maandag 2 juli 2018

Tijd

Dag na dag kom ik nieuwe onderwerpen tegen om over te schrijven. Dag na dag maak ik voornemens om het op te schrijven of in elk geval voor een tijdje te onthouden, want het is zo zonde wanneer het verloren gaat. Het gaat verloren. Samen met de tijd tikken mijn gedachten weg en zoeken ze een fijn laatje op in mijn bovenkamer, aangezien het aan tijd ontbreekt om het uit mijn hoofd op het beeld te tikken.


Die tijd. Er zijn zoveel dingen die ik me nooit had kunnen voorstellen toen ik nog geen moeder was. Wat konden we steunen en kreunen, omdat we tijdgebrek hadden. Wat is dat in retrospectief toch een lachertje. Datzelfde lachertje ervaren we ook wanneer we opschakelen van één naar twee kinderen, van twee naar drie kinderen en van drie kinderen naar drie kinderen plus kat. Ik ben me er heel bewust van dat die moeders met vier kinderen of meer over mij kunnen denken 'Ach, wat schattig. Ze denkt dat ze het druk heeft.'

De tijd gaat soms sneller dan dat ik hem kan invullen. Het lijkt vaak alsof er nog heel veel dingen moeten, zoals wassen, koken, de zoveelste poepluier verschonen of de zoveelste keer de snottebellen van de ramen afvegen. Een bult zand onder je blote voeten, terwijl je nog geen kwartier geleden de stofzuiger hebt opgeborgen. Een bult was in de badkamer, terwijl je een uur geleden echt dacht het laatste wasje te draaien van vandaag. Of die ene achterblijvende pan op het fornuis, terwijl je ervan overtuigd was dat je echt alle vaat hebt opgeruimd.

Er zijn een paar factoren die invloed hebben op mijn tijdsbeleving.

Ten eerste helpt het wanneer ik goed geslapen heb. Dagen die volgen op nachten die op dagen leken wat betreft inspanning zijn per definitie dagen waarop ik tot een uur of elf in de ochtend humeurig ben. Twee koppen koffie doen hun werk allicht, maar ook dat is natuurlijk geen levenselixer of wondermiddel. Wanneer ik goed geslapen heb - dat gaat in dezen over kwaliteit en niet over kwantiteit - dan kan ik bergen verzetten. Da's dus mooi handig voor die bult zand of die bult was.

Ten tweede helpt het wanneer de kinderen een goed humeur hebben. Een hangende baby kan ik wel aan. Die hang ik op mijn rug of hang ik een keer extra aan de borst. Daar vaart ze wel bij en dan valt het overige gehang vaak wel mee. Een hangende peuter-puber is al een ander verhaal. Peuter gaat recalcitrant chagrijnig zitten kijken - met haar zwartbruine kijkertjes onder gigantische wimpers - met haar armpjes over elkaar heen geslagen en haar onderlip in een vakkundige pruil. Geen reactie van mamma betekent dat er geprikt gaat worden: mamma achter de voeten lopen, aan mamma hangen, om alles huilen, om alles schreeuwen, aan mamma hangen terwijl je om alles huilt of schreeuwt en als dat niet werkt dan ga je schreeuwend en huilend aan een inmiddels schreeuwende - en soms huilende - mamma hangen.

Ten derde is het belangrijk hoeveel kwalitatieve 'ik-tijd' ik de afgelopen periode heb gehad. Staat het licht op groen, dan heb ik een opperbest humeur. Staat het licht op oranje dan hou ik het nog wel even vol, maar wanneer ik het idee heb dat ik alleen maar opgeslokt wordt door de bulten en bergen van het moederschap en het bijbehorende huishouden... Bah!

Tijd blijkt ook maar relatief. Ik kan snakken naar tijd voor mezelf, terwijl ik de hele middag op mijn kont in de tuin heb gezeten. Ik kan opzien tegen die bulten en bergen was, terwijl ik het met een dagje helemaal heb weggewerkt. Ik kan uitstellen als de beste wanneer ik te veel en te vaak en te lang op mijn telefoon zit te pielen. Scrollen door Instagram. Scrollen door Facebook. Hier even reageren. Daar even reageren. Nog een keer scrollen. Nieuw berichtje. Hopsakee. Daar had ik ook nog een mening over en ik vind het ook wel netjes om te reageren op het bericht waarin ik ben getagd.

Tijd. Mijn telefoon eet tijd. Meer dan wat dan ook merk ik dat mijn telefoon niet alleen de eigen accu leeg slurpt, maar ook mijn tijd weg slurpt. Heel even gaat het nog wel, maar als je de grens eenmaal over bent, tikt er zo een half uurtje of een uurtje weg. Al die kleine ogenblikjes bij elkaar, even kijken, even reageren. Ze vormen samen een flinke bult of berg die je maar zo anders had kunnen besteden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten