonder over de bevalling en de kinderwens.</strong><br />
<br />
Ik vond de bevalling van Kleuter echt níet leuk. Het was een inleiding op medische indicatie, dus sowieso al wat anders dan bij een eigen startsein. Het ging eigenlijk best goed vond ik, toen het infuus er eenmaal in zat en ik mooie weeën maakte. De verpleegkundige (of arts?) dacht daar in elk geval anders over, want die vond dat ik nog teveel praatjes had. Wist ik veel dat ik ook tijdens het bevallen gewoon door blijf kakelen. Hup, het infuus omhoog.<br />
<br />
Die enorme stroom kunstmatige oxytocine daar wist mijn lijf niet zo’n raad mee. Tel daarbij op dat het de eerste ervaring is, dat de weg nog vrijgemaakt moest worden – en hoe beroerd dat je dan groothoofdige kinderen maakt -, dat ik amper bewegingsvrijheid had én dat ik op mijn rug lag. Ik heb mijn man vriendelijk verzocht om direct een vasectomie uit te laten voeren, want we waren nu toch al in het ziekenhuis. Dit wilde ik NOOIT MEER!<br />
<br />
Alles kreeg een plekje. Dat duurde overigens lang. Die eerste ervaring heeft er flink ingehakt. Ik was dan ook sneller in verwachting van Peuter dan we hadden verwacht en ergens had ik het toen toch ook nog niet helemaal verwerkt. De zwangerschap was de verwerking met de bevalling als grote finish. Dit was een mooie thuisbevalling in topsnelheid. Eentje waarbij ik Man wederom vriendelijk verzocht om de zaak te laten knippen. Ik vroeg mezelf ook hardop af: ‘Waarom ben ik hier weer mee begonnen?!’ Nooit meer.<br />
<br />
<strong>Ha. Nature is a bitch. Echt hoor. Inmiddels zit ik namelijk met nummer drie op mijn buik gebonden. Tijdens de zwangerschap verzuchtte ik al ‘nooit meer’. Al die pijntjes, hormonen wisselingen, maar vooral die transformatie van mijn lijf. Wéér! Ben je er net aan gewend dat je borsten en billen een bepaalde omvang hebben, gaan ze weer wat anders doen, want elke zwangerschap doet dus weer andere dingen met je lijf en steeds vindt je lijf het nodig om buik, borsten, billen en dijen opnieuw te positioneren.</strong><br />
<br />
De bevalling viel mee. Dat kan echt. Het was zo’n mooie ervaring dat ik het gewoon nog zo tien keer over zou willen doen. Alleen de periode er na. Poeh! Dat vond ik wat minder. Ik ben zo gehecht aan mijn actieve, levendige lijf. Dat zit er gewoon niet in als je er net een kind hebt uitgewerkt. Ik was ook best gehecht aan al die extra kilo’s, omdat op gewicht blijven een serieus issue is hier. Denk maar niet dat ze deze keer bleven plakken ondanks de ‘Oh wacht maar als je kinderen – twee kinderen – drie kinderen hebt.’ Zelfs de mensen die het commentaar geven passen hun verwachtingen aan… Dus ja. Mijn lijf ging aan het ontzwangeren.<br />
<br />
Daar zit ik dan. Volledig in mijn vruchtbare periode - want ik ben pas 31 jaar - en mijn lijf heeft geen boodschap aan dingen als ‘net bevallen’ of ‘volledige borstvoeding’. Volledige cyclus is het credo. Bij die cyclus hoort dan direct ook weer die altijd maar schreeuwende biologische oerdrift. Plant je voort nu het nog kan! Maak je buik een huis voor een nieuw leven! Barst.<br />
<br />
Die schreeuwende oerdrift moet ook hartstikke blind zijn, want ten eerste heb ik een diastase van boven naar beneden van een niet te missen drie centimeter. Voor de lezers die niet weten wat het is: mijn buikspieren zullen elkaar nooit en te nimmer meer kunnen aanraken. Natuurlijk gezien dan, want alles is te opereren.<br />
<br />
Ten tweede heb ik al sinds de zwangerschap van Kleuter een navelbreuk. Deze navelbreuk zorgt voor een plopnavel en ik moet elke zwangerschap aanhoren: ‘Oh, je hebt een plopnavel! Dan wordt het een jongen!’ Deze plopnavel is er nu ook zonder zwangere buik. Dat is best even wennen.<br />
<br />
Ten derde zijn mijn buikspieren kapot! Vooral tijdens het dragen van een boodschappentas moet ik bijna huilen. Ik moet een beroep doen op mijn core (binnenste spierlaag) en dat doe ik dagelijks door het dragen van Baby in de draagdoek, maar die core is ook verweekt. Dus langzaam opbouwen. Dat duurt na zo’n derde dus net even langer dan na een eerste of tweede. Laat geduld met mezelf nou nét mijn sterkste kant niet wezen.<br />
<br />
Ten vierde is mijn buik ook gewoon kapot. Als ik op mijn zij ga liggen zie je niets meer van die ogenschijnlijk strakke slanke lijn die ik heb wanneer ik rechtop sta. Je ziet perfect waar het huisje van Kleuter, Peuter en Baby was. Dat komt nooit meer goed. Ik zal ook nooit meer een strak velletje hebben en ik zal ook nooit meer weten hoe mijn lijf er voor de zwangerschappen uit zag.<br />
<br />
Dus. Genoeg redenen, los van allerlei externe factoren zoals gezonde kinderen, gezonde moeder, om te zeggen dat het nu echt genoeg is. Ik wil nooit meer een Baby.<br />
<br />
<strong>Ja. Haha. Dat was dus echt zo. Na de bevalling en de eerste drie maanden daarna. Toen begon ik het langzaam te overwegen. Vooral door vergelijkingsmateriaal te zoeken en op de momenten dat je met de mascara onder je kin op de bank zit te janken omdat er drie kinderen ook zitten te huilen is het een overtuigende ‘nooit meer’. Als ze dan zoet met elkaar spelen, maken je eierstokken een sprongetje. Het is een soort wipwap of balansbalk tussen het wellus en nietus in je hoofd.</strong><br />
<br />
Nu zit ik met Baby van bijna acht maanden op mijn buik geknoopt. Die verdraaide natuur – en ook een beetje mijn Man die heeft laten merken dat hij nummer vier echt superleuk vindt – blijft maar door tetteren. Plant je voort! Super schattig zo’n Baby! Maak je buik een huis!<br />
<br />
Ik ben nog jong, maar eerlijk is eerlijk, ik ben gewoon een beetje stuk van binnen. Ik vraag me ook af of dat schreeuwen van de biologische oerdrift om je voort te planten en baby’s te maken niet altijd een wens blijft zo lang je in de vruchtbare leeftijd bent. Ik bedoel. Nu kan het nog. Straks ben ik in de overgang. Dan kan het niet meer. Nooit meer.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-76852388933156603482017-12-04T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:41:31.306+01:00HysterieOh jee. Het is weer december. Ik ben tot aan het manische aan toe. Wat een adrenaline. Zou dit het gevolg zijn van het opgroeien in een warm en liefdevol gezin? Hoe dan ook. Ergens raken mijn hersenen compleet getriggerd van het zien van kerstbomen, lampjes en glitters. Sinterklaas kan me niet bekoren. Het is Kerst waaraan ik mijn hart heb verloren.<br />
<br />
Mijn kinderen geloven niet in Sinterklaas. Of ergens natuurlijk wel, maar dat is meer omdat ze meevaren op de fantasie van de andere kinderen en omdat het Sinterklaasjournaal in de klas van Kleuter wordt gekeken in de pauze. Nadat Kleuter vorig jaar pertinent weigerde te gaan slapen bij de gedachte dat er een vreemde in ons huis zou komen – ’s nachts mamma!! – hebben we onze gezonde achterdocht jegens de hysterie omtrent deze gebaarde man nog eens grondig onder de loep genomen. De conclusie was: we vertellen het verhaal.<br />
<br />
Ontzettend ontaarde moeder. Ik hoor jullie denken. Dit was ook best lastig, want hoe implementeer je de constatering dat dit kindvriendelijke kinderfeest niet bij jouw kindvriendelijk grootgebrachte kinderen past? Het Sinterklaasfeest is een heel traditioneel Hollands feest en wij zijn er ook van overtuigd dat dit iets is wat je kinderen absoluut niet mag ontzeggen.<br />
<br />
Toch moesten we er wel wat mee. Ook al kon Kleuter destijds amper praten. Kritische vragen waren er wel. Je zag hem denken toen Sinterklaas weer in beeld kwam. Er klopte iets niet… Later nog eens. Nog eens. ‘Mamma! Weer een andere baard!!’ Had ik al gezegd dat onze zoon een uitstekend oog voor detail heeft? Dat heeft trouwens ook andere voordelen: ‘Mamma, wat een prachtige kleur lippenstift draag je. Die had ik nog niet gezien.’ Daar kan Man nog wat van leren.<br />
<br />
Er stonden vorig jaar een aantal Pieten in onze keuken. Natuurlijk fantastisch dat de buurt dat doet en alle huizen met kinderen even aandoet. Peuter begon hysterisch te gillen en is nachtenlang huilend wakker geworden: ‘Mij niet leuk Piet!’.<br />
<br />
<strong>Ouderschap gaat voor mij ook over het aanpassen aan kinderen. Hoe vast bepaalde tradities ook mogen liggen, normen en waarden mogen gelden. Man en ik zijn zelf ook nogal van het ‘buiten de gebaande paden.’ Waarom rechts als iedereen rechts gaat? Misschien is er links ook wel wat te ontdekken. Het is nooit te laat voor nieuwe inzichten en als daar nog geen blauwdruk voor bestaat, dan vinden we dat gewoon lekker zelf uit.</strong><br />
<br />
Dat deden we dus. Geïnspireerd op de antroposofie met haar prachtige verhalen, hebben we ook het verhaal van Sinterklaas verteld op een manier zodat onze kinderen het nu kunnen begrijpen. We passen het elk jaar een beetje aan en kunnen het dan langzamerhand finetunen. Ze begrijpen wat ‘net alsof’ is. Ze begrijpen wat ‘een spelletje’ is. Ze begrijpen wat ‘verkleden’ is. Dus zo tussen het spelen door, toen er weer een kritische vraag passeerde over de man met de baard, begon ik het verhaal. Het verhaal over een man die lief was voor andere mensen en zijn verjaardag vierde. Op zijn verjaardag wilde hij geen cadeaus. Kleuter kijkt op van zijn spel: ‘Geen cadeautjes? Hoe kan dat nou!!’<br />
<br />
'Deze meneer was zo bijzonder dat we elk jaar nog steeds zijn verjaardag vieren. Omdat hij zo lief was voor mensen wilde hij geen cadeaus. Hij gaf juist iedereen een cadeau. Dat vieren we nog steeds en daarom krijgt iedereen met Sinterklaas een cadeau. Jij mag verzinnen wat je graag zou willen hebben, pappa en mamma kopen de cadeautjes en op 5 december zingen we lang zal hij leven voor Sinterklaas' (die inmiddels wel dood is… maar da’s een ander opvoedkundig onderwerp).<br />
<br />
Het gaat er in als zoete speculaaskoek en voor Kleuter is de Sinterklaastijd nu een heerlijke tijd waarbij er nog steeds sprake is van spanning, maar gelukkig durft hij te gaan slapen en vraagt hij alleen af en toe wat een roe is en of stoute kinderen dan geen cadeautjes krijgen. Ik zal maar bekennen dat er dan een deel van mij smacht om dit gedeelte pedagogisch onverantwoord in te zetten wanneer Kleuter weer eens weigert om zijn eten te proeven.<br />
<br />
Peuter is nog steeds hysterisch – helaas in de nare zin van het woord – omdat ze die verklede mensen maar niks vindt. Pakken, schmink, het is allemaal leuk zo lang ze het zelf maar aan heeft of op kan doen. Wanneer daar zo’n levensgrote volwassene staat waarvan je ziet dat ie niet helemaal klopt, vindt ze het maar niets. Peuter wil meer dan ooit in de draagdoek. Ze smacht naar haar eigenheid, want ze is natuurlijk wel drie jaar, maar het kleine meisje in haar heeft bibberende knietjes.<br />
<br />
Het mooie is dat onze kinderen precies weten hoe het zit, maar toch helemaal meegaan in de fantasie en voor hun leven Sinterklaas en Piet nu echt. Kleuter zegt ook dat Sinterklaas niet echt is – ‘voor mij dan hè mamma, want andere kindjes denken dat hij wel echt is’ – en dat Piet hartstikke echt is. Hij is af en toe hysterisch. Vooral omdat hij zo ontzettend verzot is op pepernoten en omdat ik hem deelgenoot heb gemaakt van het geheime pakje voor pappa wat pappa echt niet mag weten.<br />
<br />
Toen was het eerste Advent. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en mijn in een ver ver ver verleden Duitse genen nemen de overhand. Ik word hysterisch. De boom moet. Er moeten kerststukken. Er moeten raamstickers en vooral: er moeten lichtjes! Tijdens het naar school brengen van de kinderen is het maar goed dat ze vastgesnoerd zitten in de gordels van hun autostoelen, want ze zouden nog door het dak vliegen van schrik wanneer hun moeder weer kirt: ‘Jongens, lichtjes!! Zagen jullie ze ook?! Een kerstboom!!!’<br />
<br />
Ik kan er echt niets aan doen. Ik ben nu ook nog de enige van mijn familie die nog niet naar de kerstmarkt is geweest. Mijn zusjes gingen samen en mijn ouders gingen afgelopen week. Ondertussen zit ik met een baby – in een rendiertrui - op schoot en loopt het water me in de mond bij de gedachte aan Reibenkuche, Glühwein en al die leuke kraampjes met glitters. Als de kinderen later groot zijn dan ga ik weer met Man. Voor nu is het nog even afzien.<br />
<br />
Onze kerstboom is hysterisch. Ik ben tweemaal zwanger geweest tijdens de kerstperiode.<br />
<br />
<strong>Dus, onze arme kinderen. Hoewel ze absoluut opgroeien in een warm, liefdevol en stabiel gezin is het in december een heel ander verhaal. Eerst worden ze hysterisch van de man met de baard. Vervolgens is de beste man het land nog niet uit of neemt de vrouw van de andere man met de baard de hysterie over en plant ze een boom in de woonkamer. Twee bomen. Ze begrijpen er geen snars van. Mamma is het spoor bijster. Ik zie de twijfel in de ogen van Kleuter, want hij voelt mijn adrenaline, maar hij snapt het nog niet helemaal. Zoals met de vakantie, waar ik overigens ook eens een blog over schreef. Alleen nu is het zijn allereigenste moeder die zo van het padje is.</strong><br />
<br />
Ik hoop maar dat ik deze hysterie van mijn ouders heb overgehouden aan al die fijne momenten samen met het gezin. Spelletjes, gourmetten, buitenspelen in de sneeuw, warme chocolademelk met slagroom en aan het einde van het jaar drie dagen oliebollen eten. Ondertussen zullen we elkaar ongetwijfeld ook de hersens hebben ingeslagen wanneer we hysterisch overprikkeld waren van alle lampjes, kerstklokken en al het suiker.<br />
<br />
Voor alle ouders: hou vol. Dat onze kinderen later ook maar een sprankje hysterie mogen voelen wanneer ze terugdenken aan het december van 2017.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-5119839771635589372017-11-27T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:48:36.496+01:00Biologie versus cultuur | InfoHet probleem in ons ouderschap is vaak niet eens het gedrag van de baby, waarvan de enige manier van communicatie het huilen is. Het probleem ontstaat door de westerse cultuur die aan ons als moeder trekt en waarbij wij de spagaat voelen tussen de biologie van onze baby en de verwachtingen vanuit onze cultuur.<br />
<br />
<h3>
<strong style="margin-top: 0px;">Alvorens…</strong> </h3>
…dit onderwerp aan te snijden en mensen onbedoeld tegen hun borst te stoten: het is niet mijn bedoeling met dit artikel de intensiteit van het ouderschap te bagatelliseren, noch om te veronderstellen dat je elke baby stil kan krijgen door te doen wat het vraagt. Er kunnen namelijk legio onderliggende oorzaken zijn voor het gedrag van je baby. Mijn doel van dit stuk is om te laten weten dat het ouderschap zwaarder kan zijn dan je verwacht wanneer cultuur en biologie met elkaar lijken te botsen.<br />
<br />
Ook ik heb dit mogen ervaren. Onze oudste huilde zo buitensporig veel dat het onder andere een reden is geweest om te stoppen met werken. Elke extra prikkel was teveel voor hem en het verhuizen van de ene plek naar de andere plek, omdat ik destijds nog in loondienst werkte, was veel te veel voor hem. Hoe minder prikkels, des te minder excessief was het huilen. Het nam niet weg dat onze zoon uiteindelijk ruim drie jaar problemen heeft gehad met slapen. Het onderliggende medische probleem was toen al opgelost, maar het verband tussen ontspannen en pijn was toen al gelegd in zijn hersenen.<br />
<br />
Bovendien ervaar ik nog bijna dagelijks een conflict met mijn culturele erfgoed, die – zoals ik ontdekte tijdens de studie voor WKT trainer bij die Trageschule – mijlenver afstaat van de biologie van mijn mensenkinderen. Een studie die ik overigens voortijdig heb afgebroken, omdat ik kies voor het gehoor geven aan mijn biologische imprint. Mijn tijd komt als mijn kinderen minder afhankelijk van me zijn.<br />
<br />
<h3>
<strong style="margin-top: 0px;">Pas 20 jaar geleden</strong></h3>
…werd er een studie in Amerika gepresenteerd over ouders en hun kinderen, waaruit bleek dat de voor de westerse wereld geldende standaarden over het opvoeden van hun kinderen wellicht afwijken van hoe het er in de rest van de wereld aan toe gaat. Het bijzondere is dat onze westerse opvattingen niet lijken te corresponderen bij de oorspronkelijke biologie van ouder en kind. De studie die gepresenteerd werd, is internationaal opgezet, zodat er een mooi en zo compleet mogelijk beeld gevormd kon worden over verschillende culturen en hun manier van opvoeden.<br />
<br />
Onze kinderen zijn de zekerheid dat de mens als soort blijft voortbestaan. Deze biologische drang om te overleven en dus ook om onszelf voort te planten heeft tot gevolg dat we buitengewoon zorgzaam moeten zijn voor onze nakomelingen. Onze kinderen vragen in verhouding tot andere zoogdieren ook relatief langdurige zorg totdat ze onafhankelijk zijn. Hierdoor moeten wij als ouder talloze malen keuzes en beslissingen maken voor onze kinderen.<br />
<br />
De moeilijkheid of het dilemma ontstaat wanneer biologie en cultureel erfgoed met elkaar conflicteren. Bovendien is élke ouder ervan overtuigd dat zijn of haar manier van opvoeden de beste manier is die er bestaat om ervoor te zorgen dat het kind gelukkig en gezond opgroeit. Deze overtuiging is een verzameling van de persoonlijke en culturele invloeden op deze persoon. De cultuur is zo belangrijk, dat het allesbepalend is voor onze manier van opvoeden.<br />
<br />
<h3>
<strong style="margin-top: 0px;">98% van ons DNA…</strong></h3>
…komt overeen met dat van chimpansees. We zijn ‘gewoon’ dieren. We hebben het bovenlichaam van apen met lange armen. Het enige verschil is dat ons bekken zich heeft aangepast aan het rechtop lopen.<br />
<br />
Primaten zijn biologisch gezien ‘nestvlieders’. Daarin verschillen ze van mensen. Mensen zijn secundaire nestblijvers: we hebben nestvlieders als voorouders, maar ons biologisch ontwikkelt richting nestblijvers. De reden hiervoor ligt bij ons grote brein. De gevolgen voor onze voorplanting zijn als volgt:<br />
<br />
<ul>
<li>Onze baby’s worden eerder geboren, omdat onze hersenen veel calorieën en warmte vragen. De placenta is in staat om onze baby 9 maanden de zorg in de baarmoeder te geven. Onze hersenen zijn bij de geboorte onderontwikkeld;</li>
<li>Ons centrale zenuwstelsel is niet volgroeid. Hierdoor kunnen we niet lopen of praten én niet zitten;</li>
<li>Onze baby’s worden sterk afhankelijk en afhankelijk van continue zorg geboren.</li>
</ul>
<br />
De eerste 12 maanden groeien onze hersenen sneller dan die van elk ander zoogdier. Daarna pakken we het patroon op van elk ander zoogdier. Sommige wetenschappers spreken zelfs over 21 maanden zwangerschap! 9 maanden ín de baarmoeder en 12 maanden daarbuiten.<br />
<br />
De consequenties van het rechtop lopen zijn niet alleen mechanisch van aard. Het is ook van gedragsmatige en sociale aard. Een geboorte heeft lichamelijk en psychisch effect op de vrouw. De geboorte is relatief pijnlijk en lang. Door dit alles is de geboorte niet alleen een natuurlijke gebeurtenis, maar ook een sociale gebeurtenis. Het benadrukt het belang van sociale interactie voor mensen, ook voor de baby.<br />
<br />
<h3>
<strong style="margin-top: 0px;">Mensen zijn het langst ouder en opvoeder…</strong></h3>
…van alle dieren in het dierenrijk. Het is één van de meest verfijnde eigenschappen van primaten en bovendien een van de meest kenmerkende eigenschappen van de mens.<br />
<br />
Hechting is een emotie die ontstaat vanuit de wederzijdse afhankelijkheid tussen ouder en kind. Het zorgt ervoor dat we kunnen overleven: we willen bij anderen zijn, voelen ons comfortabel in gezelschap én we worden verliefd. Gedurende ons leven is hechting essentieel om relaties met anderen aan te kunnen gaan.<br />
<br />
De moeder-kind-band is extra fundamenteel. Het kind heeft de moeder nodig om op te kunnen groeien tot een functionerende volwassene. Vrouwelijke dieren zijn geprogrammeerd om hun kinderen aantrekkelijk te vinden en baby’s hechten instinctief aan hun moeder. De moeder voedt en beschermt het kind en de baby blijft dichtbij waar het gevoed en beschermd wordt.<br />
<br />
Tot de jaren ’60 van de vorige eeuw werd gedacht dat de baby verantwoordelijk is voor de hechting tussen moeder en kind. In de jaren ’60 van de vorige eeuw werd ontdekt dat primaten zich alleen hechten aan een moeder die geborgenheid geeft. Voor mensen is hechting essentieel voor het voortbestaan van onze soort. Vrouwen voelen een drang om hun kinderen te beschermen. Een vrouw neemt zintuigelijk op alle vlakken continue haar kind waar, waarvan aanraking het belangrijkste is voor het ontstaat van een hechte moeder-kind-band.<br />
<br />
<h3>
<strong style="margin-top: 0px;">Het scheiden van moeder en kind…</strong></h3>
…gebeurd pas sinds 90 jaar en alléén in de westerse wereld. Dit is het gevolg van een experiment met prematuur geboren baby’s in 1896. Het experiment leidde er toe dat er 5000 kinderen niet overleden en daardoor werd de couveuse als gezonder toegeschreven. Vervolgens werd de couveuse ook toegepast voor kinderen die op tijd geboren werden. Door de toename van het aantal ziekenhuisbevallingen werden zwangerschap en geboorte een medische behandeling in plaats van een biologische gebeurtenis. Het heeft uiteindelijk zelfs geleid tot een minimalisering van het contact tussen moeder en kind na de geboorte.<br />
<br />
Hechting is nooit een vraagstuk geweest buiten de westerse wereld, omdat vrouwen simpelweg nooit van hun kind gescheiden werden. De baby wordt na de geboorte direct op de borst gelegd, het kind wordt gevoed wanneer het daar behoefte aan heeft en verder draagt moeder het kind altijd bij zich. Geborgenheid is een vaststaand gegeven.<br />
<br />
<h3>
<strong style="margin-top: 0px;">Tot zover…</strong></h3>
…de wetenschappelijke benadering van dit onderwerp. Het is nu tijd om bovenstaande biologie te integreren in onze westerse maatschappij. Hoe verhoudt onze westerse cultuur zich tot de oorspronkelijke biologie van de mens, waarbij de baby continue de zorg van moeder ontvangt. In een groot aantal gevallen heeft een baby trouwens meerdere moeders. ‘It takes a village to raise a child’ en dat gaat echt niet alleen over plaghutten en oerwoudbewoners.<br />
<br />
<strong style="margin-top: 0px;">Hoe verhoudt de vraag van je baby om continue zorg van mamma zich tot een moeder die amper 10 weken na haar bevalling weer wordt verwacht aan haar bureau of voor de klas?</strong><br />
<strong style="margin-top: 0px;">Hoe verhoudt de vraag van je baby om continue zorg van mamma zich tot een moeder die alleen de zorg heeft over meerdere kinderen onder de vier jaar, een huishouden, een man en eventueel een betaalde baan buiten de deur?</strong><br />
<strong style="margin-top: 0px;">Hoe verhoudt de vraag van je baby om continue zorg van mamma zich tot een moeder die smacht naar tijd voor zichzelf?</strong><br />
<br />
Het probleem is vaak niet eens het gedrag van de baby, waarvan de enige manier van communicatie het huilen is. Het probleem ontstaat door de westerse cultuur die aan ons als moeder trekt en waarbij wij de spagaat voelen tussen de biologie van onze baby en de verwachtingen vanuit onze cultuur.<br />
<br />
<h3>
<strong style="margin-top: 0px;">Het idee…</strong></h3>
…dat een mensenbaby op een eigen kamer hoort in een eigen bedje is bijvoorbeeld zo’n idee dat zijn oorsprong vindt in ons cultureel erfgoed waarbij onder andere individualisering een rol speelt. Slaap is een privé aangelegenheid.<br />
<br />
Interessant genoeg slaapt bijna in alle culturen verspreid over de hele wereld de baby bij een volwassene en slaapt een kind bij zijn of haar broers en zusjes en de ouders. Wanneer dit in de westerse cultuur gebeurd hebben we er vaak een excuus voor nodig, zoals bijvoorbeeld ‘dan kan ik gemakkelijker borstvoeden’ of ‘anders huilt de baby zoveel’. Er is zelfs een soort stemmetje in ons achterhoofd dat fluistert dat samenslapen iets is om je zorgen over te maken en dat het ergens misschien wel psychisch of emotioneel gezien ongezond is. ‘Ach, het gaat wel over’.<br />
<br />
Niet alleen slaap is een privé aangelegenheid. We zijn sowieso wel gesteld op onze bewegingsvrijheid: ‘Ik ben een moeder en ik heb ook echt tijd nodig voor mezelf,’ schreeuwt onze (culturele) stem in ons hoofd.<br />
<br />
Een grotere spagaat of een groter conflict kan er bijna niet ontstaan. In andere culturen wordt er niet eens verwacht dat er iets is als ‘tijd voor jezelf’ zolang je jonge kinderen hebt. Daarnaast is de zorg een stuk minder intensief, omdat je een groot sociaal netwerk hebt waarbij je met meerdere vrouwen voor meerdere kinderen zorgt. Als ik een vriendin op de thee heb, vind ik het al een verademing dat er nog iemand is die mijn kinderen kan vermaken en ik vind het ook heerlijk om juist even met de andere kinderen bezig te zijn. Het is alsof dat (biologische) stemmetje in mijn roept: ‘Wat fijn dat ik deze moeder zo een beetje kan helpen.’<br />
<br />
Wanneer je baby perfect past in de westerse culturele opvattingen – zoals bijvoorbeeld bij ons tweede kind – dan is dat heel prettig. Je ervaart weinig weerstand vanuit de cultuur en je bent blij, want alles in je roept dat het ‘lekker’ gaat of ‘goed’ gaat. Dit is logisch, omdat de cultuur een ontzettend grote invloed heeft op ons als ouder, al vanaf dat we zelf een kleine hulpeloze baby waren.<br />
<br />
Wanneer je baby niet perfect past in de westerse culturele opvattingen – zoals bijvoorbeeld bij ons, ons eerste en derde kind – dan is dat wat ongemakkelijk. Je krijgt adviezen die niet lijken te werken. Je zit met een continue huilend kind en je voelt je verscheurd tussen datgene wat je gevoel je aangeeft en wat je omgeving roept.<br />
<br />
<h3>
<strong style="margin-top: 0px;">Je bent niet de enige</strong></h3>
Onze westerse cultuur sluit gewoon niet naadloos aan op onze biologie. Het wordt een probleem wanneer je baby vraagt om de biologie te volgen en dit vanuit cultureel aspect niet haalbaar is. Bijvoorbeeld omdat het niet anders kan, omdat lang niet iedereen kan teren op één inkomen. Het meebewegen met je kind vraagt enige oefening en blijft altijd een uitdaging. Ook al is het je tweede, derde, vierde, …<br />
<br />
Ik kan me compleet gelukkig voelen van het idee dat ik er ‘alleen maar’ voor de kinderen hoef te zijn. Hele dagen koken, huishouden, zorgen, liefde geven. Dat is biologie. Ik kan me compleet gelukkig voelen als ik aan het werk ben, andere ouders help, mezelf ontwikkel door literatuur te lezen. Dat is cultuur en dan voornamelijk het idee dat je ‘iemand’ bent wanneer je ‘iets’ doet.<br />
<br />
De biologie volgen betekent dat ik er voor mijn kinderen ben in het geven van liefde, warmte en geborgenheid. Het betekent nadrukkelijk niet dat ik al mijn eigen behoeftes opzij zet voor mijn kinderen. Het betekent dat ik accepteer dat vooral jonge kinderen veel van je kunnen vragen en dat ze dit nodig hebben om een gezonde en gelukkige volwassene te worden én het betekent dat ik me bewust ben van mijn voorbeeldrol als moderne westerse vrouw. Uiteindelijk kan ik natuurlijk niet anders dan mijn kinderen een stuk westers cultureel erfgoed meegeven.<br />
<br />
<br />
<br />
<em>Dit artikel is zorgvuldig samengesteld. Hier zitten heel wat uurtjes werk in. Ben je enthousiast en wil je (delen van) het artikel gebruiken? Ik zou het heel fijn vinden als je dat eerst even schriftelijk overlegd en in elk geval een bronvermelding plaatst.</em>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2419931687060427895.post-31466670909979172402017-11-20T09:00:00.000+01:002018-02-18T13:36:24.498+01:00Hiep Hiep HoeraJe herkent het vast... Vol goede moed neem je weer veel te veel hooi op je vork als moeder van een eental, tweetal of meertal kinderen. Ik leer het ook nooit.<br />
<br />
Het begon een week van tevoren en als ik mijn tijdlijn op Facebook mag geloven ben ik daarin nog hartstikke rustig. Al vindt Man me natuurlijk al lichtelijk hysterisch of krijg ik een 'moet je ongesteld worden?' naar mijn hoofd als ik ineens drie bakjes slagroom koop. Voor de taart dus.<br />
<br />
Ik vroeg me namelijk 'pas' op dat moment, die week voor haar verjaardag, af waarmee we Peuter zouden kunnen bekoren. Facebook puilt soms een paar maanden voordat het kind in kwestie de kaarsje op de taart mag uitblazen al uit van de vragen als 'Help, mijn dochter wordt drie! Wat nu?!' of 'Ik zoek uitdagend speelgoed, maar we hebben al zoveel. Tips?'. Over Pinterest nog niet te spreken. De ene bontgekleurde vlaggenlijn verstoot het andere creatieve verjaardagsthema. Ik vind het knap hoor. Die voorbereidingen. Ten eerste ben ik daar veel te impulsief voor en ten tweede word ik al moe als ik er aan denk.<br />
<br />
<strong>Dus. Man en ik peinzen over een simpel cadeau en dat kopen we uiteraard via bol.com, want met drie kinderen heb je geen moment waarop je stiekem wat kan kopen en denk maar niet dat ik me een speelgoedwinkel in waag met die donderstenen van ons. Vervolgens geven we het ook direct, omdat ik vergeten was dat het kwam, Peuter altijd alle pakketjes uitpakt hier en we geen verrassingen kunnen bewaren. En ook omdat we vinden dat Peuter op de dag zelf toch al compleet overladen wordt.</strong><br />
<br />
Die zaterdag deed ik braaf de boodschappen met één kind in mijn kielzog. Zondag stond ik de hele dag in de keuken. Zo'n moeder ben ik dan namelijk weer wel: wij eten grotendeels graan- en suikervrij. Sommigen vinden dan een verjaardag een reden om 'te zondigen'. Ik heb nooit begrepen hoe dat precies zit... Ten eerste straf ik mezelf niet door granen en suikers te laten staan en ten tweede is een zelfgemaakte taart veel lekkerder en leuker. Als ik van één ding compleet zen word, dan is het wel van taarten bakken.<br />
<br />
Tot dit jaar trouwens, want Kleuter huppelde - op zijn gipsbeen notabene - om de vijf minuten langs het aanrecht om te informeren of er al taart was, welke smaken ik nog meer ging maken en of hij al mocht proeven.<br />
<br />
Ik stond naar omstandigheden toch extreem zen de eiwitten stijf te kloppen en al kloppend dacht ik na over de start van de bevalling, over het verloop en over het laatste stukje. Hmm. Toch frappant dat er dan nu een derde is hè. Ik was er toch echt van overtuigd dat ik die bevalling nooit meer wilde meemaken.<br />
<br />
Elk jaar met de verjaardag van de kinderen denk ik terug aan de bevallingen. Bij Kleuter aan hoe het ons overviel. We waren net nog lekker met z'n tweeën uit eten geweest. Ik stond op van de bank en ik zweerde dat ik incontinent geworden was. Bij Peuter kreeg ik een wee en toen raakte ik zo euforisch dat de zaak akelig kalm bleef. Uiteindelijk kreeg ik goede weeën van het kijken naar een oorlogsfilm... Verzin het. Bij Baby zat ik met acht centimeter ontsluiting nog even rustig nootjes te eten op de bank, want 'ik heb honger'. Elke bevalling haar verhaal.<br />
<br />
Ik dacht weer aan die oorlogsfilm. Aan de zwangerschap, aan de bevalling en aan de eerste ontmoeting met onze eerste dochter. De eerste weken. Tot aan anderhalf jaar was het de gemakkelijkste baby allertijden. Wat is daar eigenlijk mee gebeurd?<br />
<br />
De eiwitten zijn mooi en ik spatel ze door de chocolade. Peuter wil namelijk drie dingen op haar taart: chocolade, roomboter en aardbeien. Ze menstrueert nog niet, maar haar hormonen zijn al akelig nauwkeurig voorgeprogrammeerd om dit soort heerlijkheden te herkennen. Nu nog eens per jaar in plaats van eens per maand.<br />
<br />
Hoe dan ook. De tijd heelt alle wonden. Littekens vervagen. Trauma's verwerk je in meer of mindere mate. Je giet een mooi sausje over de gebeurtenis. De natuur doet de rest: je vergeet het. Ben ik het echt vergeten? Onbewust natuurlijk niet. Tijdens de baring van Baby had ik nog behoorlijk wat last van wat onopgeloste zaken rondom de bevalling van Peuter. Alleen daar zou ik me nu dus totaal niet meer druk over kunnen maken. Het is geweest.<br />
<br />
Inmiddels drentelt er een prachtig, klein meisje met een dijk van een stem en een overdaad aan drama door ons huis. Die Peuter, die nog maar drie jaar geleden een hoopje met huidsmeer bedekt mens was. Bloot en kwetsbaar. Zich nog totaal niet bewust van meer dan alleen de afstand tussen mijn borst en mijn ogen. De natuur is zo wonderlijk. Niets meer dan respect.<br />
<br />
<br />
Hiep Hiep Hoera.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/01379418073404549037noreply@blogger.com0