Het leukste aan Oud & Nieuw vond ik het lange opblijven. Lang opblijven in combinatie met de oliebollen en appelflappen die mijn moeder de hele dag had staan bakken. We kaartten de hele avond en als je dan bijna niet meer kon zitten, omdat je buik pijn deed van de oliebollen, je ogen vierkant waren van het kaarten en je gewoon hart-stik-ke moe was, dan was er dat vuurwerk. Gemengde gevoelens. Een hele fijne avond en toch brak van alle oliebollen en het korte nachtje.
Man grapte van de week eens dat ik telkens schrijf over de bevallingen. In elke blog refereer ik schijnbaar naar een bevalling. Bijna verontwaardigd sneerde ik: ‘Maar dat zijn ook de belangrijkste gebeurtenissen uit mijn leven!’
Negen maanden lang draag je je baby in je. Je buik wordt boller en boller, totdat je zeker weet dat het echt niet meer vol te houden is. Je buik kan toch nog verder. Nog verder. Nog verder. Als die laatste oliebol waar je eigenlijk geen zin meer in hebt, maar waar je ook niet nee tegen kan zeggen. Je voelt je in het begin van je zwangerschap nog vol goede moed. Later is dat minder. Nog later is dat nog minder en op het eind val je bijna om. Je kan bijna niet meer zitten. Je voelt je hartstikke vierkant en je bent MOE. Dan is er dat vuurwerk.
Het vuurwerk van de bevalling. Het is voor iedereen anders en het is voor iedereen een levensveranderende gebeurtenis. Ongeacht de afloop! Het heeft mij op zoveel vlakken opnieuw in het leven gezet dat ik er een boek over zou kunnen schrijven. Niet zo gek dus dat ik, wanneer ik over mijzelf of mijn kinderen schrijf – die er tenslotte niet waren geweest zónder een bevalling – automatisch ook weer terug grijp naar dat moment waarop ik voor het eerst kennis met hen maakte. Over vuurwerk gesproken. Gemengde gevoelens. Blij en brak.
Dat is dan vuurwerk in het perspectief van een volwassene. Met de blik en ervaring van een volwassene. Ik kijk er toch ook graag nog naar door de ogen van een kind. Net zoals vroeger. Bijna moeiteloos kan ik dat gevoel weer oproepen van oudjaarsavond.
Kleuter rent hysterisch rondjes en zit bijna de hele dag met zijn neus tegen de ruiten gedrukt – als hij niet rent - om elk sprankeltje vuur op te vangen. Hij is hevig teleurgesteld van de goede afloop van al dat vuurwerk. In één van zijn favoriete filmpjes loopt het vuurwerk namelijk helemaal in de soep. Dat had hij toch graag zelf ook eens mee willen maken.
Dit jaar ging hij weer mee carbid schieten. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord voordat ik Man leerde kennen. De eerste keer. Ik wist niet wat te verwachten en toch was ik ergens ook teleurgesteld. Alleen dat (keiharde!!) knallen en het ontbreken van de glitters voelt toch wel een beetje als een anticlimax. Ik hou er tot op de dag van vandaag gemengde gevoelens bij. Kleuter niet. De techniek achter het schieten vindt hij alleen al machtig interessant. Die knallen des te meer. Het maakt hem niet uit dat de glitters ontbreken: geef hem een knal en een bal en het kind is gelukkig. Niks geen gemengde gevoelens. Euforie!
Peuter voelt zich ondertussen ook vol vuur en dat werk hebben wij er ondertussen wel mee. Gemengde gevoelens pur sang. Dit is de hele decembermaand al zo. Ze is gespannen. Ze gedraagt zich onmogelijk, zoals het een gespannen vurige Peuter betaamd. Ze komt continue in opstand om alles wat beslisbaar lijkt. Ze gilt hysterisch wanneer wij de klemtoon verkeerd leggen. Als kers op de taart kan ze tegenwoordig ook met een boos gezicht en haar armen over elkaar in de hoek gaan zitten. 'MUH!' Dachten we net dat die fase eindelijk een beetje was gaan liggen, komen ze met zoiets complex als een decembermaand. Met jawel, als flitsende afsluiting: vuur en een hoop werk.
Peuter houdt absoluut niet van harde geluiden. Waar je zou verwachten dat Poes bang onder het fornuis zit te bibberen van al die knallen en flitsen, is het Poes die met de neus tegen het raam zit te snorren en Peuter die zich ondertussen onder het fornuis probeert te wurmen.
Voor arme Peuter is het dus mooi dat het jaar is afgesloten met vuurwerk. Het zal voor haar ook als vuurwerk voelen. Opluchting. Dat hebben we voorlopig ook weer gehad. Mooi.
Baby heeft altijd gemengde gevoelens. Of juist helemaal niet, omdat ze gewoon direct reageert op wat ze waarneemt. Baby houdt van harde geluiden. Baby houdt van flitsen en knallen. Baby houdt van Peuter en Kleuter. Baby houdt van Poes. Baby wurmt zich ook onder het fornuis. Baby roept dan hysterisch. Baby houdt van alles, wil alles en begint oorverdovend te protesteren als het niet naar haar zin gaat. Baby klapt blij in haar handjes wanneer Peuter 'MUH!' zegt. Die Baby toch. Net een mens.
Vuurwerk is naast knallen en glitters ook heel symbolisch. Een spetterend optreden van het geoefende dansstukje op school. Eindelijk de losse wiebeltand eruit. Eindelijk dat nachtje doorslapen – al was het niet de eerste échte nacht, maar die bewuste nacht lag je continue op waak om te horen of Baby zich echt niet zou melden. De eerste stapjes van je kind. Al die eerste keren die je nog heel vaak en heel veel hoopt te mogen meemaken. Het moment dat je Baby begint te kruipen en de wereld begint te verkennen. Eerst onder luid protest, omdat alles zo indrukwekkend is. Later onder luid gekraai, omdat ze weer wat anders heeft ontdekt. Iets magisch in haar ogen.
Vuurwerk blijft ook magisch. Het lijkt zo onschuldig, maar ondertussen kan het levensveranderend zijn. Gemengde gevoelens. Elk jaar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten