vrijdag 25 mei 2018

Vergeten

Het is alweer drie weken geleden dat ik ein-de-lijk eens een momentje voor mezelf heb. Als moeder van drie kinderen onder de vijf is het natuurlijk altijd stevig aanpoten. Als moeder van een plakkende baby - en inmiddels dreumes - is het helemaal een uitdaging om wat uurtjes 'vrije tijd' bij elkaar te sprokkelen. Waar ik dacht dat het misschien alleen maar makkelijker zou worden naarmate Dreumes ouder wordt, kom ik er steeds achter dat die eerste vier jaar écht heel intensief zijn en dat je dat dus heel gemakkelijk kan vergeten.

Zo kwam ik al denkend over wanneer ik toch de laatste keer echt weg ben geweest tot de conclusie dat ik in vijftien maanden tijd ongeveer een etmaal aan 'eigen tijd' had gehad. Da's dus 24 uur hè. Oef... Geen wonder dat ik me af en toe zo opgesloten voel!

Ik merk namelijk wel dat ik iets teveel in die moederrol gedrukt word. Hoe je het ook wendt of keert: als ik vijftig jaar eerder had geleefd was het een stuk normaler geweest dat ik een thuisblijfmoeder ben - of nouja vooruit, een moeder met een eigen onderneming werkend vanuit huis - en dat had ongetwijfeld gescheeld in het aantal visites dat ik overdag zou kunnen verrichten en het gevoel van opgeslotenheid of sleur. Nu zijn er soms vier muren van het huis, vier rijen struiken van de heggen om het huis en vier metalen hekken van het schoolplein. Dat was het dan. Enerverende boel hoor.

Zie het tij daarin maar eens te keren! Het doorbreken van patronen die er zo ingesleten zijn is een uitdaging op zich. Denk maar eens aan de keren dat je je man vraagt om zijn sokken ín de wasmand te gooien in plaats van er naast - of zoals die van mij naast het bed. Dat patroon is zo hardnekkig dat het gewoon al zeven jaar zo gaat. Om eerlijk te zijn vind ik het het grootste gedeelte van de tijd ook gewoon prettig om te zorgen voor de kinderen en Man. Het is fijn als het thuis allemaal lekker loopt. Maar toch. Steeds vaker vliegt het me naar de keel en merk ik dat het ook echt ten koste gaat van mezelf. Mijn creativiteit, mijn humeur. Ik ben een beetje een moppermoeder. Vaker dan ik zou willen in elk geval.

Man ziet het ook - zij het dat ik het ook wel echt heel duidelijk heb moeten vertellen. Dus daar zit ik dan. Ik heb drie uur 'vrij'! De oudste is op zijn clubje en Man heeft de andere twee onder zijn hoede genomen, want - oh hulde - op het bedrijf achter is het toevallig ook net rustig. Drie uur. In de auto op weg naar het clubje van Kleuter heb ik wel een idee wat ik kan gaan doen. Ik heb 1000 ideeën.

Uiteindelijk lever ik Kleuter af en kan ik dus nu gaan en staan waar ik wil. Let wel, voor het eerst in vijftien maanden! Dat zou een moment zijn waarop je in je ondergoed naar buiten rent, omdat je zo blij bent dat het na de tropische hitte eindelijk weer eens regent. Of dat je een bommetje maakt in het zwembad, omdat je zo blij bent met de verkoeling. Maar zoals zo vaak wanneer er 'een beetje tijd over' is, bevries ik juist.

Ken je dat? Het is alleen maar druk, druk, druk en nou heb ik al een hekel aan stress en jagen, maar druk, druk, druk vind ik helemaal irritant. Dan zit ik op de bank met Dreumes die net nog weer even een matrasje zocht voor haar ochtendslaap en dan kan ik alleen maar denken aan wat ik nog allemaal zou kunnen doen. De kozijnen verven, bloemen planten in de tuin, eindelijk eens de kledingkast opruimen. En dan is er dat unieke moment dat je écht even wat kan doen en dan kan je alleen maar als een zoutzak op de bank hangen. Dat had ik dus nu ook, alleen dan in de auto.

Ik rij eerst een uur rondjes in de auto. Nou vind ik autorijden heerlijk, maar ook dat het liefst met een doel. Dat is er niet. Of nouja, ik kan niets verzinnen. Na een uur ben ik eigenlijk een beetje verdrietig. Ik constateer namelijk dat ik het vergeten ben hoe ik mezelf kan vermaken zonder kinderen. Dat was iets waar ik juist altijd heel erg goed in was! In mijn studententijd pakte ik gewoon de trein naar Scheveningen, omdat ik daar zin in had. Hoe vaak heb ik niet in mijn eentje op een terras gezeten, zonder telefoon! Gewoon zelf. Lekker in het moment. Ik was daar echt heel goed in.

Nu dus niet meer en dat maakt me verdrietig. Juist omdat ik het zo belangrijk vind om ook aan de kinderen mee te geven dat je jezelf niet hoeft te verliezen, zodra je nieuw leven op de wereld zet. Ik had het er ook met een vriendin over: hoe ziet je eigen kledingkast eruit en hoe ziet de kledingkast van de kinderen eruit? Ik loop dus in kleding die al minimaal vijf jaar oud is en dus ook drie zwangerschappen heeft meegemaakt. Ongekend. Oeps.

Dat momentje alleen, want uiteindelijk vond ik mijn levenslust weer een beetje terug, belandde ik op een terras aan het water met een kop thee en een veel te groot stuk Mon Chou taart. Ik heb een plan gemaakt. Ik kan echt alleen maar de niet-moppermoeder zijn wanneer ik af en toe tijd heb voor mezelf. Gewoon écht alleen. En ik maak mezelf ook heel blij als ik in mijn eentje in de bios of in de sauna zit hoor. Heerlijk! Dat gevoel ben ik nog niet vergeten.

Het mooie van zo'n plan is wel dat het in mijn hoofd al helemaal klopt en logisch is, maar dat ik ook een wederhelft heb die er de noodzaak van moet inzien. Het kwartje valt af en toe. Het grootste gedeelte van de tijd is het kwartje aan het tollen en zit ik er hoopvol naar te staren wanneer het nu eindelijk eens omvalt. Dan moet ik er wel even bij vermelden dat Man dus absoluut een communicatieve held is en ontzettend ondersteund in huis, maar dat deze gewoonte - en ik denk eigenlijk dat het toch een soort van traditioneel rollenpatroon is - van 'mamma doet de kinderen wel' er hardnekkig ingesleten is.

Ik ben nu alweer drie weken mijn plan aan het uitvoeren, zodat ik meer momenten 'vrij' heb. Het ziet er als volgt uit:
- Ik heb een boekje gemaakt met de maaltijden die we gedurende de week eten, van ontbijt tot avondeten. Daar staat direct bij welke producten er voor nodig zijn en zo heb ik ook heel eenvoudig mijn boodschappenlijst klaar.
- De was is al drie weken op orde. Ik wist niet dat het mogelijk was! Het washok is zo goed als leeg en de kasten zijn gevuld. De 'waar is mijn onderbroek' hoor ik nauwelijks! Da's al een hele verademing op zichzelf.
- Nu ik ook het huis weer zelf moet schoonhouden, omdat onze poets helaas niet kon blijven, lukt dat zelfs ook beter!

Het is allemaal zo verschrikkelijk onsexy en burgerlijk. Maar het werkt! Dat is echt het enige dat telt. Als het huishouden loopt is er tenminste weer tijd en ruimte voor andere dingen.

En dat is het 'em helemaal: ik ben al zo lang zwanger en voedend dat ik ben vergeten hoe het is om 'alleen maar' faciliterend te zijn. De keren dat Dreumes bij me drinkt zijn zo afgenomen dat er daarin ook adem ontstaat. Al die ruimte die vrijkomt, zorgt natuurlijk ergens ook voor een leegte. Uiteindelijk ben ik één massa die gevuld wenst te worden. Dan kijk ik naar mezelf en dan denk ik: 'Goh, het is nu weer tijd voor Trees in plaats van mamma.' En ondertussen weet ik niet meer zo goed hoe.

Da's dus nog wel even wennen allemaal. Ik ben begonnen met een nieuwe garderobe voor Man en mij, want we hebben er beiden drastisch op ingeleverd die afgelopen vijf jaar. Alleen dat al: weer frisse en vooral goed passende kleding. Een genot! Verder is het nog even zoeken naar een nieuwe routine. Dan scheelt het weer dat ik het misschien vergeten ben, maar dat als ik maar diep genoeg graaf het vanzelf wel weer bovenkomt drijven. Dan besef je je weer: écht vergeten is mij nog nooit gelukt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten