Groeien

Dat het moederschap een kwestie van groeien is, dat ervaar ik al vrij snel na de geboorte van onze oudste. Steeds denk ik dat ik er ben: nu heb ik de balans gevonden tussen privé, werk, mamma zijn, mamma voelen en ook nog een beetje tijd voor mezelf.

Eigenlijk kom ik steeds van een koude kermis thuis. Helemaal thuis blijven bij de kinderen is in eerste instantie geen optie. Ten eerste ben ik het niet gewend en ten tweede is dit ons eerste kind en heb ik er mijn handen vol aan, maar eigenlijk ook helemaal niet. Ik ben veel drukker met het inrichten van ons nieuwe leven als gezin. Achteraf gezien dan hè.

De overgang van één naar twee kinderen gaat voor mij bijna vlekkeloos. Natuurlijk is de bevalling een bloederige bedoeling en natuurlijk loop ik nog een half jaar met melkvlekken in mijn shirt, maar ach. We hebben al een ritme en dat is erg fijn. We vinden zelfs de tijd om ons huis veel sneller dan verwacht te verkopen en daarmee mijn schoonouders bijna een rolberoerte te bezorgen, omdat wij in hun huis gaan wonen en zij dus ineens sneller dan verwacht een nieuw onderkomen moeten vinden.

Dan de derde. Ja ja. Die doen we er niet even bij. Ik heb al zo'n donkerbruin vermoeden wanneer ik met acht weken zwangerschap al snikkend en snotterend aan de eettafel zit. Mijn lieve man onderschat ook deze keer weer de kracht van de gierende hormonen en heeft het aanrecht niet opgeruimd. Ik raas iets over verantwoordelijkheid nemen voor zijn daden en zorgen dat hij het toch allemaal beter op orde krijgt, want straks lig ik weer een paar weken plat en dan moet het huishouden toch gewoon doordraaien. Onoverkomelijk. Zo'n vuil aanrecht.

Met 32 weken zwangerschap - die ik tot dan toe eigenlijk niet eens echt als zwangerschap heb ervaren want ik kan maar doorgaan en doorgaan - is het genoeg geweest. De Dieuw - zoals ik onze baby liefkozend noem - drukt me plat op de bank. Een onverklaarbare hoge bloeddruk, die overigens twee weken later even onverklaarbaar weer daalt naar perfecte waarden. Die twee weken zijn genoeg voor mij om mijn werk neer te leggen. Ik bedoel. Te minderen. Iets minder. Gewoon even kijken wat ik nog wel kan. Af en toe. Ik weet dat ik iets te leren heb over grenzen stellen, maar eigenlijk ben ik er nog niet aan toe. Achteraf gezien.

We hebben een prach-ti-ge bevalling. Natuurtechnisch ben ik net een aap, want ik sta even stil, ik baar en ik kan weer verder. Natuurlijk steken natuur en karma daar in goed overleg met elkaar een stokje voor, want ze weten hoe de vork in de steel zit en aangezien ik nog heel veel moet leren over grenzen, onthaasten en in het moment leven, drukt karma me met De Dieuw op de bank. Acht lange weken. Achteraf gezien was dat slechts het begin.

Ik werk steeds minder. De Dieuw vraagt namelijk 24/7 zorg, onze oudste blijkt er één met een 'etiketje' en eigenlijk hebben alledrie de kinderen - verrassend genoeg - echt heel erg veel behoefte aan hun moeder. Nou vertel ik dat elke klant en later in september ga ik er ook over schrijven. Ik draag datgene uit wat ik hier thuis zie en toch ook niet helemaal. Ik blijf maar zoeken naar een balans tussen privé, werk, mijn eigen carrière, datgene wat de natuur van me vraagt als moeder en ergens achterin nog iets van tijd voor mezelf.

Ik heb het gevonden. Het is een lange weg geweest met heel veel groeistuipen, gloriedagen en bijbehorende groeipijnen. Daarvan maak ik jullie ongetwijfeld in de toekomst nog deelgenoot, want wat een rijkdom aan ervaringen, stof tot nadenken en verschrikkelijk mooie overpeinzingen heeft dat opgeleverd. Mijn hoofd zit vol met vuurwerk en eureka's.

Het mooie van mijn vondst is tevredenheid met de situatie en voldoening. Trots dat ik het kan zien - na een beetje een pijnlijke lijdensweg wel hoor - als rijkdom en niet langer als falen. Balans. Stevigheid en natuurlijk bijbehorende rugpijn, hoofdpijn en mopperbuien, want dat hoort er óók bij als je keuzes maakt en alle ballast los laat.

De knoop is doorgehakt. Ik ben 'alleen maar' mamma. Een baken voor mijn kinderen, de drijvende kracht achter het bedrijf van mijn man. De allerbelangrijkste taak die er bestaat op de hele wereld. Wie kan onze kinderen beter onder haar vleugels nemen dan hun bloedeigen moeder? Ongetwijfeld zullen ze later mopperen dat ik te streng ben, omdat ik spek geen avondeten vind en ze elk half jaar mee moeten naar de controle van de tandarts. Ik neem het voor lief. Met liefde.

En ik blijf uiteraard schrijven, want dat kan en wil ik niet loslaten.