Hysterie

Oh jee. Het is weer december. Ik ben tot aan het manische aan toe. Wat een adrenaline. Zou dit het gevolg zijn van het opgroeien in een warm en liefdevol gezin? Hoe dan ook. Ergens raken mijn hersenen compleet getriggerd van het zien van kerstbomen, lampjes en glitters. Sinterklaas kan me niet bekoren. Het is Kerst waaraan ik mijn hart heb verloren.

Mijn kinderen geloven niet in Sinterklaas. Of ergens natuurlijk wel, maar dat is meer omdat ze meevaren op de fantasie van de andere kinderen en omdat het Sinterklaasjournaal in de klas van Kleuter wordt gekeken in de pauze. Nadat Kleuter vorig jaar pertinent weigerde te gaan slapen bij de gedachte dat er een vreemde in ons huis zou komen – ’s nachts mamma!! – hebben we onze gezonde achterdocht jegens de hysterie omtrent deze gebaarde man nog eens grondig onder de loep genomen. De conclusie was: we vertellen het verhaal.

Ontzettend ontaarde moeder. Ik hoor jullie denken. Dit was ook best lastig, want hoe implementeer je de constatering dat dit kindvriendelijke kinderfeest niet bij jouw kindvriendelijk grootgebrachte kinderen past? Het Sinterklaasfeest is een heel traditioneel Hollands feest en wij zijn er ook van overtuigd dat dit iets is wat je kinderen absoluut niet mag ontzeggen.

Toch moesten we er wel wat mee. Ook al kon Kleuter destijds amper praten. Kritische vragen waren er wel. Je zag hem denken toen Sinterklaas weer in beeld kwam. Er klopte iets niet… Later nog eens. Nog eens. ‘Mamma! Weer een andere baard!!’ Had ik al gezegd dat onze zoon een uitstekend oog voor detail heeft? Dat heeft trouwens ook andere voordelen: ‘Mamma, wat een prachtige kleur lippenstift draag je. Die had ik nog niet gezien.’ Daar kan Man nog wat van leren.

Er stonden vorig jaar een aantal Pieten in onze keuken. Natuurlijk fantastisch dat de buurt dat doet en alle huizen met kinderen even aandoet. Peuter begon hysterisch te gillen en is nachtenlang huilend wakker geworden: ‘Mij niet leuk Piet!’.

Ouderschap gaat voor mij ook over het aanpassen aan kinderen. Hoe vast bepaalde tradities ook mogen liggen, normen en waarden mogen gelden. Man en ik zijn zelf ook nogal van het ‘buiten de gebaande paden.’ Waarom rechts als iedereen rechts gaat? Misschien is er links ook wel wat te ontdekken. Het is nooit te laat voor nieuwe inzichten en als daar nog geen blauwdruk voor bestaat, dan vinden we dat gewoon lekker zelf uit.

Dat deden we dus. Geïnspireerd op de antroposofie met haar prachtige verhalen, hebben we ook het verhaal van Sinterklaas verteld op een manier zodat onze kinderen het nu kunnen begrijpen. We passen het elk jaar een beetje aan en kunnen het dan langzamerhand finetunen. Ze begrijpen wat ‘net alsof’ is. Ze begrijpen wat ‘een spelletje’ is. Ze begrijpen wat ‘verkleden’ is. Dus zo tussen het spelen door, toen er weer een kritische vraag passeerde over de man met de baard, begon ik het verhaal. Het verhaal over een man die lief was voor andere mensen en zijn verjaardag vierde. Op zijn verjaardag wilde hij geen cadeaus. Kleuter kijkt op van zijn spel: ‘Geen cadeautjes? Hoe kan dat nou!!’

'Deze meneer was zo bijzonder dat we elk jaar nog steeds zijn verjaardag vieren. Omdat hij zo lief was voor mensen wilde hij geen cadeaus. Hij gaf juist iedereen een cadeau. Dat vieren we nog steeds en daarom krijgt iedereen met Sinterklaas een cadeau. Jij mag verzinnen wat je graag zou willen hebben, pappa en mamma kopen de cadeautjes en op 5 december zingen we lang zal hij leven voor Sinterklaas' (die inmiddels wel dood is… maar da’s een ander opvoedkundig onderwerp).

Het gaat er in als zoete speculaaskoek en voor Kleuter is de Sinterklaastijd nu een heerlijke tijd waarbij er nog steeds sprake is van spanning, maar gelukkig durft hij te gaan slapen en vraagt hij alleen af en toe wat een roe is en of stoute kinderen dan geen cadeautjes krijgen. Ik zal maar bekennen dat er dan een deel van mij smacht om dit gedeelte pedagogisch onverantwoord in te zetten wanneer Kleuter weer eens weigert om zijn eten te proeven.

Peuter is nog steeds hysterisch – helaas in de nare zin van het woord – omdat ze die verklede mensen maar niks vindt. Pakken, schmink, het is allemaal leuk zo lang ze het zelf maar aan heeft of op kan doen. Wanneer daar zo’n levensgrote volwassene staat waarvan je ziet dat ie niet helemaal klopt, vindt ze het maar niets. Peuter wil meer dan ooit in de draagdoek. Ze smacht naar haar eigenheid, want ze is natuurlijk wel drie jaar, maar het kleine meisje in haar heeft bibberende knietjes.

Het mooie is dat onze kinderen precies weten hoe het zit, maar toch helemaal meegaan in de fantasie en voor hun leven Sinterklaas en Piet nu echt. Kleuter zegt ook dat Sinterklaas niet echt is – ‘voor mij dan hè mamma, want andere kindjes denken dat hij wel echt is’ – en dat Piet hartstikke echt is. Hij is af en toe hysterisch. Vooral omdat hij zo ontzettend verzot is op pepernoten en omdat ik hem deelgenoot heb gemaakt van het geheime pakje voor pappa wat pappa echt niet mag weten.

Toen was het eerste Advent. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en mijn in een ver ver ver verleden Duitse genen nemen de overhand. Ik word hysterisch. De boom moet. Er moeten kerststukken. Er moeten raamstickers en vooral: er moeten lichtjes! Tijdens het naar school brengen van de kinderen is het maar goed dat ze vastgesnoerd zitten in de gordels van hun autostoelen, want ze zouden nog door het dak vliegen van schrik wanneer hun moeder weer kirt: ‘Jongens, lichtjes!! Zagen jullie ze ook?! Een kerstboom!!!’

Ik kan er echt niets aan doen. Ik ben nu ook nog de enige van mijn familie die nog niet naar de kerstmarkt is geweest. Mijn zusjes gingen samen en mijn ouders gingen afgelopen week. Ondertussen zit ik met een baby – in een rendiertrui -  op schoot en loopt het water me in de mond bij de gedachte aan Reibenkuche, Glühwein en al die leuke kraampjes met glitters. Als de kinderen later groot zijn dan ga ik weer met Man. Voor nu is het nog even afzien.

Onze kerstboom is hysterisch. Ik ben tweemaal zwanger geweest tijdens de kerstperiode.

Dus, onze arme kinderen. Hoewel ze absoluut opgroeien in een warm, liefdevol en stabiel gezin is het in december een heel ander verhaal. Eerst worden ze hysterisch van de man met de baard. Vervolgens is de beste man het land nog niet uit of neemt de vrouw van de andere man met de baard de hysterie over en plant ze een boom in de woonkamer. Twee bomen. Ze begrijpen er geen snars van. Mamma is het spoor bijster. Ik zie de twijfel in de ogen van Kleuter, want hij voelt mijn adrenaline, maar hij snapt het nog niet helemaal. Zoals met de vakantie, waar ik overigens ook eens een blog over schreef. Alleen nu is het zijn allereigenste moeder die zo van het padje is.

Ik hoop maar dat ik deze hysterie van mijn ouders heb overgehouden aan al die fijne momenten samen met het gezin. Spelletjes, gourmetten, buitenspelen in de sneeuw, warme chocolademelk met slagroom en aan het einde van het jaar drie dagen oliebollen eten. Ondertussen zullen we elkaar ongetwijfeld ook de hersens hebben ingeslagen wanneer we hysterisch overprikkeld waren van alle lampjes, kerstklokken en al het suiker.

Voor alle ouders: hou vol. Dat onze kinderen later ook maar een sprankje hysterie mogen voelen wanneer ze terugdenken aan het december van 2017.