Jij bent altijd thuis

'Jij kan dat, want jij bent altijd thuis'. Vanaf dat ik in 2013 besluit om thuis te blijven bij mijn kind krijg ik deze zin te pas en te onpas naar mijn hoofd geslingerd. Ik heb namelijk mijn huis zo opgeruimd en schoon én ik 'hou het vol' om suiker- en glutenvrij te eten, omdat ik altijd thuis ben.

Dus...

Het is een beetje hetzelfde als met een partner die 's ochtends weggaat van huis en 's avonds doodmoe van zijn werk thuiskomt. Ik zit ook doodmoe op de bank, nog na te sputteren van twee of drie individuen die ik de hele dag heb moeten verzorgen. Ik heb geen kans gehad de telefoon weg te drukken of me te verschuilen bij het koffieapparaat. Ik probeerde het wel hoor, maar dat koffieapparaat is niet zo groot hier en mijn klantjes lopen gewoon in de werkruimte. Een diepe zucht van mijn kant. Een frons: 'Huh? Jij bent toch de hele dag thuis?' Er komt nog net geen: 'Waar ben je nu dan zo moe van?' achteraan.

Dat zou er nog eens bij moeten komen...

Al foeterend sta ik hoogzwanger buiten: 'Jij hebt het maar gemakkelijk! Jij springt de auto in, lekker op je dooie gemakje langs alle klanten. Als je geen zin hebt om de telefoon aan te nemen druk je hem weg en je kan plassen en poepen zonder publiekelijke belangstelling!' Vooral die laatste blijkt toch een pijnpunt te zijn, want het komt in het heetst van de foetering toch nog maar mooi even om de hoek kijken.

Man heeft het lef gehad om te klagen over drukte. Niet handig met een tikkende hormonentijdbom in huis. Ook omdat ik wel duizend keer heb gevraagd of zo'n derde Blom wel een goed idee is met die temperamentjes en onze drukke - zeg maar barstensvolle - levens. Een zucht van afkeuring over de vaat die er nog staat is voldoende om mij direct weer tegen het plafond te laten knallen.

'Ik bedoelde het niet zo,' klinkt het nog zwakjes, maar Man heeft inmiddels teveel ervaring met een zwangere of ontzwangerende of premenstruele vrouw om die strijd nog weer aan te willen gaan.

Sinds 2013 heb ik het gevoel dat ik drukker ben dan ooit. Ook dat ik flexibeler ben dan ooit trouwens. Niet zozeer lichamelijk hoor, want van de borstvoeding kunnen je schouders en nek ook akelig vast komen te zitten. Er is in en om het huis zoveel te doen. Dat wordt nog een graadje erger wanneer we verhuizen naar de boerderij in 2015. Alleen al het aankleden, voeden en tevreden houden van de kinderen vraagt zoveel energie dat ik met regelmaat zo rond haf vier 's middags de voorraadkast in duik op zoek naar iets met héél veel calorieën. Mijn lijf schreeuwt om zoet! Er ligt dan ook altijd een plak chocolade klaar. Chocolade helpt altijd. Vooral die pure met noten.

Peuter komt naar me toe gedarteld. Ze kijkt me onderzoekend aan terwijl ik snel de deur van de voorraadkast achter me sluit en mijn kaken stijf op elkaar houd. Ik probeer mijn adem zo lang mogelijk in te houden. Ik ben namelijk wel bekend met dit tafereel. Peuter kijkt nog eens en snuift een keer: 'Mamma, eet jij chocola?'

Kak.

Ik vind het een hele prestatie wanneer ik alle was gewassen heb, wanneer ik tenminste twee keer per dag voor het eten heb gezorgd - en dan niet even heen en weer rij naar de snackbar - en dat iedereen nog blij en tevreden is, omdat ik me óók niet heb laten verleiden tot allerlei geschreeuw, gefoeter en ander pedagogisch onverantwoord gedrag. Dat ik mezelf ook gewoon nog lekker voel, ondanks alle emoties die er die dag voorbij zijn gekomen. Ik heb moeten schakelen tussen verdriet om een gestoten teen, verdriet om een verloren duplosteen, verdriet om het onrecht dat Kleuter Peuter aandeed, ongekende blijdschap om een banaan, ongekende blijdschap om de roze bakjes en vervolgens weer oneindig verdriet uitlopende tot intense woede toen bleek dat er niet drie, maar twee roze bakjes waren. Kleuter verzandt daarna nog in boosheid, omdat zijn suggestie om 'even bij Ikea een ander roze bakje te kopen' wordt afgedaan met een 'dat gaat nu even niet'. Respectloze en ondoordachte moeder. Hoe durf je de geniale ideeën van je Kleuter af te doen met een 'dat gaat nu een niet'?

Als iemand zegt dat ik het allemaal zo lekker voor elkaar heb omdat ik 'toch altijd thuis ben', dan voelt dat als totale miskenning van datgene wat je als thuisvrouw (of thuisman natuurlijk) voor je kiezen krijgt. Het ploeteren, het blij zijn met de wc die schoon is en nog geen vijf minuten later afgaan op de intense en dus uiterst verdachte stilte op het toilet om er vervolgens achter te komen dat het weer helemaal besmeurd is met bruine vegen, omdat Peuter de gedachte had dat ze zélf haar billen kon afvegen en dat restje wat er bleef hangen er ook zélf kon afpoetsen met meters toiletpapier.

Kak zei ik toch?

Een kennis stond onverwachts voor de deur. Mijn telefoon gaat terwijl ik met drie kinderen in de supermarkt loop. Eén in de winkelwagen, één in het stoeltje van de winkelwagen en één rennend tussen winkelwagen en gevraagde producten. Ik vind het al heel wat dat ik er twee in de winkelwagen heb gekregen, want soms doen Peuter en Kleuter een soort van 'wie vindt het snelste de boter, de kaas en de eieren'-spel.

'Hee, waar ben je?' is de vraag.

'Ik sta in de supermarkt met de kinderen,' antwoord ik.

Er volgt een stilte. Ik voel dat er wat van me verwacht wordt, maar ik begrijp nog niet helemaal wat ik dan zojuist heb nagelaten.

'Hoezo dan?' vraag ik.

'Ik dacht ik kom even langs...' volgt het aarzelend aan de andere kant van de telefoon.

'Ja sorry! Had even een berichtje gestuurd, dan was je niet voor niets gereden.' Ik begin me nog schuldig te voelen ook.

'Ja, weet je. Ik dacht, die is toch altijd thuis.'

Jakkes. Dat is wel een beetje een dooddoener hoor.

Het is keihard werken met die kinderen. Het is veel flexibeler zijn dan ik ooit had kunnen bedenken, het is veel geduldiger zijn dan ik had kunnen bedenken en ik kan ook echt veel bozer zijn dan ik ooit had gedacht. Vooral met die gierende hormonen door mijn lijf. Wat een verschrikkelijk overdreven versie van jezelf kan je toch wezen. Het is trouwens ook veel meer en veel intenser kunnen genieten van dat kleine grut dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Hoe dan ook. Ik ben er van overtuigd dat het werken buiten de deur absoluut voordelen heeft ten aanzien van het leven als thuisvrouw. Been there, done that and I liked it. Andersom heeft het leven als thuisvrouw absoluut voordelen ten aanzien van het werken buiten de deur. Ik zit er nu in en het is prima zo.

Hoe fijn zou het zijn dat we elkaar allemaal in elkaars keuze kunnen respecteren en niet de keuze van de ander gebruiken als excuus waarom dat het bij jezelf ogenschijnlijk zoveel anders loopt. Ik vraag me namelijk ook echt af óf het wel zo anders loopt. Tenslotte zijn we allemaal moeders, die allemaal de schoteltjes hoog proberen te houden en af en toe breekt er eentje, omdat Peuter de tafel dekte.