maandag 15 januari 2018

Leegte

Als je het gevoel hebt dat je kinderen je in de weg zitten...

Ik wil nog zoveel doen, maar ik kom aan niets toe. Zittend op de bank met een plakkende Baby of een koortsige Peuter draaien mijn hersenen overuren. Ik moet nodig de vensterbanken eens schilderen. Is de speelhoek eigenlijk nog wel leuk genoeg? Een kast daar zou ook wel handig zijn. Als ik straks even tijd heb maak ik direct nieuwe kussenhoezen voor op de bank. Dat vloerkleed past dan ook niet meer. Misschien maar even op Marktplaats kijken.

Waar ik de middag begon met lekker rustig zitten op de bank voor het functionele – de kinderen slapen super gemakkelijk in wanneer ze op mijn borst liggen – zit ik een uur later nog steeds vast op de bank, te klooien met mijn telefoon. Al zoekend op Marktplaats naar een vloerkleed waar we nu toch geen budget voor hebben.

Op die momenten dat ik aan de bank gekluisterd zit, heb ik 1000 ideeën die allemaal niet uitvoerbaar zijn vanwege het jonge leven op mijn borst. Dat jonge leven heeft mij hartstikke hard nodig. In mijn hoofd past het alleen niet dat ik door er te zijn ook al een topprestatie lever. In mijn hoofd moet ik nuttig zijn en actief. Dat ik ook nuttig ben terwijl ik als matras dien, is dan weer iets wat ik zo vanzelfsprekend ben gaan vinden dat ik het niet eens meer zie. Ik begin te mopperen in mijn hoofd en al gauw ontstaat er onrust.

Ik voel me leeg. Nutteloos. Gedwongen inactief. Dezelfde leegte voelde ik toen ik het besluit nam om te stoppen met werken in loondienst. Dat is nu bijna vijf jaar geleden. Het was verschrikkelijk in het begin. Op een verjaardag valt elk gesprek stil zodra er de vraag komt wat je eigenlijk 'doet'. 'Ik ben thuis bij mijn kind.’ Een ongemakkelijke stilte. Een frons. Een 'wat fijn dat dat kan' of een 'ik zou het ook wel willen, maar we hebben een hoge hypotheek'. Excuses voor het maken van je keuzes, zonder dat ik een oordeel heb over jouw keuze.

Zo’n gesprek draagt er niet aan bij om me wel weer even 'iets' te doen voelen. Ik ben 'alleen maar' moeder. Ik zorg voor het huishouden en mijn kinderen. Ik faciliteer, zodat Man een al dan niet flitsende carrière kan maken. Ik doe zo ontzettend veel en ik heb misschien wel de belangrijkste onbetaalde (of onbetaalbare?) baan op aarde. Ik ben moeder. Toch voel ik me volkomen leeg en nutteloos.

Het was in die tijd dat ik mijn kruistocht begon. Mijn hoofd boven het maaiveld uitsteken is me niet vreemd. Ik ben ook erg goed in de 'waarom' en het eindeloos speuren naar rechtvaardigheid. Zo ontstaat mijn fascinatie voor onze biologie en onze cultuur.

Inmiddels werk ik vanuit huis. Dit jaar al voor het derde jaar fulltime. Soms zit ik met de handen in mijn haren: hoe doen anderen dat toch?! Met een eigen bedrijf heb ik de lat direct weer over de Grand Canyon gelegd. Balanceren, want als ik val dan val ik te pletter in duizend jaar oude aarde.

Ik beteken ontzettend veel voor jonge ouders. De moraalridder in mij ziet dat en is oprecht blij dat ik ouders hetzelfde opgeluchte gevoel kan geven wanneer baby’s biologie van de eeuwig durende plak en mamma’s cultuur van de eeuwig durende nuttigheid met elkaar conflicteren. Maar ook ik heb die cultuur meegekregen waarin ik alleen iets 'ben' wanneer ik werk voor een ander. Een ander dan Man en kind. Voor een volstrekte vreemde werk je je uit de naad en breng je je kinderen naar nóg een vreemde. Wederom, ik heb hier geen oordeel over. Ik aanschouwde mezelf vanaf een afstand en dat was het moment dat ik me afvroeg of het niet anders kan. Het voelt vreemd. Alsof ik naar een ander kijk. Is dit echt waar?

Wij moeders zijn zo ont-zet-tend belangrijk. We staan klaar voor alles en iedereen. Voor een mondje meer aan tafel draaien we de hand niet om. Ben je eerst uitgeput met één kind; zodra je er twee hebt voelt één als vakantie en moet je uitkijken dat je je niet gaat vervelen. Dat gaat door. Met drie voelt twee als peanuts. Mamma is zó veerkrachtig. Ondertussen verzorgen we alles en iedereen en vergeten we onszelf. Mamma is een kei in zichzelf naar de laatste plek verdringen.

Het laatste hapje slagroom… Twee kinderen kijken me smachtend aan. In plaats van het door drie te delen geef ik alleen de kinderen wat en sla ik mezelf weer over. Shoppen gebeurd vooral voor de kinderen. Het hoognodige om er netjes uit te zien schaf ik af en toe aan – uiteraard in de uitverkoop - en waar een truitje in de puberteit na zes weken bij het vuilnis moest, heb ik nu kledingstukken van zes jaar oud. In elk geval ben ik een stuk milieuvriendelijker geworden.

Vind je het gek dat ik me soms leeg voel? Zoveel offers die ik geef. Een citaat uit Braveheart: 'Ik deed moeder meer pijn bij de geboorte dan dat ze mij ooit zal kunnen raken.’ Een nare scène, maar absoluut waar! Al bij de baring leren wij offers geven ten gunste van onze kinderen. Daarin kunnen we doorslaan. Dan eindigen we in een huispak op de bank en niet omdat dat zo lekker zit, maar omdat je niets anders meer hebt. Alles voor de kinderen.

Uiteindelijk draait het allemaal om balans in het leven. Wanneer ik de balans verlies voel ik me leeg. Er trekt een mist op in mijn hoofd. Mijn gedachten worden gesluierd en mijn waarnemingen zijn gedempt. Mijn gevoel verdwaald. Er is stilte. Die stilte heb ik trouwens ook gewoon even nodig om de zon weer te kunnen laten schijnen. De momenten waarbij de mist in mijn hoofd verdwijnt en ik hernieuwde energie vind, voelen als het beste, lekkerste stuk chocolade met nootjes en praline vulling. Goddelijk. Als de eerste dag dat de zon weer de kracht heeft om door het wolkendek heen te breken.

Kracht. Dat hebben wij moeders meer dan we zelf beseffen. Als we denken dat we weten hoe die kracht eruit ziet, dan is het nog altijd weer een beetje meer. Die kracht. Dat in balans leven. Wat kan ik me sterk en trots voelen. Wat een geduld kan ik hebben met de kinderen. Maar het leven met kinderen is net als het weer. Storm in huis en alle emoties bulderen door elkaar heen. Dan is er stilte. Oorverdovende stilte als tegenhanger van de kakafonie aan geluiden van een halve minuut geleden. Ook dat is balans.

Ik vraag me wel eens af of ik wel normaal ben. Of ik de enige ben die het leven met kinderen als een westerstorm met springvloed ervaart, maar dan wel een prettige waarbij je geniet van de wonderen van de natuur. De extremen komen vanzelf. Wanneer het kabbelt geniet ik het meest.

In de boekjes die ik las tijdens mijn eerste zwangerschap hebben ze het nooit over datgene wat de balans maakt gehad. Het is of héél erg. Zo erg dat er een diagnose aan hangt. Of héél leuk. Zo leuk dat je er prijzen mee wint en in een glossy komt te staan. Maar zo is het leven toch niet echt!

Ik kan me inmiddels voorstellen dat ik leegte ervaar als het kabbelt. Simpelweg omdat ik het idee heb ingeprent gekregen dat het leven uit uitersten bestaat. Hoe saai is dan mijn gewone leventje met een man, drie kinderen en een poes. Gewoon. Ik zie niet meer wat er is. Ik blijf scrollen op mijn telefoon op zoek naar nieuw, uitersten.

Ik voel me leeg. Terwijl ik het waardevolste mag zijn wat er bestaat: een moeder.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten