Emoties

Emoties maken ons tot wie we zijn. Nadat ik onze auto vorig weekend in de prak reed, terwijl twee van mijn kinderen achterin zaten, valt het me des te meer op hoe het leven een aaneenschakeling van emoties is.

Zo essentieel als deze emoties zijn, zo weinig geven we er daadwerkelijk ruimte aan.

Verbazingwekkend hoe een jonge moeder haar mond wordt gesnoerd wanneer zij aangeeft dat het ouderschap haar zwaar valt, dat ze moe is van de baby en diens constante verzoeken, dat ze graag zelf eens zou willen douchen en vooral zou willen slapen. Lang willen slapen. Héél lang.

'Ja ja, weet waar je aan begonnen bent.'
'Zo hebben we er allemaal bij gezeten.'
'Dit heb je zelf gewild hoor!'

Je begint wellicht uitgerust aan je bevalling, maar uitgerust aan het ouderschap beginnen is mij tot drie keer toe niet gelukt. Dus kom je ook direct in aanraking met de facetten van jezelf die je tot dan toe prima kon wegstoppen, omdat je uitgerust en goed gevoed was. Bovendien was je ontspannen en had je geen last van de eeuwige moederlijke onzekerheid. Die dus ook gewoon bij een tweede, derde en volgende keihard toeslaat.

'Het is je [tweede, derde, etc] nu weet je het wel toch.'
'Jaaa, twee is een vertiendubbeling van één.'
'Nu kun je niet meer zo gemakkelijk uitrusten hè!'

Ik vraag me dus daadwerkelijk heel hard af wat nou de toegevoegde waarde is van bovenstaande zes opmerkingen, waar er allicht nog heel wat aan toe te voegen zijn. In geen van de gevallen is er namelijk ruimte voor de emoties van de ouder.

Hoe we hebben aangeleerd om vooral niet te benoemen wat de emoties zijn en wat ze met ons doen, vind ik niet zo gek.

Een baby valt. De baby huilt (uiteraard, want schrik en wellicht ook pijn)
De ouder komt naar de baby toe. 'Kusje erop. Over!'

Uh... Nee dus. Pijn en schrik gaan niet over door een kusje.

Wat zou er gebeuren als je zou benoemen dat je ziet dat je kind gevallen is? Dat het misschien geschrokken is? Dat het pijn heeft? Waar dan? Hoe voelt het? Door even stil te staan bij de gevoelens van je kind - óók als baby - creëer je een mens dat weet wat het ervaart, waarom en vooral hoe het er mee om kan gaan. Bovendien zoom je even in en kan de ervaring daarna een plekje krijgen, zonder dat het je blijft achtervolgen - al dan niet op de achtergrond.

Nu hebben we dus legio vrouwen die voelen wat ze voelen, denken dat ze er niet over mogen praten, het voor zichzelf houden en er volgens lekker op gaan zitten malen. Legio mannen die hebben aangeleerd dat ze hun emoties niet mogen tonen, dus tranen inslikken of überhaupt vergeten zijn dat ze kunnen huilen.

Ik leer mijn kinderen te voelen wat ze voelen. Het te benoemen. Als er tranen vloeien wil dat niet zeggen dat je verdrietig bent. Peuter huilt om muziek, baby huilt van frustratie en ik laat zelf mijn tranen vloeien bij boosheid.

Mooi hoe Kleuter tegen mij zegt: 'Mam, met traantjes kan ik ook blij zijn.'