Mooie plaatjes

Je hebt klotsende oksels van de geringste lichamelijke inspanning, rondom je neus zie je bleek en dat wordt prachtig afgemaakt met wallen tot onder je kin. Die kin is trouwens ontsiert door hier en daar een 'jeugd'-puistje. Vers moederschap.

Ik had geen verwachtingen van het moederschap, behalve dan dat ik dacht dat ik het wel leuk zou vinden en er daarom aan ben begonnen. Inmiddels ben ik alweer ruim vijf jaar moeder. De tijd vliegt. Ik sta er maar niet teveel bij stil dat ik zelf ook vijf jaar ouder ben geworden, zonder dat ik dat eigenlijk goed en wel kan beseffen tussen alle voedingen en luiers door. Ik voel me trouwens niet ouder, want datzelfde moederschap heeft me veel veerkrachtiger gemaakt dan dat ik was.

Afgelopen week werd het me weer duidelijk hoe belangrijk het is om te praten over het moederschap en welke gevoelens dat bij je oproept. Ik heb meerdere keren met ouders gesproken die weliswaar geen verwachtingen hadden van het ouderschap, maar waar het toch best allemaal nog zoeken was en ook best tegenviel. Daar heb ik ook direct meteen de kern te pakken, want uitspreken dat het ouderschap je tegenvalt is toch wel een taboe van heb ik jou daar. Je moet genieten en op je roze wolk blijven zitten. Alsof dat kan met al die resterende zwangerschapskilo's...

Het raakt me diep wanneer ik de struggle zie van jonge moeders. Zoveel emoties die je voelt, maar een omgeving die vaak nog net niet letterlijk tegen je zegt dat je niet mag voelen wat je voelt. Daardoor wordt je nog onzekerder en ben je eigenlijk veel te druk met jezelf en je emoties, terwijl je alle energie en aandacht voor je baby nodig hebt. Baby voelt dat jij er 'niet helemaal' bent en gaat ook nog eens lekker protesteren. Zie daar een vicieuze cirkel. Eentje die behoorlijk onprettig voelt, kan ik je verzekeren vanuit mijn eigen ervaring.

Waarom dan die foto? Uiteraard zit daar een weloverwogen besluit achter. Ik geloof namelijk dat dit juist een heel groot deel van het probleem is: sociale media, überhaupt de media. Het verse moederschap en bijbehorende leven lijkt allemaal zo prachtig en je kan er ook nog eens filters over aanbrengen, zodat het nóg mooier lijkt. Ik hou daar zelf ook van: plaatjes oppoetsen voor Instagram. Ik hou er alleen niet zo van om dat oppoetsen in mijn dagelijks leven te verweven, want als dat is wat ik mijn kinderen moet meegeven dan wordt het een gekke wereld.

Achter elk mooi plaatje zit een verhaal. Zoveel er zichtbaar is voor de buitenwereld op basis van een eerste indruk, zo weinig is er zichtbaar over wat er daadwerkelijk speelt.

Twee kinderen en een fiets

De foto van onze jongste met onze oudste lijkt heel gemoedelijk. Dat is het op dat moment trouwens ook. Ik zit lekker onder de parasol de was op te vouwen, terwijl de kinderen spelen. Twee gezonde, ondernemende kinderen die lekker met elkaar een fiets aan het ontdekken zijn.

Het verhaal achter de foto is dat beide kinderen als baby's ont-zet-tend veel huilde. Met de oudste wisten we niet wat ons overkwam! Waar we steeds op zoek waren naar bevestiging van onze gevoelens van onmacht en wanhoop, ontbrak er een klankbord. Hoe vaak ik niet heb aangehoord dat het 'een fase' is of dat ik mijn kind 'gewoon even moest laten huilen'. Ik voelde juist als ouder heel goed aan dat het niet om een fase gaat, maar om temperament. Dat je kind gewoon zo is. Dat vergroot alle onzekerheid en wanhoop nog meer, want wat staat je dan nog te wachten voor de verdere toekomst? Een beetje begrip was zo fijn geweest.

Uiteindelijk zijn wij tot de conclusie gekomen dat onze veerkracht vele mate groter is dan we op voorhand dachten.

Ons tweede kind is bijna saai te noemen. Als baby slaapt ze, ze drinkt en ze maakt haar luier vol. Vervolgens slaapt ze weer. Wat een verademing: zo kan het dus ook! Dat gemakkelijke heeft ze inmiddels trouwens ruimschoots ingehaald. Ze heeft nogal gevoel voor theater.

Bij de zwangerschap van de derde krijg ik al een beetje een voorgevoel dat zij net zoals de oudste is. Niets blijkt minder waar en waar je met de eerste nog lekker de baby helemaal kan volgen en zo het huilen enigszins beperkt - al is dat ook maar achteraf gezien, want toen ervoer ik dat echt niet zo - moet die derde gewoon mee in het leven van het gezin dat er al is.

Ik heb me heel vaak afgevraagd waarom ik dit wil en heel vaak gewenst om een week alleen op een tropisch eiland. Gewoon even niks anders dan slapen, zon en rust. Man, wat zou dat genieten zijn.

Een heerlijk etende baby

Heerlijk een baby die zo goed eet! Met een vork nog wel! Baby is zo enthousiast over alles wat met eten te maken heeft dat ze hysterisch aan mijn rok hangt, wanneer ik aan het eten koken ben. Zodra ze haar kans schoon ziet klimt ze de eettafel op om te veroveren wat haar het meest lekkerste stukje van alles lijkt. Op het moment dat het lijkt dat haar broer of zus meer krijgt begint ze te protesteren en vliegt er een vork of drinkbeker om onze oren als we haar durven te negeren.

Over het eetgedrag van de oudste twee nog maar te zwijgen. De oudste heeft bedacht dat alles op zijn innerlijke weegschaal van betrouwbaarheid gewogen moet worden. Mamma heeft namelijk maar één doel en dat is haar kinderen vergiftigen met groenten en fruit.

We hebben een groentetuin. Alles wat daaruit komt is per definitie betrouwbaar uiteraard, behalve wanneer we het hebben verwerkt tot een gerecht. Onze middelste kopieert de oudste, omdat dat zo hoort. Wanneer we haar er op wijzen dat we haar vervolgens ook kunnen aanspreken met de naam van de oudste en dat ze dan net zulke korte haren mag, wordt ze hartstikke boos: durf niet aan haar staartjes te komen.

Je kan je een voorstelling maken van de taferelen aan onze eettafel.

De heerlijk slapende baby in de draagzak

Schattig hè! Ik vind het een prachtige foto en het geeft mooi weer hoe ontspannen onze jongste is als ze eenmaal in de draagzak zit. Ze is helemaal vertrokken. Dit was ongeveer de eerste keer dat ze zonder speen in slaap is gevallen. Die speen was ik namelijk kwijt...

Vóórdat ze in slaap viel heeft ze een half uur gemopperd. Heb ik haar zo'n twintig keer in en uit de draagzak gehaald, geprobeerd of ze wilde drinken, of ze zin had om wat te eten en met klotsende oksels en lichte paniek alle spullen overhoop gehaald om te kijken waar die verrekte speen is gebleven. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het dat ik dénk dat ik materieel voldoende toegerust ben voor baby en haar nukken en dan een heel essentieel stukje materiaal lijkt te ontbreken.

Zelfs bij de derde kan je nog complete wanhoop ervaren. Als je goed kijkt zie je dat ik een beetje wit rond mijn neus ben.

Bloemen

Uiteindelijk heb ik door alle emoties die mijn kinderen in de afgelopen zes jaar bij mij op hebben geroepen ook een soort rust gevonden. Ik kan me nog steeds heel gestresst voelen hoor, zeker als het huis ontploft is en ik weet dat ik door die ontploffing niet aan de dingen toe kan komen die me weer kunnen ontspannen. Ik heb geleerd dat alles tijd kost. Veel meer tijd dan mijn vaak ongeduldige zelf wil.

Verzetten heeft geen zin. Je overgeven aan de situatie wel. Dus koop ik een bos bloemen. Ik word namelijk heel blij van bloemen. De kleuren, de geur, nog meer leven in huis. Een bosje bloemen aan een moeder is wat mij betreft echt het meest onderschatte cadeau. Duidelijker laten weten dat je aan haar denkt en onuitgesproken waardering uitspreken, kan bijna niet.

Mijn man is boer en heeft niet altijd gelegenheid om het huis van een verse bos te voorzien. Dus, bij alle aankopen voor het bedrijf bedingt hij een bosje bloemen. Voor zijn vrouw én zijn moeder.